Σε ένα τόσο οικογενειακό περιβάλλον επιλέξαμε σήμερα, μαζί με τον σύλλογο κατοίκων Νέας Πολιτείας και τον πρόεδρο του Ηλία Ανάπαλη, να σας μιλήσω για την οικογένεια και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει.

Διότι σήμερα πέρα και πάνω από κόμματα το μεγαλύτερο, κατά τη γνώμη μου, πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας είναι ένα και συγκεκριμένα είναι, η ανάγκη δημιουργίας από όλους και κυρίως από την  πολιτική, των συνθηκών εκείνων ώστε οι νέοι να δημιουργούν οικογένειες και να κάνουν παιδιά. Διαφορετικά το 2050 μπορεί να είμαστε 8,5 εκ.

Το πρόβλημα δεν λύνεται μόνο με επιδόματα και προφανώς με ευχολόγια.

Απαιτείται περιβάλλον οικονομικής ασφάλειας και οικονομική ασφάλεια σημαίνει, μείωση της ανεργίας, πολιτικές για την μητρότητα (π.χ παιδικοί σταθμοί).

Άλλος τομέας είναι η ανάγκη ενίσχυσης των οικογενειακών δεσμών μέσω της διατήρησης της παράδοσης. Αυτόν τον ρόλο παίζει και το αφιέρωμα των φετινών Κυριλλείων στον παραδοσιακό γάμο. Προσέξτε οι παραδοσιακοί οικογενειακοί δεσμοί είναι συστατικό στοιχείο της εθνικής μας ταυτότητος.

Ας εστιάσουμε τώρα στον πρώτο τομέα και ας δούμε που βρισκόμαστε σήμερα.

Λίγα ζευγάρια συμβιώνουν και περισσότερες γυναίκες αποφασίζουν να μην κάνουν καθόλου παιδιά, από ό,τι στο παρελθόν. Η μέση ηλικία των γυναικών όταν αποκτούν το πρώτο τους παιδί αυξάνεται, ενώ αυξάνεται και η μέση ηλικία του πρώτου γάμου, μειώνονται οι γάμοι και αυξάνονται τα διαζύγια.

Μέσα στην κρίση, η αύξηση της ανεργίας και η οικονομική αβεβαιότητα οδηγούν τα ζευγάρια στο να καθυστερούν την απόκτηση του πρώτου παιδιού και στο να αναβάλλουν την απόκτηση δεύτερου ή τρίτου παιδιού.

Η αναζήτηση και η αξιοποίηση των ευκαιριών απασχόλησης και για τα δύο φύλα δεν συνοδεύτηκε από την ανάπτυξη επαρκών παροχών, καθώς και δομών και υπηρεσιών του κοινωνικού κράτους για τη στήριξη της οικογένειας.

Το αποτέλεσμα; Οι Ελληνίδες κάνουν πολύ λίγα παιδιά.

Στο σημείο αυτό χρειάζεται να εξετάσουμε εάν έχουμε οικογενειακή πολιτική στην Ελλάδα.

Στον ιδιωτικό τομέα οι άδειες που προσφέρονται στις μητέρες (αποκλειστικά) φτάνουν μέχρι τους 8 μήνες και μία εβδομάδα, με τη δυνατότητα μιας επιπλέον 4μηνης άδειας και για τους δύο γονείς άνευ αποδοχών, η οποία μπορεί να δοθεί τμηματικά μέχρι το παιδί να γίνει 6 ετών. Ένας από τους δύο γονείς δικαιούται μειωμένο ωράριο εργασίας για τους 30 μήνες που ακολουθούν τη γέννηση.

Στο δημόσιο τα πράγματα είναι αρκετά διαφορετικά. Μια μητέρα που κάνει το πρώτο της παιδί δικαιούται 12 μήνες άδεια. Οι 3 μήνες είναι αποκλειστικά για τη μητέρα και με πλήρεις αποδοχές, ενώ οι υπόλοιποι μπορούν να μοιραστούν στους δύο γονείς.

Σήμερα τα επιδόματα που δίνονται φτάνουν μέχρι τα 210 ευρώ τον μήνα για μια οικογένεια με τρία παιδιά και πολύ χαμηλό εισόδημα.

Στην Ελλάδα διαπιστώνεται, ότι ο αριθμός των μονογονεïκών οικογενειών ανέρχεται σε 200.000. Τα δε διαζύγια ανήλθαν, τα τελευταία 40 χρόνια, από 1/17 σε 1/5 με τάση συνεχώς αυξητική.

Πρέπει λοιπόν να αναγνωρίσουμε την αξία της οικογένειας για τη χώρα μας και να πιστέψουμε ότι δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνική πολιτική χωρίς στήριξη σε αυτήν. Για αυτό είναι αναγκαία η ύπαρξη ενός Εθνικού Σχεδίου για την αντιμετώπιση των αρνητικών δημογραφικών τάσεων και την υιοθέτηση κινήτρων και διευκολύνσεων, ώστε να μπορούν οι οικογένειες να μεγαλώσουν τα παιδιά τους με αξιοπρέπεια.

Για το δημογραφικό πρέπει να υπάρχει χρηματική ενίσχυση για κάθε νέο παιδί που γεννιέται στην Ελλάδα με εισοδηματικά κριτήρια, αύξηση του αφορολόγητου ορίου για κάθε παιδί, πρόσθετα κίνητρα σε ζευγάρια εάν η γυναίκα τεκνοποιεί πριν τα 30 της χρόνια, αλλά και ένταξη όλων των βρεφικών ειδών στο χαμηλό συντελεστή ΦΠΑ.

Κάθε οικογένεια που το παιδί της δεν βρίσκει θέση σε δημοτικό παιδικό σταθμό, να λαμβάνει ενίσχυση, μέσω κουπονιού, για 10 μήνες το χρόνο, προκειμένου να επιλέγει εκείνη το βρεφονηπιακό σταθμό της επιλογής της.

Για τις νέες μητέρες να θεσμοθετηθεί η δυνατότητα να επιλέγουν εκείνες τον χρόνο για την άδεια εγκυμοσύνης και λοχείας.

Να εγκαινιασθεί ένα πρόγραμμα που εφαρμόζεται σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Λέγεται «βοήθεια στην εργαζόμενη μητέρα» ή όπως ονομάζεται σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες “Νταντά της γειτονιάς”. Είναι ένα πρόγραμμα μέσω του οποίου γυναίκες -ή και γιατί όχι και άνδρες- θα πιστοποιούνται να αναλαμβάνουν τη φύλαξη παιδιών προσχολικής ηλικίας, τις ώρες που εργάζονται οι νέες μητέρες.

Τέλος, προτείνω τη στέγαση νέων ζευγαριών σε κατοικίες που περιέρχονται στην ιδιοκτησία του κράτους από σχολάζουσες κληρονομιές, αποποιήσεις, δωρεές, κατασχέσεις.

Για την διατήρηση τώρα των παραδοσιακών δεσμών, δυστυχώς είμαι αναγκασμένος να σταθώ απέναντι στους λεγόμενους δικαιωματιστές που βρίσκονται σε όλα τα κόμματα.

Τι είναι οι δικαιωματιστές;

Είναι όσοι, στο όνομα ειδικών δικαιωμάτων κάποιων πολύ μικρών μειοψηφιών, επιθυμούν, στηρίζουν και προωθούν διατάξεις στο οικογενειακό μας δίκαιο, έξω από κάθε έννοια παραδοσιακής οικογένειας.

Γιατί, όμως το κάνω αυτό, ενώ στέκομαι με σεβασμό μπροστά στα προβλήματα που πραγματικά αντιμετωπίζουν αυτές οι μειοψηφίες;

Διότι έτσι ξηλώνεται σταδιακά το πουλόβερ. Δεν επιθυμώ να γίνουμε Σκανδιναβία. Έχουμε πολλούς άλλους τομείς που θα πρέπει να τους μοιάσουμε.

Θέλω να βλέπω τα παιδιά με τη μητέρα και τον πατέρα και τους παππούδες  δίπλα δίπλα μαζί στο κυριακάτικο οικογενειακό τραπέζι.

Η απαίτηση αυτή όπως και η αύξηση  των γεννήσεων αποτελεί κανόνα επιβίωσης για το έθνος μας.

Δεν αποτελεί κανόνα επιβίωσης η ενσωμάτωση των μεταναστών και εδώ επιτρέψτε μου μια επισήμανση.

Άλλο πρόσφυγες πολέμου και άλλο οικονομικοί μετανάστες από την Ασία και την Αφρική

Τέλος σημειώστε και πάλι ότι οι απόψεις μου είναι πέρα και πάνω από κόμματα. μάλιστα, αντίθετες με τις δικές μου απόψεις υπάρχουν σε όλα.

Σε κάποια, όμως οι φωνές αυτές είναι πολύ περισσότερες.