Πόσο εύκολο είναι να έχεις άποψη για τα πάντα από τον καναπέ του σπιτιού σου «παίζοντας» με το κινητό; Πολύ απαντώ.
Λογικό είναι, λοιπόν, το διαδίκτυο να έχει από χθες κατακλυσθεί από διαμαρτυρίες για τις πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις του ΚΚΕ στις μεγάλες πόλεις. Η επιθυμία για επέμβαση της αστυνομίας και η σύνδεση των συγκεντρώσεων με την απαγόρευση προσέλευσης στις εκκλησίες «πήγε σύννεφο».

Ερωτώ. Τι έπρεπε δηλαδή να κάνει η κυβέρνηση; Να κατεβάσει τα Ματ και να διαλύσει τις συγκεντρώσεις; Τέτοια χρειαζόμαστε τώρα; Προφανώς όχι. Αφήστε που πιστεύω ότι η Βορειοκορεατικής έμπνευσης συγκεντρώσεις θυμίζουν τις γυμναστικές επιδείξεις των σχολικών μας χρόνων και πρέπει να αντιμετωπίζονται με σκωπτικό τρόπο. Ως επακόλουθο, διαφωνώ και με όσους έχοντας θεσμικό ρόλο θέτουν ζήτημα για την μη αντιμετώπιση με δυναμικό τρόπο, εκ μέρους της πολιτείας και εν μέσω κορονοιού, των συγκεντρώσεων.

Δε χρειάζεται, διότι σοφά ενεργώντας η κυβέρνηση αντιμετωπίζει θεσμικά και κοινοβουλευτικά τις απόψεις του ΚΚΕ. Ως παράδειγμα θυμίζω ότι φέτος μετά από χρόνια, έγινε το συνέδριο της ΓΣΕΕ, θεσμοθετήθηκε η καταγραφή των συνδικαλιστικών οργανώσεων, η ηλεκτρονική ψηφοφορία και επίκειται ρύθμιση για περιορισμό των διαδηλώσεων ανάλογα με τον όγκο τους.
Αλλού κατά τη γνώμη μου είναι το θέμα. Συγκεκριμένα βρίσκεται στο respect στο ΚΚΕ που καταγράφηκε στο λόγο και την γραφή ορισμένων προσώπων με ισχυρή δημόσια παρουσία και αναγνωρισιμότητα.

Ερωτώ πάλι. Γιατί να σεβόμαστε τις χθεσινές ενέργειες ,που καταπάτησαν τα περιοριστικά μέτρα, ενός κόμματος με πολιτικές θέσεις για τη κοινωνία βγαλμένες από τις δεκαετίες του ’40 και του ’50; Απόψεις που χωρίς να τους στερεί οποιοσδήποτε την δυνατότητα να εκφράζουν και να παλεύουν γι’αυτές, ευτυχώς, δεν επικράτησαν με αποτέλεσμα αρκετές γενιές Ελλήνων να μην φτωχοποιηθούν αντίστοιχα με σύγχρονες τους γενιές από γειτονικές χώρες.
Γιατί να σεβόμαστε παρόμοιες ενέργειες ενός κόμματος με τον πυρήνα της ιδεολογίας του να βρίσκεται απέναντι στην αστική δημοκρατία;

Προσοχή στο σημείο αυτό. Σε καμμία περίπτωση δεν προτρέπω να μη σεβόμαστε ένα κόμμα το οποίο εκφράζει ένα τμήμα ,έστω και μικρό, του ελληνικού λαού και σέβεται τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Διαφωνώ, απλώς, με τον σε κάθε ευκαιρία, υπέρμετρο σεβασμό που του επιδεικνύουμε, ως ένα είδος πολιτικού φετίχ, πολλοί υπέρμαχοι της αστικής δημοκρατίας, αναζητώντας πολλές φορές ως αντάλλαγμα την αποδοχή του.

Ξεχνάμε ,όμως, ότι οι εκπρόσωποι του κοινοβουλευτικού αυτού κόμματος με αυτάρεσκη αλαζονεία μας κουνούν συνεχώς το δάχτυλο, πιστεύοντας ότι κατέχουν τη μοναδική αλήθεια και παραβλέποντας ,ότι με την υιοθέτηση της καθολικής ψήφου στις δημοκρατικές κοινωνίες το όνειρο της λαϊκής επανάστασης, έγινε απατηλό.

Ξεχνάμε επίσης ότι στο όνομα των συμφερόντων της εργατικής τάξης, ένα πολύ μικρό τμήμα της οποίας εκφράζει, βρίσκεται πίσω από πολλές προσπάθειες υπονόμευσης μεταρρυθμίσεων, επενδύσεων και ανάπτυξης.
Αντίθετα, επικεντρωνόμαστε στην διατήρηση εκ μέρους του, της τάξης στις διαδηλώσεις και τις συγκεντρώσεις.

Ταυτόχρονα φοβόμαστε μη τυχόν και μας κατηγορήσουν για αντικομμουνισμό. Που είναι το πρόβλημα αν μας κατηγορήσουν; Προσωπικά δεν έχω κανένα θέμα. Άλλωστε και τα μέλη του ΚΚΕ δεν είναι αντιφιλελεύθερα. Γιατί να φοβάμαι να εκφράσω τις απόψεις μου; Γιατί να φιμώνομαι; Γιατί μπορεί κάποιος να είναι αντισύριζα ή αντιπασόκ και να μην μπορεί να είναι αντικομμουνιστής; Το «αντί» δεν αφορά στα πρόσωπα, αλλά σε αυτό που εκφράζουν. Ειδικά αν το «αντί» συγκεκριμενοποιείται με απόψεις και επιχειρήματα και όχι με στείρα άρνηση.

Φυσικά για την κομμουνιστική συνιστώσα του Συριζα δεν είναι τώρα η στιγμή να επεκταθούμε περισσότερο.
Προσοχή πάλι. Τονίζω ξανά ότι δεν υπάρχει τίποτε προσωπικό στην προσέγγισή μου και σε καμία περίπτωση δεν ανατρέχω σε μεταπολεμικούς διχασμούς. Στο σήμερα αναφέρομαι. Είμαι πλήρως αντίθετος στην κομμουνιστική ιδεολογία. Δεν πιστεύω στη λεγόμενη κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής ούτε στον δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Πιστεύω στην αστική φιλελεύθερη δημοκρατία με παράλληλη ύπαρξη ενός πλέγματος προστασίας για τους ασθενέστερους.

Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο πιστεύω ότι έχει ρόλο και το ΚΚΕ. Ως ένα μικρό κόμμα, το οποίο πρέπει, στα πλαίσια του κοινοβουλευτισμού, να «χτυπάει το καμπανάκι» ώστε κυβερνήσεις και εργοδοσία μέσα σε μια φιλελεύθερη οικονομία να παίρνουν συνεχώς περισσότερα μέτρα κοινωνικής αλληλεγγύης.

Τέλος, αναμένω επίθεση για τη σημερινή μου τοποθέτηση. Αντιπαρερχόμενοι την ουσία των επιχειρημάτων μου, θα κατηγορηθώ από ορισμένους ως εκφραστής της συντήρησης, λιβελογράφος, αντικομμουνιστής σίγουρα, ίσως εκφραστή της αντίδρασης.

Άλλωστε τα έχω υποστεί όλα αυτά κάθε φορά που υψώνω «ανάστημα» απέναντι στο τείχος σιωπής, σε κάθε φωνή κριτικής στις πράξεις και στις απόψεις της, το οποίο μεθοδικά έχει κτίσει για την ίδια εδώ και δεκαετίες η αριστερά στην Ελλάδα.

Δεν πτοούμαι. Για τις απόψεις μου παλεύω. Έτσι θα απαντήσω και στους πραγματικούς φίλους που θα μου τηλεφωνήσουν θυμίζοντάς με ότι αν θες στην Ελλάδα να προχωρήσεις στην πολιτική πρέπει να σε αποδέχεται η αριστερά.

Όσον αφορά στην ενδεχόμενη κριτική που θα δεχθώ από ορισμένους για το χρόνο της επιλογής μου να εκφράσω τέτοιες απόψεις, μέσα στην κρίση δηλαδή, απαντώ πως τώρα βρέθηκε πάλι το θέμα στο προσκήνιο. Για να τους καθησυχάσω τους διαβεβαιώνω ότι από Δευτέρα επανέρχομαι πλήρως στα της οικονομίας, εκφράζοντας κυρίως, με φιλελεύθερη προσέγγιση, την αγωνία των εργαζομένων, των επαγγελματιών και των επιχειρηματιών του ιδιωτικού τομέα.