Το συμφωνηθέν στο Γιούρογκρουπ πλαίσιο μεταρρυθμίσεων της Ελληνικής Κυβέρνησης, για το επόμενο τετράμηνο, μπορεί κάποιοι να το ονομάζουν απόδειξη στροφής στο ρεαλισμό. Προσωπικά, όμως, τo θεωρώ και άλλη μια απόδειξη ότι δεν μπορεί να υπάρξει κυβερνώσα αριστερά.

Η αριστερά βασίζει όλη την ύπαρξή της, όταν βρίσκεται στην αντιπολίτευση σε μια συνεχή καταγγελία των αρνητικών πλευρών της ελεύθερης οικονομίας, προτάσσοντας μοντέλα κρατισμού και παρεμβατικότητας.

Όταν όμως έρθει στην εξουσία είναι αναγκασμένη να πάρει αποφάσεις μέσα σε ένα παγκοσμιοποιημένο και φιλελεύθερο μοντέλο οικονομίας και εκεί έχει να διαλέξει δύο δρόμους.

Ο ένας είναι αυτός της άρνησης της πραγματικότητας, ο οποίος φυσικά οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε συγκρούσεις, με τις συνέπειες, τις οποίες σε τελική ανάλυση πληρώνει ο λαός, να είναι ολέθριες.

Ο δεύτερος είναι αυτός της μετάλλαξης σε ένα σοσιαλοδημοκρατικό κόμμα, το οποίο με μια αριστερή ρητορική,  ουσιαστικά θα προσπαθήσει, ως ένας άλλος πόλος του ίδιου συστήματος του καπιταλιστικού, να το ισορροπήσει από μια τάση που έχει, κακώς κατά την γνώμη μου ,να διευρύνει τις κοινωνικές ανισότητες.

Αυτή τη μετάλλαξη βλέπουμε σήμερα  και οι συνεχείς εκκλήσεις στο αποτέλεσμα των εκλογών και στα υπαρκτά λόγω του μνημονίου, μεγάλα  προβλήματα στην ελληνική κοινωνία είναι απλώς  ένας φερετζές.

Κάνει και κάτι ακόμη η κυβέρνηση σήμερα. Μεταφέρει τη πολιτική από την ουσία στην επικοινωνία.

Διότι η ουσία βρίσκεται στη διατήρηση του ΤΑΙΠΕΔ, στην κατάργηση των κινήτρων για πρόωρη συνταξιοδότηση, τη συνέχιση των αποκρατικοποιήσεων και στην απελευθέρωση των αγορών και όχι στον τρόπο της διαπραγμάτευσης.  Και αν οι προηγούμενες δράσεις αποτελούν μεταρρυθμίσεις βλέπουμε να εξαγγέλλονται και αντιμεταρρυθμίσεις όπως είναι η κατάργηση των Συμβουλίων των Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων, η κατάργηση των Πειραματικών και των Πρότυπων Σχολείων η κατάργηση των τουριστικών χωριών που θα έφερναν εκατομμύρια ευρώ επενδύσεων στην χώρα και η επανασύσταση του Οργανισμού Εργατικής Κατοικίας.

Στους τομείς αυτούς πρέπει να εστιάσει την κριτική της η αντιπολίτευση και, κυρίως, στο μοντέλο της παραγωγικής ανασυγκρότησης που επιθυμούμε και όχι στη στροφή στον ρεαλισμό, η οποία  σε τελική ανάλυση δεν ενδιαφέρει τους πολίτες που έχουν πληγεί από τα μνημόνια. Διότι οι  πολιτικές θα καθορίσουν τη στάση τους. Τώρα θέλγονται από τσαμπουκάδες στο όνομα του λαού. Αργότερα θα καταλάβουν ότι η τυχόν  στροφή σε ιδεοληψίες του κρατισμού θα έχει δραματικότατες επιπτώσεις, παρά την πρόσκαιρη  ανακούφιση των ατόμων που χτυπήθηκαν από την κρίση και τέλος – τέλος αν δεν δούμε αυτή τη στροφή τότε το πρόβλημα της Κυβέρνησης θα είναι σοβαρό και εκ των έσω.  Η Αριστερή πρωτοβουλία καραδοκεί.