Με αφορμή τη χαοτική διαφορά στην καταλληλότητα για Πρωθυπουργό μεταξύ Κυριάκου Μητσοτάκη και Αλέξη Τσίπρα παραθέτω ορισμένες δικές μου σημειώσεις βασισμένες στο βιβλίο του Χένρυ Κίσινγκερ «Διπλωματία» από τις εκδόσεις Λιβάνη (1995).

Ο ιδανικός πολιτικός, κατά τον Κίσινγκερ, πρέπει να είναι και παιδαγωγός και να γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα στο μέλλον του λαού και την εμπειρία του. Ένας ηγέτης που περιορίζει το ρόλο του στην εμπειρία του λαού, καταδικάζεται σε στασιμότητα, ενώ όταν ξεπερνά τα όρια αυτής της εμπειρίας διατρέχει τον κίνδυνο να μην γίνεται κατανοητός.

Ο λαός μακροπρόθεσμα δεν σέβεται όσους ηγέτες καθρεφτίζουν τις δικές του ανασφάλειες ή βλέπουν μόνο τα συμπτώματα των κρίσεων και όχι τις μακροχρόνιες τάσεις. Ο ρόλος του ηγέτη είναι να πάρει επάνω του το βάρος της δράσης, με εμπιστοσύνη στη δική του εκτίμηση για την πορεία των πραγμάτων και τη δυνατότητα επηρεασμού τους.

Κριτήριο της ικανότητος ενός πολιτικού είναι η δυνατότητα, υπολογίζοντας σωστά το συσχετισμό δυνάμεων, να διακρίνει μέσα από τη δίνη των αποφάσεων τακτικής, τα πραγματικά μακροπρόθεσμα συμφέροντα του τόπου του και να σχεδιάσει την κατάλληλη στρατηγική για να τα υπηρετήσει.

Είναι στη φύση των ηγετών να διπλασιάζουν τις προσπάθειές τους και να μην τις εγκαταλείπουν όταν βρίσκονται αντιμέτωποι με μία δύστροπη πραγματικότητα.

Όλοι οι μεγάλοι ηγέτες βαδίζουν μόνοι διότι διαθέτουν την ικανότητα να διακρίνουν, μη ορατές από τους σύγχρονούς τους, προκλήσεις.
Επειδή γνωρίζουν ότι πάντα υπάρχει ο κίνδυνος μια πραγματιστική πολιτική να αποσυντεθεί λόγω τακτικών κινήσεων και ότι δεν μπορεί να γίνονται συνέχεια ενέργειες σύμφωνα με τις διαθέσεις της στιγμής και άσχετες από οποιαδήποτε σφαιρική στρατηγική, οι μεγάλοι πολιτικοί βασίζονται πάντα σε ορισμένες πάγιες αρχές.

Ευθύνη των πολιτικών είναι η λύση των προβλημάτων και όχι η ενατένισή τους και όσοι ηγέτες δεν μπορούν να διαλέξουν μία από τις εναλλακτικές λύσεις, η περίσκεψή τους αποτελεί άλλοθι για την απραξία.

Τέλος, η πραγματικότητα και όχι η δημοσιότητα καθορίζει αν ένας πολιτικός έχει κάνει κάτι διαφορετικό και τελούν σε σύγχυση όσοι πολιτικοί υποκαθιστούν την έλλειψη προσανατολισμού με ελιγμούς δημοσίων σχέσεων.

Εύκολα μπορεί ο αναγνώστης να τοποθετήσει στο πλαίσιο του συγγραφέα τα δύο πρόσωπα, τα οποία άσκησαν και ασκούν ηγεσία.

Το ίδιο εύκολα θα κατανοήσει και τη τεράστια δημοσκοπική διαφορά αναλογιζόμενος, κυρίως, τη περίοδο 2014-15 και τη τωρινή 2019-20.