Με αφορμή τις θέσεις που εξέφρασαν οι κύριοι Τσίπρας και Μητσοτάκης μετά το συλλαλητήριο, συνειρμικά ήρθαν στο μυαλό μου κάποιες σκέψεις περί ηγεσίας και πώς αυτές επηρεάζονται ή πρέπει να επηρεάζονται από τις λεγόμενες ελίτ.

Τι εννοώ, όμως, όταν αναφέρομαι σε ελίτ;

Αναφέρομαι σε ομάδες ανθρώπων, επώνυμων συνήθως, που έχουν ξεχωρίσει κυρίως στο χώρο του πολιτισμού και της δημοσιογραφίας, αλλά ορισμένες φορές και της οικονομικής ζωής.

Κατά κανόνα εκφέρουν δημόσιο λόγο καλοδεχούμενο, βέβαια, όταν δεν εμφορείται από μια αίσθηση αυταρέσκειας και δεν διακατέχονται από λογικές «αυθεντίας», χωρίς πολιτική νομιμοποίηση ή έστω εντρύφηση με τα κοινά.

Πολλοί, λοιπόν, από τους παραπάνω είναι είτε εναντίον των συλλαλητηρίων είτε υπέρ μιας σύνθετης ονομασίας με τον όρο Μακεδονία για το γειτονικό κράτος είτε και τα δύο.

Εδώ έρχεται, λοιπόν, να «κουμπώσει» και μια βασική ιδιότητα του ηγέτη που είναι  η δυνατότητά του να προπορεύεται του λαού, αλλά σε μικρή απόσταση ώστε να μπορεί να αφουγκράζεται τους καημούς και τις επιθυμίες του.

Την ιδιότητα αυτή απέδειξε ότι έχει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ενώ στερείται ο Αλέξης Τσίπρας.

Ο πρώτος «άκουσε» τους πολίτες,

Ο δεύτερος ενεργώντας σύμφωνα με τις επιθυμίες ορισμένων από τις ελίτ και διακατεχόμενος από το σύνδρομο της αριστερής αυθεντίας, συνεχίζει με γρήγορα βήματα μια πολιτική σε αντίθεση με το «κοινό αίσθημα».

Οι πολίτες έχουν μάτια και βλέπουν και πιστεύω ότι στις επόμενες δημοσκοπήσεις θα το επιβεβαιώσουν στην ερώτηση ως προς την καταλληλότητα για την πρωθυπουργία των δύο πολιτικών αρχηγών.