Ο τίτλος που επελέγη για τη σημερινή ομιλία μου είναι «Η Ελλάδα σε κρίση -Ευκαιρίες για ανάπτυξη στο σημερινό περιβάλλον». Με μια δεύτερη σκέψη θα έβγαζατη λέξη κρίση και θα την αντικαθιστούσα με τη λέξη κίνδυνος, γνωρίζοντας ότι οσυνδυασμός κινδύνου και ευκαιρίας στην κινεζική γλώσσα σημαίνει κρίση.

Στα κινεζικά, λοιπόν, η λέξη κρίση παρίσταται με δύο ιδεογράμματα τουκινδύνου και της ευκαιρίας που βρίσκονται και σε πλήρη αρμονία με τηναισιοδοξία, η οποία αποτελεί συστατικό στοιχείο του χαρακτήρα κάθεεπιχειρηματία.

Πώς φτάσαμε όμως ως εδώ;

Ανήκω σ’ αυτούς που πιστεύουν ότι την κύρια ευθύνη την έχει το πολιτικόσύστημα το οποίο από το 1981 λειτούργησε με κεντρικό πυρήνα την αρχή ότι όταντο κόμμα έρχεται στην κυβέρνηση, δανείζεται ως κράτος, σπαταλά ανεξέλεγκτα καιαφού πλουτίσουν ορισμένα στελέχη του, μοιράζει τμήμα των δανεικών με πελατειακήνοοτροπία, δημιουργώντας οπαδούς, τους οποίους χρησιμοποιεί έπειτα για να συντηρήσειτην εξουσία του.

Δεν μπορώ φυσικά να κατανείμω ισομερώς τις ευθύνες, διότι οποιοσδήποτεαξιόπιστος κριτής θα έβλεπε ότι ο πυρήνας αυτής της λογικής, ο οποίος παρέσυρεδυστυχώς σε μεγάλο βαθμό και εμάς στη ΝΔ, βρίσκεται στο ΠΑΣΟΚ.

Θυμίζω τα περίφημα εποπτικά συμβούλια για τη βιομηχανία, τον αλήστου μνήμηςεπενδυτικό νόμο 1262 που γέμισε την Ελλάδα με κουφάρια βιομηχανικών κτιρίων,την περιβόητη «μάχη της ντομάτας» εναντίον των μεσαζόντων, το «Τσοβόλα δώσταόλα», τους αμαρτωλούς αγροτικούς συνεταιρισμούς, το καθεστώς των συμβασιούχων,τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις στο δημόσιο, τις μίζες που βαφτιζόταν δωράκια καιτο σκάνδαλο του χρηματιστηρίου.

Από τη δική μας πλευρά όμως την πενταετία που κυβερνήσαμε αρνηθήκαμε ναπάρουμε μέτρα τα οποία θα ανέκοπταν τη δραματικά κατηφορική οικονομική πορεία,ακόμη και στην αρχή της θητείας μας, όταν έχοντας πετύχει μια μεγάλη εκλογικήνίκη και διαθέτοντας ηγέτη με μεγάλη λαϊκή αποδοχή, θα μπορούσαμε να«περάσουμε» μέτρα.

Με το πρόσχημα από τη μία πλευρά των Ολυμπιακών Αγώνων και από την άλλη τηνήπια προσαρμογή, αποφύγαμε σχεδόν κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια και δενσυγκρουσθήκαμε με τις συντεχνίες, με αποτέλεσμα η επελθούσα έπειτα οικονομικήκρίση να βρει ανέτοιμη την ελληνική οικονομία. Παραδείγματα όπως αυτό τηςΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ και του ΟΛΠ αποτελούν εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν απλώς τον κανόνα.

Όσον αφορά την Κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου, θεωρώ ότι το θέμα είναισχετικά απλό.

Ήρθε στην εξουσία μετά από μια συντριπτική νίκη, βασιζόμενη στη λογική«λεφτά υπάρχουν» και υποσχόμενη τα πάντα στους πάντες.

Επιπροσθέτως, ενώ η κοινωνία ήταν ώριμη και για πολιτικές που δεν ήταν «στηνψυχή του ΠΑΣΟΚ», αυτή αναζητούσε καταφύγιο, χάνοντας πολύτιμο χρόνο, στηδημιουργία ενός μηχανισμού Ευρωπαϊκής Στήριξης με σκοπό να αποφύγει τιςσυγκρούσεις με τις συντεχνίες και να μην προχωρήσει στη μείωση του μημισθολογικού κόστους του Δημοσίου.

Ερχόμενη όμως αντιμέτωπη με την πολύ δύσκολη οικονομική πραγματικότητα,βρέθηκε ταυτόχρονα αντιμέτωπη και με το επονομαζόμενο βαθύ ΠΑΣΟΚ, το οποίοαπαιτούσε να μην κοπούν οι γέφυρες με τις λαϊκές μάζες, παίρνοντας αντιδημοφιλήμέτρα.

ʼρχισε, λοιπόν, η κυβέρνηση να παλινωδεί επί μήνες, προσπαθώντας να αποφύγειτη λήψη μέτρων, δίνοντας λάθος μηνύματα στις αγορές και εκτοξεύοντας ταπεριβόητα spreads.

Φυσικά, στο τέλος συνάντησε τη σταθερή άρνηση της Γερμανίας να μας στηρίξειμε αυτόν τον τρόπο. Δεν μπορείς να σπαταλάς απεριόριστα και να θες έπειτα άλλοινα πληρώσουν τον λογαριασμό.

Έτσι, το πρόγραμμα που υπέβαλε στην Ευρωπαϊκή Ένωση το φθινόπωρο του 2009,απερρίφθη ασυζητητί, έγινε μεγάλο εσωκομματικό θέμα αν θα δοθούν αυξήσεις σεόλους τους Δημοσίους Υπαλλήλους ή μόνο σε όσους είχαν μισθό κάτω από 2.000 ευρώκαι ακούσαμε τον Πρωθυπουργό από το Ζάππειο να μιλά για πόλεμο εναντίον τωνδιεθνών κερδοσκόπων αναφέροντας το περιβόητο «Δεν θα καθορίσουν οι αγορές τηνελληνική οικονομική πολιτική».

Εν τω μεταξύ, η νέα κυβέρνηση πάγωσε οτιδήποτε αναπτυξιακό είχε ξεκινήσει ηπροηγούμενη. Έτσι, σταμάτησε η διαδικασία υποβολής προτάσε