Έπρεπε να διενεργηθεί διεθνής διαγωνισμός

Ο ΟΑΣΘ ήταν, έως πρόσφατα, μια ιδιωτική εταιρεία που λειτουργούσε  για δεκαετίες μονοπωλιακά και στηριζόταν στη κρατική επιχορήγηση.

Προφανώς όσο διατηρείτο ο μονοπωλιακός χαρακτήρας του δεν υπήρχε δυνατότητα απελευθέρωσης της τιμής του εισιτηρίου και η επιδότηση ήταν απαραίτητη. Ταυτόχρονα, οι πολιτικοί της πόλης τον χρησιμοποιούσαν για διορισμούς ημετέρων, ενώ αρκετές φορές του επέβαλαν για ψηφοθηρικούς λόγους, δρομολόγια έξω και πέρα από κάθε λογική.

Για αρκετά χρόνια το επιβατικό κοινό απολάμβανε καλές υπηρεσίες, ενώ οι μέτοχοι και οι εργαζόμενοι ικανοποιητικά μερίσματα  και μισθούς, αντίστοιχα

Ήρθε η οικονομική κρίση, όμως, και μαζί της όλο αυτό το οικοδόμημα άρχισε να κλονίζεται, παρά τις προσπάθειες της κυβέρνησης Σαμαρά  που εξορθολόγησε, ως ένα βαθμό, το κόστος λειτουργίας του. Κυρίως, βέβαια, οι πολίτες έπαψαν να απολαμβάνουν το ίδιο  επίπεδο υπηρεσιών.

Τι έπρεπε, λοιπόν να γίνει;

Προσωπικά πιστεύω, ότι η διοίκηση του ΟΑΣΘ έπρεπε, κάτω από τις νέες συνθήκες, να συμφωνήσει σε αναθεώρηση της σύμβασης που είχε υπογραφεί το 2006 και  να μην επιτρέψει έτσι στην ιδεοληπτική σημερινή Κυβέρνηση να προχωρήσει στη διαδικασία της κρατικοποίησης, δημιουργώντας ουσιαστικά έναν νέο ελλειμματικό ΟΑΣΑ και διορίζοντας για εκκαθαριστή έναν κομματικό επίτροπο. Αντίθετα, έπρεπε να ξεκινήσει η διαδικασία ανοίγματος στον ανταγωνισμό, με διεθνή διαγωνισμό. Ο ανταγωνισμός δεν έπρεπε να φοβίζει έναν ΟΑΣΘ με πλήρως εξορθολογισμένη τη λειτουργία του, χάριν των υποδομών και της τεχνογνωσίας που διαθέτει. Στο σημείο αυτό να τονίσω ότι η διαδικασία επιδότησης έπρεπε  να συνεχισθεί, αλλά με αποδέκτη το χρήστη και όχι τον πάροχο.

Δυστυχώς, με ευθύνη κυρίως της Κυβέρνησης, αλλά και της διοίκησης του ΟΑΣΘ  που δεν αντελήφθη το νέο περιβάλλον, μπαίνουμε σε μια περίοδο δικαστικών εμπλοκών με αβέβαιη κατάληξη, ενώ οι πολίτες της Θεσσαλονίκης μπορεί να κληθούν να  πληρώσουν πάλι το μάρμαρο.