Είμαστε ένας λαός που αρέσκεται εύκολα στην υπερβολή. Πριν από λίγες ημέρεςαρκετοί από εμάς φοβόταν ότι θα πτωχεύσουν οι τράπεζες, θα βγούμε από τη ζώνητου ευρώ και θα δεσμευθούν οι καταθέσεις. Οι ίδιοι σήμερα πανηγυρίζουμε,βοηθούντος βέβαια και του κλίματος που προσπαθεί να διαμορφώσει η κυβέρνηση,θεωρώντας ότι ο κίνδυνος έχει περάσει οριστικά.

Ας είμαστε σοβαροί.

Το ελληνικό κράτος συνεχίζει να έχει, όπως ακριβώς και πριν, πολύ μεγάλοχρέος, υψηλό έλλειμμα, ενώ η οικονομία μας χαρακτηρίζεται από χαμηλήανταγωνιστικότητα.

Τι, λοιπόν, ακριβώς έγινε;

Απλά πήραμε παράταση ζωής. Μας δόθηκε ένα διάστημα, μέσα στο οποίο θα πρέπεινα πάρουμε όλα εκείνα τα μέτρα που θα μας επιτρέψουν, αργά αλλά σταθερά, ναβελτιώσουμε και τους τρεις προαναφερθέντες παράγοντες.

Αν όμως δεν τα καταφέρουμε;

Η απάντηση είναι απλή. Ξεκινά ήδη με απαίτηση της Γερμανίας μία συζήτησημέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία στο τέλος της θα έχει δημιουργήσει ένανμηχανισμό που θα επιτρέπει, σύμφωνα με μια συγκεκριμένη διαδικασία, την έξοδομιας χώρας από τη ζώνη του ευρώ.

Με απλά, λοιπόν, λόγια το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Κορυφής της 25ης Μαρτίου μαςανακοίνωσε ορθά κοφτά ότι τα ψέματα τέλειωσαν και ότι η περίοδος της διανομήςδανεικών έχει περάσει χωρίς επιστροφή.

Πόσο έτοιμοι είμαστε όμως να αντιμετωπίσουμε μία τέτοια κατάσταση σαν λαός;

Πόσο αντίστοιχες των περιστάσεων είναι οι πολιτικές ηγεσίες που μαςκυβερνούν;

Όπως στα περισσότερα θέματα έτσι και εδώ η απάντηση δεν είναι ποτέμονοσήμαντη. Πιστεύω όμως ότι σήμερα ο λαός, αργά αλλά σταθερά, αρχίζει νααντιλαμβάνεται την κατάσταση, ενώ παράλληλα και στο πολιτικό προσωπικόεμφανίζονται νηφάλιες απόψεις με συναινετική μάλιστα αντίληψη.

Ας αισιοδοξούμε λοιπόν, αλλά να μην ξεχνάμε ότι τα δύσκολα είναι μπροστά καιόχι πίσω!

Δεν έχει δημοσιευθεί. Επιτρέπεται η αναδημοσίευση (30-03-2010)