ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ: Ο ΜΟΧΛΟΣ ΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ

Πιστεύω απόλυτα ότι σε μία ελεύθερη κοινωνία, η επιχειρηματικότητα και ηπροσδοκία του κέρδους που αυτή κρύβει, αποτελούν τον κύριο μοχλό εξόδου από τηνκρίση και καθήκον της πολιτείας είναι να δημιουργεί το κατάλληλο πλαίσιοκανόνων ώστε αυτή να δρα χωρίς αγκυλώσεις και γραφειοκρατικά εμπόδια, έχονταςόμως παράλληλα συναίσθηση της κοινωνικής της ευθύνης.

Ενστερνιζόμενος μια παρόμοια άποψη, φυσικά  δεν «κομίζω γλαύκα ειςΑθήνας», αλλά συμβαδίζω με μια παγκοσμίως διαμορφωμένη άποψη, η δικαίωση τηςοποίας έρχεται και από τη δημιουργία διεθνώς, μέσω της καινοτομίας, πολλώνθέσεων εργασίας, χωρίς τη συνδρομή των δημοσίων επενδύσεων οι οποίες συνεχώςσυρρικνώνονται.

Παράλληλα, με την έλευση της διεθνούς οικονομικής κρίσης έγινε σαφές σε όλατα κράτη ότι η ανάπτυξη δεν μπορεί να συμβαδίζει ούτε με την αποθέωση τηςαπόλυτης κυριαρχίας των αγορών και των μηχανισμών τους και ούτε φυσικά με ένακράτος επιχειρηματία που με την ασφυκτική φορολογία αφαιρεί από την αγορά καιτις επιχειρήσεις το «οξυγόνο» για να ανακάμψουν.

Αντίθετα, αποτελεί πρώτιστη επιλογή η υιοθέτηση πολιτικών που θα ενισχύουντην ανταγωνιστικότητα, θα επαναρυθμίζουν τις αγορές, θα στηρίζουν τηνπρωτοβουλία, την καινοτομία, το επιχειρηματικό ρίσκο και θα δημιουργούν έναπεριβάλλον ικανό να επιτρέψει να ανθίσει η επιχείρηση, μικρή, μεσαία καιμεγάλη.

Από την άλλη πλευρά βέβαια η επιχειρηματικότητα πρέπει να έχει συναίσθησητης κοινωνικής της ευθύνης, να χρησιμοποιεί τους κανόνες της επιχειρηματικήςηθικής και να απεξαρτηθεί από τις δεσμεύσεις που της δημιουργεί ο εναγκαλισμόςμε την πολιτική.

Οι κεντρικές, λοιπόν, επιλογές της ελληνικής οικονομικής πολιτικής, είναιλογικό ότι οφείλουν να στοχεύουν στην ενίσχυση της επιχειρηματικότητος καιταυτόχρονα στην ελαχιστοποίηση των δυσμενών επιπτώσεων που προκαλεί σ’ αυτήν ηοικονομική κρίση και το μείγμα πολιτικής το οποίο συνοδεύει την υπογραφή τουμνημονίου με την τριμερή επιτήρηση.

Στην Ελλάδα όμως η επιχειρηματικότητα στραγγαλίζεται εδώ και δεκαετίες, μεευθύνη ενός υπερδιογκωμένου δημοσίου τομέα που διακρατεί και σπαταλά τουςαπαραίτητους για την άνθηση των επιχειρήσεων πόρους και ανήκω σ’ αυτούς οιοποίοι πιστεύουν ότι ιδιαίτερα σήμερα με την παρούσα κυβέρνηση για λόγουςιδεολογικούς και όχι ικανοτήτων, το πρόβλημα αυτό παρά την επικοινωνιακήπροσπάθεια να αποδειχθεί το αντίθετο, θα γίνεται συνεχώς οξύτερο.

Προς επιβεβαίωση μάλιστα των παραπάνω ενδεικτικά παραθέτω ορισμέναπαραδείγματα από τα οποία εύκολα συνάγει κανείς το συμπέρασμα ότι στον πυρήνατης ιδεολογικής προσέγγισης πολλών στελεχών, ακόμη και του ίδιου τουπρωθυπουργού, παραμένει ακέραια μια αντίληψη, ενάντια στην επιχειρηματικότητακαι το κέρδος.

Ο Πρωθυπουργός, λοιπόν, δήλωσε το καλοκαίρι από τον Πόρο ότι απαιτείται ναγίνουν στον τόπο επενδύσεις με στόχο την αναδιανομή του πλούτου, ενώ περίπου ταίδια με διαφορετικό όμως τρόπο εννοούσε όταν κατά την διάρκεια της προεκλογικήςτου επίσκεψης για τις αυτοδιοικητικές εκλογές στη Λάρισα ανέφερε: «είναισοσιαλιστική μας δέσμευση να μεταφέρουμε τα βάρη εκεί όπου υπάρχει πλούτος» καιόπως θα συμπληρώναμε «εκεί όπου νομίζει ότι υπάρχει πλούτος, δηλαδή σεεπιχειρήσεις στη μεσαία τάξη και τις παραγωγικές δυνάμεις του τόπου». Οιεπενδύσεις όμως γίνονται για να φέρουν κέρδη στους επενδυτές, δημιουργούνεπιπλέον πλούτο, ο οποίος μοιράζεται μέσα από τη δημιουργία θέσεων εργασίας καιτη φορολογία στο υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο και μόνο με αναπτυξιακές πολιτικέςμε κέντρο την επιχειρηματικότητα και το κέρδος μπορούμε να ελπίζουμε σε αύξησητου πλούτου που θα παράγεται και ταυτόχρονα με κατάλληλες πολιτικές να μπορούμενα στοχεύουμε σε όσο το δυνατόν περισσότερο δίκαιη κατανομή του.

Σε διάφορες ομιλίες ακούγαμε επίσης τον τέως υφυπουργό του ΥπουργείουΑνάπτυξης με έδρα τη Θεσσαλονίκη να προβάλλει την άποψη ότι μεγάλη ευθύνη