Πριν λίγες μέρες, ο Γιάννης Μπουτάρης απευθυνόμενος στον επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης του Δήμου Θεσσαλονίκης ξεστόμισε μια ακόμη ατάκα από αυτές που προσελκύουν τα φώτα της δημοσιότητας επάνω του, κάτι που πιθανώς να κάνει και σήμερα στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου για το Σκοπιανό ζήτημα.

Συγκεκριμένα είπε: «εσάς δεν σας αναφέρουν ούτε στη Φωνή του Λαγκαδά, ενώ εμένα με αναφέρουν οι TIMES της Νέας Υόρκης».

Δεν στέκομαι, όμως, σ’ αυτό, αλλά στην ουσία που κρύβεται πίσω από τα λόγια του.

Στο κύριο, δηλαδή, πρόβλημα της πολιτικής σε όλον τον κόσμο και φυσικά στην Ελλάδα, που είναι η ανάγκη για «αναγνωρισιμότητα» όσων εκτίθενται στην ψήφο των πολιτών.

Πώς θα επιλεγούν άλλωστε υποψηφιότητες που δεν γνωρίζει ο κόσμος;

Ο τρόπος, όμως, με τον οποίο επιλέγουν οι περισσότεροι από τους πολίτες βασίζεται σε συναισθηματικά και όχι αντικειμενικά κριτήρια, ενώ οι κομματικές ηγεσίες αρνούνται, συνήθως, να αντισταθούν στην παραπάνω τάση.

Προτιμούν τις «λαμπερές» υποψηφιότητες, ώστε να αυξάνουν τη δύναμη των κομμάτων τους, αλλά επειδή αρκετές φορές αυτές δεν συνδυάζονται με γνώση ή ικανότητα παραγωγής έργου, διαχειρίζονται μετά «τα κοινά», με μη εκλεγμένους τεχνοκράτες και συμβούλους.

Φυσικά, δεν αναφέρομαι στην τοπική αυτοδιοίκηση, όπου ανάλογες επιλογές μπορούν να φέρουν δήμους και περιφέρειες κοντά στην διάλυση, από την αδυναμία παραγωγής έργου.

Από την άλλη, βέβαια, όσοι επιθυμούν να «εκτεθούν» πολιτικά και διαθέτουν καλό βιογραφικό και επαγγελματική εμπειρία, πρέπει να αντιληφθούν ότι απαιτείται να διαθέτουν και αναγνωρισιμότητα που να προέρχεται από δράσεις σε κοινωνικό επίπεδο.

Με απλά λόγια, δυστυχώς, δεν επαρκεί ακόμη και το καλύτερο βιογραφικό, βασισμένο σε σπουδές ή επαγγελματική διαδρομή για να εκλεγεί κάποιος, ειδικά στις μεγάλες εκλογικές περιφέρειες και τους μεγάλους δήμους.

Όσον αφορά στον κ. Μπουτάρη, με την τοποθέτησή του πιστεύω ότι ουσιαστικά περιέγραψε τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει  το πρόσωπο, από το οποίο θα χάσει στις επόμενες εκλογές.

Στο θέμα αυτό θα επανέλθω σύντομα.