Παρακολούθησα πρόσφατα μια ενδιαφέρουσα ομιλία για τις αστικές αναπλάσεις, από την οποία πληροφορήθηκα ότι ένα μεγάλο πρόβλημα, όσο περνούν τα χρόνια, αποτελεί για πολλούς ανθρώπους η συμβίωση με ένα αστικό περιβάλλον που δε θυμίζει σε τίποτε αυτό των παιδικών τους χρόνων.

Η αποξένωση αυτή έχει επίδραση στην ψυχοσύνθεσή τους και είναι καθήκον των πολεοδόμων και γενικά των επιστημόνων που ασχολούνται με τέτοια θέματα να φροντίζουν να υπάρχει μία σχετική συνέχεια στο αστικό περιβάλλον, χωρίς βέβαια να μπαίνουν εμπόδια στην ανάγκη για συνεχή ανάπτυξη.

Αυτές οι σκέψεις μου ήρθαν αυτόματα στο μυαλό, όταν υπέγραψα πρόσφατα τη χρηματοδότηση για την εκπόνηση των μελετών ανάπλασης της Πλατείας Διοικητηρίου, αυτού του μαρμάρινου γηπέδου των παιδικών μας χρόνων. Της γειτονιάς στην οποία γυρίζαμε ακόμη και  εικοσάρηδες, για να συζητήσουμε εμπειρίες μας από τις βόλτες στο κέντρο της Θεσσαλονίκης.

Αυτήν την πλατεία, λοιπόν, θα προσπαθήσουμε να αναστήσουμε, πιστεύοντας ότι θα κλείσουμε μια μεγάλη τρύπα που έχει ανοιχθεί στην καρδιά και στο μυαλό των Διοικητηριωτών. Εκεί, πιστεύουμε ότι θα μπορέσουμε να τοποθετήσουμε μερικά από τα μάρμαρα που έχει «κρύψει» ο Γιώργος ο Λυσσαρίδης και ίσως να έχουμε την τύχη σε λίγα χρόνια να συγκεντρωθούμε πάλι εκεί συμμαθητές από τα σχολεία στην Κρυστάλλη και το 4ο Γυμνάσιο, από τις Συκιές και την Νεάπολη, από τον Άγιο Δημήτρη και το Βαρδάρη.

Κάποιοι μπορούν ακόμη να παίξουν και μπάλα. άλλοι, οι περισσότεροι θα τους βλέπουν και θα τους χειροκροτούν, θυμούμενοι τον Κούδα, τον Ψωμιάδη, τον Λυσσαρίδη, τον Παπαϊωάννου, τον Τσαχουρίδη και βέβαια όλους εμάς, που από τότε το ποδόσφαιρο φωλιάζει την ψυχή μας και μας δίνει ακόμη στιγμές ξεγνοιασιάς.

Είμαι σίγουρος ότι όσοι μπορούν, θα είναι εκεί. Η αρχή έγινε. Τα Μάρμαρα στο Διοικητήριο θα ξαναζωντανέψουν.