Αντί η δημόσια συζήτηση να αφορά, κυρίως, στην πρόθεση της Τουρκίας να δημιουργήσει τετελεσμένα με γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο, επικεντρώνεται στη ενέργεια των τριών νέων στη βραχονησίδα κοντά στους Φούρνους με τη φράση «η εξωτερική πολιτική δεν ασκείται από ιδιώτες».

Ποια εξωτερική πολιτική; Το ανέβασμα σημαίας σε εθνικό έδαφος είναι δικαίωμα χωρίς, όμως, και να ενθαρρύνουμε ανάλογες ενέργειες σε τέτοιες περιόδους. Μήπως, τελικά, οι δικές μας σπασμωδικές αντιδράσεις τροφοδοτούν την τουρκική προκλητικότητα;

Το ζήτημα δηλαδή είναι ο τρόπος με τον οποίο η ελληνική κυβέρνηση διαχειρίζεται, ενεργά, όλη αυτή την κατάσταση, διότι οι “κραυγές” και τα “πυροτεχνήματα” του υπουργού Εθνικής Άμυνας κ. Πάνου Καμμένου και οι καινοφανείς διαπιστώσεις του αναπληρωτή υπουργού Εθνικής Άμυνας κ. Φώτη Κουβέλη περί “ακήρυχτου πολέμου”, δεν συνιστούν σχέδιο αντιμετώπισης της τουρκικής επιθετικότητας. Ούτε, βέβαια, η πολιτική του, άνευ όρων ,κατευνασμού που εκπέμπει το Μαξίμου.

Ούτε συνίσταται για κάθε περίπτωση η φράση του πρώην Βρετανού Πρωθυπουργού, John Major ότι,  «Η πρώτη απαίτηση της πολιτικής δεν είναι η ευφυΐα ή η ενεργητικότητα, αλλά η υπομονή. Η πολιτική είναι δρόμος αντοχής στον οποίο συνήθως η χελώνα νικάει το λαγό»