Ο κ. Τσίπρας στις τελευταίες προεκλογικές του ομιλίες επικεντρώνεται στις ελίτ και την δήθεν πολιτική έκφρασή τους από τη Νέα Δημοκρατία και τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Η συζήτηση, όμως, δεν πρέπει να περιλαμβάνει πρωταρχικά την αποσαφήνιση της έννοιας «ελίτ»;

Προφανώς ναι. Δεν περιμένω φυσικά κάτι τέτοιο από έναν πρωθυπουργό και μια κυβέρνηση, οι οποίοι προσπαθούν να επιβιώσουν πολιτικά διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα ή εξωθώντας την πολιτική αντιπαράθεση σε εποχές μετεμφυλιακές.

Θα το επιχειρήσω στο άρθρο αυτό.

Προσωπικά, πιστεύω ότι ο όρος «ελίτ» περιλαμβάνει τις ομάδες των εκλεκτών που δημιουργούνται ή αυτοπροσδιορίζονται έτσι στα πλαίσια μιας ελεύθερης κοινωνίας. Δεν αφορά όμως μόνο στους επιχειρηματίες, όπως συνειδητά προσπαθεί να μας πείσει ο κ. Τσίπρας. Προέρχονται και από τον χώρο του πολιτισμού, ακόμη-ακόμη και από τον χώρο του δημοσίου.

Γιατί και πότε η δράση τους καθίσταται προβληματική;

Διότι, αρκετές φορές, εμφορούμενες από μια αίσθηση αυταρέσκειας και έχοντας κατά την θεώρηση του το προνόμιο της αυθεντίας υποδεικνύουν στους πολιτικούς «τις λάθος ή τις σωστές επιλογές».

Το κάνουν, μάλιστα, συνήθως χωρίς πολιτική νομιμοποίηση και έχουν την απαίτηση να τους ακολουθήσουν στο δρόμο αυτό και οι πολίτες.

Μετά από τις παραπάνω διευκρινίσεις, ας προσγειωθούμε τώρα στη σημερινή πολιτική πραγματικότητα εστιαζόμενοι στο ποιος ανήλθε, ανεξάρτητα από που προέρχεται, στα ύπατα αξιώματα της χώρας στηριζόμενος στις ελίτ και ποιος ταυτόχρονα είναι αποκομμένος από την κοινωνία.

Ποιος αμφιβάλλει, λοιπόν, ότι διάφοροι μεγάλοι επιχειρηματίες και άνθρωποι της τέχνης και του θεάματος στήριξαν και στηρίζουν την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ και του κ. Τσίπρα προς την εξουσία; Τα παραδείγματα ουκ ολίγα για τη δεύτερη κατηγορία, ενώ για την πρώτη τα κότερα και το ψηφοδέλτιο των ευρωεκλογών φωνάζουν από μόνα τους.

 Αμφιβάλλει επίσης κανείς ότι ο σημερινός πρωθυπουργός είναι ξεκομμένος από την κοινωνία και εκφράζει τις ελίτ με τη συμφωνία των Πρεσπών; Διότι, προφανώς οι ελίτ στηρίζουν τη συγκεκριμένη συμφωνία, όχι ο ελληνικός λαός και σίγουρα όχι η Νέα Δημοκρατία και ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Επιπρόσθετα, πώς μπορεί να εκφράζει τις ελίτ ένας αρχηγός εκλεγμένος από μια βάση εκατοντάδων χιλιάδων μελών ενός κόμματος και να μην την εκφράζει ένας πολιτικός αρχηγός εκλεγμένος από λίγες εκατοντάδες  αξιωματούχους ενός κόμματος;

Δεν είναι ακόμη φανερό ότι ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνηση του στηρίζεται από τις ελίτ του δημοσίου, με κορυφαίο παράδειγμα την κατάργηση για τις μεγάλες απεργίες της απαίτησης να υπάρχει στις γενικές συνελεύσεις πλειοψηφία του 50+1% των εγγεγραμμένων μελών;

Με απλά λόγια, ο διχασμός που προσπαθεί να επιβάλλει ο κ. Τσίπρας είναι παραπλανητικός. Από τις ελίτ στηρίζεται ο ίδιος και όχι ο πρόεδρος της Ν.Δ. Λαϊκή παράταξη είναι η ΝΔ και όχι το συνονθύλευμα των κρατικών αξιωματούχων και των κατ’ ανάγκη συμπορευόμενων μαζί τους επιδοματούχων που στηρίζεται από τις ελίτ του θεάματος, της τέχνης, της επιχειρηματικότητας, και του δημοσίου.

Τέλος, ανήκω σε αυτούς που δεν αντιμετωπίζουν αρνητικά την εμπλοκή μελών των ελίτ με την πολιτική, διότι έτσι δίνουν την δυνατότητα στους πολίτες, αλλά και στους αντιπάλους πολιτικούς να τους κρίνουν. Έτσι, μπορεί να γίνουν υπηρέτες και όχι επιβήτορες της πολιτικής.

Άλλωστε, η δημοκρατία σε αντίθεση με ένα αριστοκρατικού τύπου πολίτευμα, βασίζεται στο αξίωμα ότι οι ψήφοι όλων έχουν την ίδια βαρύτητα και θα ήταν προτιμότερο όσοι δεν το λαμβάνουν υπόψη, να ασχοληθούν με το ταλέντο τους και μέσα από αυτήν τη δράση να συνεισφέρουν περισσότερο στο «κοινό καλό» για το οποίο πρέπει να έχουν λόγο και ίσως βαρύνουσα άποψη, όχι όμως απαίτηση επιβολής της.