Την προηγούμενη βδομάδα ο διευθυντής  του οικονομικού γραφείου του πρωθυπουργού κ. Γεώργιος Τσίπρας προανήγγειλε ότι μετά την έξοδο από τα μνημόνια, στη ΔΕΘ θα ακουστούν και συγκεκριμένα μέτρα με στόχο την ανακούφιση των πολιτών.

Σιγά το νέο «Να σε κάψω Γιάννη να σ’ αλείψω μέλι».

Το περίεργο, όμως, βρίσκεται στο γεγονός πως ορισμένοι παραδοσιακοί ψηφοφόροι της κεντροδεξιάς διακατέχονται από μια μοιρολατρική ηττοπάθεια, φοβούμενοι ότι με παροχές, επιδόματα και προσλήψεις ο κ. Τσίπρας μπορεί να μεταβάλλει το πολύ αρνητικό για την κυβέρνηση του σημερινό κλίμα.

Ο πυρήνας αυτής της νοοτροπίας βρίσκεται στις πολλές ήττες της κεντροδεξιάς από το 1981 και μετά, με εξαίρεση το 1989, το 2004-2007 και το 2012, ενώ αγνοούν ταυτόχρονα τη σημασία αυτού που ονομάζω «δύναμη του έκτακτου γεγονότος». Τέτοια ήταν η σύλληψη και η κράτηση των δυο στρατιωτικών, η πυρκαγιά στο Μάτι, αλλά και η πρόσφατη απελευθέρωση των δυο στρατιωτικών.

Έκτακτα, λοιπόν, γεγονότα εκτός από διαχειριστική επάρκεια την οποία η κυβέρνηση δεν διαθέτει, απαιτούν και πολιτικό απόθεμα ώστε να γίνει δυνατή και η επικοινωνιακή διαχείρισή τους.

Σ’ αυτό το σημείο βρίσκεται σήμερα η κυβέρνηση. Δεν διαθέτει πολιτικό απόθεμα, όπως στα τρία πρώτα χρόνια της παραμονής της στην εξουσία. Έτσι, ενώ πριν «της έβγαιναν οι επικοινωνιακές κινήσεις», πλέον δεν «της βγαίνει τίποτε». Ακόμη και η απελευθέρωση των δυο στρατιωτικών επικαλύφθηκε από την υπερβολή της υποδοχής και τον στρατιωτικό χαιρετισμό του κ. Κατρούγκαλου.

Με απλά λόγια, ακόμη και με ελικόπτερα να ρίχνει ο κ. Τσίπρας ευρώ, οι πολίτες θα τα μαζεύουν, αλλά δεν θα τον επιλέξουν, ενώ ένα τυχαίο αρνητικό γεγονός μπορεί να έχει ασύμμετρες για την κυβέρνηση απώλειες.

Χωρίς, λοιπόν, πολιτικό απόθεμα οδεύουν προς το πολιτικό τέλος «μοιραίοι και άβουλοι», κάτι που πρέπει να κατανοήσουμε όλοι, ειδικά το τμήμα της κεντροδεξιάς στο οποίο αναφέρθηκα πριν.

Το θέμα, βέβαια, είναι ότι με την παραμονή τους αυξάνουν τα προβλήματα και δυσχεραίνουν τη θέση της χώρας.