Η έλευση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου αποτελεί ντροπή για μας τουςΈλληνες και απόδειξη ότι ουσιαστικά έχουμε πτωχεύσει. Γι’ αυτή την εξέλιξηέχουμε ευθύνες όλοι. Κυρίως όμως έχει το πολιτικό σύστημα, που λειτούργησε μετη λογική του «ζω με δανεικά και σπαταλώ με ξένα», αλλά ως έναν βαθμό και οκάθε πολίτης ο οποίος με τη συμπεριφορά ή την ανοχή του εξέθρεψε αυτό το δόγμα.Φυσικά, μεγάλη ευθύνη έχουν και ομάδες που με κατεστημένες νοοτροπίες καισυντεχνιακές λογικές, στο όνομα της «προνομιακής» θέσης τους στην κοινωνία,αντιστάθηκαν με σφοδρότητα σε κάθε φωνή υπέρ των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων.

Οι ευθύνες, βεβαίως, βαρύνουν όλες τις πολιτικές δυνάμεις, περισσότερο όμωςτα κόμματα εξουσίας. Το ΠΑΣΟΚ από το 1981, όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση τηςχώρας, διόγκωνε διαρκώς το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ, ενώ η ΝέαΔημοκρατία φοβήθηκε και δεν τόλμησε να προχωρήσει με γοργούς ρυθμούς, τιςαναγκαίες για τον τόπο αλλαγές. Η σημερινή, μάλιστα, κυβέρνηση, με τα«πιστόλια», τους «Τιτανικούς», τις «μπλόφες» της και την παντελή έλλειψησχεδιασμού, είναι αυτή που έφερε τους κερδοσκόπους  στην αυλή της Ελλάδαςκαι το ΔΝΤ στην Αθήνα…

Ο Αντώνης Σαμαράς προειδοποίησε από την πρώτη στιγμή για τα «δάκρυα και τοαίμα» που θα έφερνε η εμπλοκή του ΔΝΤ. Τα παραδείγματα της Ουγγαρίας, τηςΛετονίας, της Ρουμανίας αλλά και παλαιότερα των χωρών της ΝΑ Ασίας, έχουναποδείξει ότι πολλές φορές το ΔΝΤ αποτελεί τη νόσο, ενώ φαίνεται ότι είναι τοφάρμακο. Σήμερα, έρχεται η σειρά της Ελλάδος. Οι πρωτόγνωρες καταστάσεις που θαζήσουμε και η αναμενόμενη αντίδραση του κόσμου, δημιουργούν οριστικά καιαμετάκλητα συνθήκες Νέας Μεταπολίτευσης.

Το μεγάλο στοίχημα πλέον  είναι να μπορέσει η Ελλάδα να βγει τοσυντομότερο από τη «μέγγενη» του ΔΝΤ και την ύφεση και στη συνέχεια ναδιασφαλίσει πως δεν θα ξαναφτάσει σε τέτοια θέση. Για να γίνει αυτό, μοναδικήλύση είναι η οικοδόμηση μιας μακροχρόνια διατηρήσιμης ανάπτυξης, χωρίςστρεβλώσεις, μέσω ενός μοντέλου που θα αντικαταστήσει τον υπερδανεισμό με τηνανταγωνιστικότητα, την παραγωγή ευημερίας και τη δίκαιη διάχυσή της στηνκοινωνία. Το ίδιο μοντέλο, πρέπει να αντικαταστήσει το πελατειακό σύστημα, μεμία ορθή αξιοποίηση των μεγάλων ανεκμετάλλευτων δυνατοτήτων που είχε πάντα αυτήη χώρα.

Τέλος, επιμένω να πιστεύω ότι όλα αυτά μπορούν να γίνουν, έστω και «κατόπινεορτής».

Δημοσίευση: Εφημερίδα ΚΕΝΤΡΙ της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ (24-04-2010)