Ουδείς αμφισβητεί ότι, ο ρόλος της εργαζόμενης γυναίκας σήμερα, είναιιδιαίτερα σύνθετος και δύσκολος. Δεν είναι απλό θέμα να είσαι μητέρα, σύζυγος,εργαζόμενη και σε ορισμένες περιπτώσεις να ασχολείσαι και με τα κοινά.

Ταυτόχρονα όμως δεν κατανοώ καθόλου την πίεση γυναικείων οργανώσεων, αλλάκαι γυναικών της πολιτικής, να θεσπισθεί αδιάκριτα σε όλα τα επίπεδα ηποσόστωση. Ανεξάρτητα δηλαδή, από τις ιδιαίτερες δυνατότητές τους, έναςσυγκεκριμένος αριθμός γυναικών, να καταλαμβάνει ορισμένες θέσεις.

Έτσι σήμερα βλέπουμε τα ερευνητικά κέντρα να στελεχώνονται με βάση αυτή τηλογική και όχι σύμφωνα με τα ακαδημαϊκά προσόντα και την ερευνητική εμπειρία.

Ερωτώ όμως.

Ποια γυναίκα θα ήθελε ο γιος της να αποκλείεται από μία θέση, ενώ έχει τατυπικά προσόντα, επειδή μια γυναίκα πρέπει με βάση την ποσόστωση να τηνκαταλάβει;

Ποια γυναίκα επιχειρηματίας θα προσλάμβανε στην επιχείρησή της με βάση τηνποσόστωση;

Τελικά, το θέμα είναι πολιτισμικό και πολιτικό. Η κουλτούρα μας πρέπει νααλλάξει και ταυτόχρονα η πολιτεία με συγκεκριμένα μέτρα να στηρίζει τηνεργαζόμενη (σε οποιοδήποτε φάσμα της οικονομικής ζωής) μητέρα.

Μόνο τότε η συμμετοχή των γυναικών στα κέντρα λήψης των αποφάσεων θααυξηθεί. Διαφορετικά υπάρχει ο κίνδυνος να έχουμε αντίθετα αποτελέσματα. Να προωθηθούνδηλαδή, με βάση την ποσόστωση, γυναίκες χωρίς όμως τις απαιτούμενεςδυνατότητες, οι οποίες μοιραία θα αποτύχουν και θα αποδυναμώσουν έτσι τηνπροσπάθεια για συμμετοχή των γυναικών στα κέντρα λήψης των αποφάσεων.

Φυσικά, τα παραπάνω δεν αφορούν την ποσόστωση για συμμετοχή σε ψηφοδέλτια,την οποία θεωρώ απολύτως φυσιολογική.

Δεν έχει δημοσιευθεί. Επιτρέπεται η αναδημοσίευση. (04-03-2010)