Αποτελεί συχνό φαινόμενο στην Ελλάδα, ο λόγος των πολιτικών να είναι ασαφής,χωρίς επιχειρήματα και να κατακλύζεται από εκφράσεις του συρμού ή ακόμα και ναπαραποιεί σημαντικές έννοιες.

Από τον κανόνα αυτό δεν έχουν ξεφύγει προφανώς και οι έννοιες της συντήρησηςκαι της προόδου, οι οποίες χρησιμοποιούνται μάλιστα με έναν τρόπο που σκοπόέχει να υψώσει τείχη ανάμεσα σε πολιτικούς χώρους.

Έτσι με αφορμή το δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών, είδαμε τηνεβδομάδα που μας πέρασε από ένα τμήμα του ΠΑΣΟΚ, να ανασύρεται, βγαλμένη από τηδεκαετία του ’80, η θεωρία περί προοδευτικού μετώπου, σε μια επιχείρηση ναεγκλωβισθεί όπως παλαιότερα η ψήφος της αριστεράς.

Αντί, λοιπόν, να προτάξουν τα πραγματικά διακυβεύματα των εκλογών τα οποίαείναι γενικού χαρακτήρα, όπως είναι π.χ. η στάση απέναντι στο δίπολοπατριωτισμός-κοσμοπολιτισμός και οι αναπτυξιακές προοπτικές της χώρας στηνεποχή του μνημονίου ή τοπικού ενδιαφέροντος, όπως είναι ο ρόλος των δημοσίωνοργανισμών (ΟΛΘ, ΕΥΑΘ) στην ανάπτυξη της Θεσσαλονίκης, προσπαθούν ναπαγιδεύσουν τους ψηφοφόρους των συνδυασμών οι οποίοι δεν «πέρασαν» στο δεύτερογύρο με ψευτοδιαχωρισμούς, χωρίς κανένα ουσιαστικό πολιτικό περιεχόμενο.

Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι το δίπολο συντήρηση-πρόοδος εκφράζεται μέσα σεόλους τους πολιτικούς χώρους και τους τέμνει οριζοντίως και όχι καθέτως, όπωςθέλουν να μας πείσουν ορισμένα πρόσωπα, εγκλωβισμένα ακόμη στην παλαιοκομματικήλογική.