Προσωπικά και οικογενειακά δράματα ανέδειξε, δυστυχώς, η διαδικασία υποβολής των αιτήσεων για το κοινωνικό μέρισμα.

Ο αριθμός των παιδιών ή και ολόκληρων οικογενειών, που φιλοξενούνται στο πατρικό γιατί δεν μπορούν πλέον να ενοικιάσουν δικό τους σπίτι, αποκαλύπτεται ότι είναι πολύ μεγάλος. Τα παιδιά επιστρέφουν στο σπίτι των γονιών τους γιατί η κρίση δεν τους επιτρέπει να νοικιάσουν και να συντηρούν δική τους κατοικία, ούτε να την αποκτήσουν.

Καμία επίσημη στατιστική δεν έχει καταγράψει έως σήμερα αυτή την άσχημη κατάσταση και μόνο η επεξεργασία των φορολογικών δηλώσεων θα μπορεί να αναδείξει τι έχει συμβεί μεταξύ των ετών 2010 και 2017 σε αυτό το θέμα.

Η ελληνική οικογένεια, που έχει παραμείνει δεμένη και στηρίζει τα μέλη της, λειτουργεί, ευτυχώς καταπραϋντικά ως ένα βαθμό, στην υψηλή ανεργία, τα χαμηλά εισοδήματα και τα λουκέτα στις επιχειρήσεις.

Η στενή σχέση μεταξύ γονιών και παιδιών, ακόμη και όταν τα παιδιά κάνουν δική τους οικογένεια, αποτελεί ακόμη ένα από τα θεμέλια της κοινωνίας μας.

Μία υπεύθυνη κυβέρνηση πρέπει να αναγνωρίσει το πρόβλημα με τους εκατοντάδες χιλιάδες φιλοξενούμενους και να προσπαθήσει να βρει λύσεις.

Αυτές τις απαντήσεις πρέπει να δώσει μία σοβαρή κυβέρνηση, η οποία έχει ρεαλισμό και διορατικότητα, αντιλαμβανόμενη ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτής της χώρας, μαζί με την ανεργία, είναι το δημογραφικό.

Θα μπορούσε, παραδείγματος χάριν, να εξετάσει τη δυνατότητα του κράτους, έναντι χαμηλού ενοικίου, να στεγάσει οικογένειες που τώρα βάσει φορολογικών δηλώσεων είναι φιλοξενούμενες, σε ακίνητα τα οποία καταλήγουν στην κατοχή του μετά από τις μαζικές αποποιήσεις κληρονομιών των τελευταίων χρόνων.

Από την παρούσα, όμως, δεν το περιμένουμε, βέβαια, καθώς ακόμη και την εξαγγελία της για δωρεάν σχολικά γεύματα δεν μπορεί να υλοποιήσει.