Εδώ και πέντε σχεδόν  μήνες ακούμε συνεχώς από την Κυβέρνηση, για την κόκκινη γραμμή μισθών και των συντάξεων, αλλά δεν ακούμε λέξη  για μια άλλη κόκκινη γραμμή που έπρεπε να είναι αδιαπραγμάτευτη. Αναφέρομαι  σ΄ αυτή της επιβίωσης του ιδιωτικού τομέα, εργοδoτών και εργαζομένων συμπεριλαμβανομένων και απορώ όταν βλέπω τους θεσμικούς εκπροσώπους όλης της διαστρωμάτωσης του ιδιωτικού τομέα να μην έχουν προχωρήσει σε μαζικές κινητοποιήσεις και απλώς, σε διάφορα πάνελς, να θέτουν το θέμα, με αστική, μάλιστα, ευγένεια.  Ξεσηκωμός απαιτείται, ανάλογος με αυτόν που σε αντίστοιχη περίπτωση θα προκαλούσαν οι συνδικαλιστικές ηγεσίες του δημόσιου τομέα.

Σύνθημα μιας τέτοιας κινητοποίησης θα ήταν «Αποτελούμε και εμείς μια κόκκινη γραμμή»!

Βασικό επιχείρημα, προφανώς, θα είναι το δυσανάλογο κόστος που πλήρωσε ο ιδιωτικός τομέας σε σχέση με τον δημόσιο σε όλες τις προηγούμενες φάσεις των μνημονίων.  Από εκεί προέρχεται το 1,5 εκατ. των ανέργων, χωρίς μάλιστα να υπολογίζονται οι επαγγελματίες που μένουν άνεργοι, αριθμός ο οποίος στα τέλη του 2014 άρχισε να μειώνεται δειλά – δειλά , με την οικονομία από την βαθιά ύφεση του 7% το  2012, να περνά σε μικρή ανάκαμψη.

Όποιοι δραστηριοποιούμαστε στην αγορά, από τον αυτοαπασχολούμενο επαγγελματία έως τον μεγάλο επιχειρηματία, αισθανόμασταν τη διαφορά.  Από τον Αύγουστο έως τον Νοέμβριο του 2014, άκουγες συνεχώς τη φράση «κάτι γίνεται».  Αυτό το «κάτι γίνεται» ήταν η μετάφραση με όρους αγοράς της δειλής ανάκαμψης του 0,7%.  Με όλους τους διεθνείς οργανισμούς να προβλέπουν τότε, για το 2015 ανάπτυξη στη χώρα μας της τάξης του 3%, στην αγορά ερχόταν το  «επιτέλους, μετά πέντε χρόνια έχουμε δουλειά».

Ήρθε όμως στην εξουσία η πρώτη αριστερή Κυβέρνηση και μετά από πέντε μήνες «περήφανης διαπραγμάτευσης», ξαναέβαλε την οικονομία στην ύφεση και την χώρα πιθανότατα  σε νέο μνημόνιο ή εκτός ευρώ.

Η απόλυτη πιστωτική ασφυξία είναι γεγονός, τα δημόσια έργα σε όλη την Ελλάδα σταματούν το ένα πίσω από το άλλο και προγραμματισμένες επενδύσεις  παγώνουν ή ματαιώνονται. Η επίσης «περήφανη επαναδιαπραγμάτευση» των συμβάσεων με μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους στην Ελλάδα και το εξωτερικό, κινδυνεύει να οδηγήσει πολλές επενδύσεις στις ελληνικές καλένδες, ενώ ξεκινά και το ξήλωμα σημαντικών μεταρρυθμίσεων της προηγούμενης Κυβέρνησης.

Άκουσα στις προγραμματικές δηλώσεις τον Αναπληρωτή Υπουργού Περιβάλλοντος να ισχυρίζεται ότι είναι μακροπρόθεσμα αντιαναπτυξιακή η νομοθετική ρύθμιση που επιτρέπει μέσα σε μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα να κτίζονται πολυτελείς κατοικίες.  Έχει στοιχεία, όμως,  για το τι προσέφερε στο τουριστικό μας προϊόν, παραδείγματος χάρη, μία ανάλογη μεταρρύθμιση που ήρε  το καμποτάζ, την υποχρέωση δηλαδή των πλοίων, συμπεριλαμβανομένων των κρουαζιερόπλοιων, όταν ελλιμενίζονται σε ελληνικά λιμάνια, να απασχολούν μόνο ελληνικό πλήρωμα;  Απ΄ ό,τι γνωρίζω, αυτή ήταν η κύρια αιτία της μεγάλης αύξησης του αριθμού των κρουαζιερόπλοιων και ανάλογα μεγάλη θα είναι η επίδραση της ρύθμισης που αρχικά ανέφερα, όχι μόνο στο τουριστικό προϊόν, αλλά και στην κατασκευαστική δραστηριότητα, μέσω της ανέγερσης πολυτελών τουριστικών κατοικιών.

Οι παραπάνω δύο αναφορές αποτελούν τον ορισμό της μεταρρύθμισης που δημιούργησε, μαζί με άλλες, την πρόβλεψη ότι θα είχαμε 3%ανάπτυξη φέτος. Ενδεικτικά αναφέρω την επανεκκίνηση ή δημοπράτηση  δεκάδων έργων σε όλη την Ελλάδα, την παραχώρηση των αεροδρομίων και κινήσεις αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας με χαρακτηριστικό παράδειγμα το Ελληνικό και άλλα μικρότερης σημασίας που αθροιζόμενα δημιουργούν ένα σημαντικό σύνολο.

Δυστυχώς όμως η σημερινή Κυβέρνηση αναιρεί όλες τις προηγούμενες δράσεις, οραματιζόμενη μια οικονομία βγαλμένη στην καλύτερη περίπτωση από τη δεκαετία του ΄80 και γι’ αυτό οι παραγωγικές τάξεις πρέπει άμεσα να αντιδράσουν.  Πρέπει άμεσα να δημιουργηθεί όπως ανέφερα και στην αρχή το κίνημα «Αποτελούμε και εμείς κόκκινη γραμμή».  Τα αστικά κόμματα δεν πρέπει να ηγηθούν.  Πρέπει να ακολουθήσουν και να στηρίξουν.