Φίλος μου επισκέφτηκε πρόσφατα το ΙΚΑ για να ξεκινήσει η παροχή δωρεάν αναλωσίμων που απαιτεί κάθε μήνα η θεραπεία του κατάκοιτου, πλέον, πατέρα του.

Ο αρμόδιος ελεγκτής του εξήγησε, επιτακτικά, ότι η γνωμάτευση του γιατρού έπρεπε να είχε και την υπογραφή από τον διευθυντή του Νοσοκομείου, στο οποίο είχε εισαχθεί ο ασθενής. Δεν κατάφερε να τους πείσει ότι κάτι τέτοιο δεν ήταν απαραίτητο. Έφτασε ακόμη και στον διευθυντή της Υπηρεσίας, αλλά δεν βρήκε καμία ανταπόκριση.

Έφυγε ταλαιπωρημένος, επικοινώνησε με το γιατρό και έμαθε τον αριθμό του ΦΕΚ (Φύλλο Εφημερίδας Κυβερνήσεως) του 2012, που ανέφερε τις ειδικές (σκλήρυνση κατά πλάκας κλπ.) εκείνες περιπτώσεις, στις οποίες αυτή η υπογραφή ήταν απαραίτητη. Μπήκε στο διαδίκτυο, κατέβασε το ΦΕΚ και με αυτό «υπό μάλης» ξαναπήγε στο ΙΚΑ και έλυσε το πρόβλημά του.

Συμπέρασμα:

1). Κάποιος κυβερνητικός παράγων κατήργησε την υπογραφή του διευθυντή του νοσοκομείου, αλλά ο υπάλληλος δε φρόντισε να ενημερωθεί ή με ευθύνη της ιεραρχίας δεν ενημερώθηκε.

2). Αν επρόκειτο για κάποιον ηλικιωμένο, χωρίς οικογενειακή υποστήριξη, δεν θα βρισκόταν ποτέ λύση ή στην καλύτερη περίπτωση η ταλαιπωρία του θα ήταν αφάνταστη.

3). Μεγάλη συμβολή στη λύση είχε ένας άλλος δημόσιος υπάλληλος και συγκεκριμένα ο γιατρός του κρατικού νοσοκομείου.

4). Είναι εύκολο να κατηγορούμε για τα πάντα τους πολιτικούς, αλλά υπάρχουν και πολλές περιπτώσεις που η ευθύνη ανήκει καθαρά στην δημοσιοϋπαλληλική ιεραρχία.

Το κύριο, βέβαια, συμπέρασμα που βγαίνει αβίαστα από το παραπάνω παράδειγμα είναι ότι μπορούν να γίνουν πάρα πολλά στην δημόσια διοίκηση ώστε να εκσυγχρονιστεί και να βελτιώσει την καθημερινότητα του πολίτη, χωρίς μάλιστα ιδιαίτερο δημοσιονομικό κόστος.

Η ευθύνη βαρύνει τους πολιτικούς, αλλά απαιτείται να συμμετέχει στην προσπάθεια και η δημοσιοϋπαλληλική ιεραρχία σε όλα της, μάλιστα, τα επίπεδα.