Οι πολύ γνωστές φράσεις του Χαρίλαου Τρικούπη «τίς πταίει;» και «δυστυχώςεπτωχεύσαμεν», καθίστανται πάλι επίκαιρες, αποδεικνύοντας ότι ως λαός δενέχουμε διδαχθεί από τα λάθη μας.
Σήμερα, λοιπόν, θα μπορούσαμε άνετα να αναρωτηθούμε «τι φταίει και δυστυχώςέχουμε φτάσει ως χώρα σ’ αυτή την οικτρή οικονομική κατάσταση;», αντίστοιχη θασυμπλήρωνα, με το 1893, όταν το ελληνικό κράτος αδυνατούσε να αποπληρώσειδάνειο που είχε συναφθεί με αγγλικές τράπεζες για την επέκταση του ΕλληνικούΣιδηροδρόμου.
Προσωπικά, πιστεύω ότι η κύρια ευθύνη ανήκει στο πολιτικό μας σύστημα με τακύρια χαρακτηριστικά του, που δημιούργησε το ΠΑΣΟΚ από το 1981, να συνοψίζονταιστην αρχή ότι όταν το κόμμα έρχεται στην Κυβέρνηση, δανείζεται ως κράτος,σπαταλά ανεξέλεγκτα και αφού πλουτίσουν ορισμένα στελέχη του, μοιράζει τμήματων δανεικών με πελατειακή νοοτροπία, δημιουργώντας οπαδούς, τους οποίουςχρησιμοποιεί έπειτα για να συντηρηθεί στην εξουσία.
Οι απόπειρες μεταρρυθμίσεων και η κατασκευή ορισμένων έργων υποδομής,εξωράιζαν απλώς την πραγματικότητα, ενώ αργά αλλά σταθερά, η έλλειψηανταγωνιστικότητος στην οικονομία και η σπάταλη διαχείριση δημιουργούσαν τοασφυκτικό σημερινό δημόσιο έλλειμμα και χρέος.
Ως όπλα το σύστημα χρησιμοποιεί ακόμα και τώρα έναν ξεπερασμένο νόμο περίευθύνης υπουργών που δεν εξισώνει στην απονομή δικαιοσύνης τον πολιτικό με τονπολίτη και ένα αναποτελεσματικό και κατ’ επίφαση πόθεν έσχες, ουσιαστικά μόνογια τους πολιτικούς και όχι για όλους τους δημόσιους λειτουργούς.
Το πρόβλημα επιτείνει η ύπαρξη μεγάλων εκλογικών περιφερειών, οι οποίεςαπαιτούν από τον πολιτικό να διαθέτει πολλούς πόρους σε συνδυασμό μάλιστα μετην ανυπαρξία ενός σύγχρονου πλαισίου για την ιδιωτική χρηματοδότηση κομμάτωνκαι πολιτικών.
Για την ενδυνάμωση της επιρροής του το σύστημα χρησιμοποιεί επίσης χρίσματα,με τη μορφή «στηρίξεων» για τις αυτοδιοικητικές εκλογές και δεν έχει ακόμηθεσπίσει ασυμβίβαστο μεταξύ εκλογής σε τριτοβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση καικατοχή κομματικής θέσης.
Η ευθύνη, βέβαια, για όλη αυτή την κατάσταση βαρύνει κυρίως τα κόμματαεξουσίας, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, με τη μερίδα του λέοντος να ανήκει φυσικά στο πρώτο πουκυβέρνησε πολύ περισσότερα χρόνια, αλλά και τα μικρότερα, ενεργώντας μεαγκυλώσεις και συντεχνιακή λογική και πολεμώντας λυσσαλέα κάθε μεταρρυθμιστικήπροσπάθεια, δεν είναι άμοιρα ευθυνών.
Αυτόματα, λοιπόν, προκύπτει η ανάγκη για αλλαγές, με στόχο τη δημιουργίαενός νέου μοντέλου και την ταυτόχρονη μετατροπή του όρου Νέα Μεταπολίτευση απόμια πρωτότυπη και ελκυστική θεωρία σε ένα σύνολο δεδομένων, ικανού ναδιαχειρισθεί τις καθημερινές προκλήσεις προς όφελος των πολιτών.
Οι αλλαγές θα δρομολογηθούν είτε από τη βάση των κομμάτων και τουςανένταχτους πολίτες είτε από την κορυφή με κύρια ευθύνη των κομματικών ηγεσιών.
Στην πρώτη περίπτωση, υπάρχει ο κίνδυνος της πλήρους ανατροπής του πολιτικούσκηνικού και της ανάδειξης νέων δυνάμεων, εξέλιξη μη αποτελούσα κατ’ ανάγκηπρόοδο, αλλά έχουσα αντίθετα πολλές πιθανότητες να αποτελέσει καιοπισθοδρόμηση. Να μην ξεχνούμε, άλλωστε, ότι μέσα στις μεγάλες οικονομικέςκρίσεις οι πολίτες μπορεί οδηγούμενοι από την ανάγκη αναζήτησης καταφυγίουελπίδος, να πέσουν στην παγίδα οποιουδήποτε λαϊκισμού.
Στη δεύτερη περίπτωση, οι κομματικές ηγεσίες έχουν τη δυνατότητα μεθοδευμένανα προχωρήσουν στην αναγέννηση των κομμάτων, να δημιουργήσουν νέες δομές, αλλάκαι να αναδείξουν νέο πολιτικό προσωπικό ικανό να ανταποκριθεί στιςεπικρατούσες σήμερα συνθήκες.
Τόλμη χρειάζεται και να θυμόμαστε τη φράση του Έμερσον που αναφέρει ότι«χωρίς φιλοδοξία δεν ξεκινά τίποτε, χωρίς δουλειά δεν τελειώνει τίποτε».
Οι πολίτες από την άλλη πλευρά, έχοντας υπηρετήσει και εμείς το πολιτικόσύστημα, «είτε ως πελάτες είτε ως μέλη», πρέπει να αναλάβουμε και τις δικές μαςευθύνες…
Δημοσίευση: Εφημερίδα Αγγελιοφόρος της Κυριακής (24-07-2011)