Ταυτόχρονα με την καταδίκη του ξυλοδαρμού Μπουτάρη, εξέφρασα τον φόβο ότι θα αποτελούσε θείο δώρο στην παραπαίουσα δημαρχία του.

«Πριν αλέκτορα φωνήσαι» επιβεβαιώθηκα, όχι μόνο από την καλά σκηνοθετημένη παράσταση που ανέβηκε στο δημαρχείο, με τον ΣΥΡΙΖΑ και τους συνοδοιπόρους του να παρίστανται ομαδικώς, αλλά κυρίως με τις δηλώσεις που τις συνόδευσαν. Σταχυολογώ μερικές:
Βερναδάκης: «Εδώ επωάζεται το αυγό του φιδιού».
Καλφακάκου: «Έχουν ευθύνη όσοι στήριξαν τα συλλαλητήρια».
Τσίπρας: «Η εποχή των Γκοτζαμάνηδων πέρασε».
Μπουτάρης: «Η δημοκρατία στη Θεσσαλονίκη ήρθε για να μείνει» (μαζί με τη δημαρχία του εννοείται).

Ως επιστέγασμα όλων αυτών ήρθε ένα tweet του Μπουτάρη που ουσιαστικά βάζει και το πλαίσιο στο οποίο θα κινηθεί ο ίδιος μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές.
Έγραψε: «Δεν θα επιτρέψω η Θεσσαλονίκη να γυρίσει στην εποχή του σκοταδισμού και των σκανδάλων»(που εννοείται ότι εκπροσωπούμε όσοι δεν τον θεωρούμε άξιο δήμαρχο).
Πολιτικό, λοιπόν, θα είναι το δίλημμα από τον δήμαρχο.

Προφανώς, θα συμπλήρωνα, αν αναλογισθώ την απουσία έργου, την παραγωγή πολιτικής με ατάκες και την απουσία οποιασδήποτε επαφής με το κοινό αίσθημα. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς…τις αλατιέρες που πάγωσαν η τις ατάκες του με τις οποίες λοιδορεί εθνικές ευαισθησίες.

Εκείνο, όμως ,που θα ήθελα να γίνει σαφές είναι ότι ο δήμαρχος αποτελεί την επιτομή του οπορτουνισμού.
Όπως εκμεταλλεύεται την άνανδρη επίθεση εναντίον του από αληταριά, έτσι εκμεταλλεύεται επικοινωνιακά διάφορες κοινωνικές ομάδες.
Δεν είναι φιλελεύθερος, δεν είναι αντιρατσιστής, δεν ανήκει στους δικαιωματιστές, δεν τον ενδιαφέρει η λύση του Σκοπιανού και η αναγνώριση η μη της ποντιακής γενοκτονίας. Υποδύεται πάντα ότι του βγαίνει πολιτικά και «δεν ορρωδεί προ ουδενός». Να αθροίσει πολιτικά δυνάμεις θέλει και πάντα με αντί κεντροδεξιό προσανατολισμό, για αυτό και σήμερα εναγκαλίζεται με  τον Σύριζα. Στη προσπάθειά του αυτή ,μάλιστα, λόγω της μεγαλοαστικής καταγωγής του «παγιδεύει» πάντα πολλούς αστούς, αλλά και ορισμένους πολίτες που προσεγγίζουν τα θέματα της πόλης αποκλειστικά με όρους αισθητικής.

Αυτά που συνέβησαν, μετά την άνανδρη επίθεση, πρέπει να ενεργοποιήσουν τα αντανακλαστικά όσων θέλουμε μια δημαρχία σοβαρή, υπεύθυνη, κοσμοπολίτικη, ανοικτή στα ρεύματα και κυρίως ικανή να παράγει έργο. Όσων πιστεύουν ότι η πόλη μας δεν είναι η διαδρομή από τη παραλία έως το δημαρχείο.

Ίσως ένα πρόσωπο γέννημα-θρέμμα της πόλης, με αναφορές στην περιφέρεια του κέντρου της και διαδρομή στη ζωή που θα του επιτρέπει να κοιτάζει στα μάτια τους μπαγιάτηδες Θεσσαλονικείς, θα ήταν μία υποψηφιότητα ικανή να σταθεί απέναντι στο «Μπουταρικό μέτωπο» που μεθοδικά στήνεται.