Ήρθε πιστεύω, επιτέλους, η ώρα όλο το πολιτικό σύστημα ή τουλάχιστον το πολύ μεγαλύτερο τμήμα του να πάψει, έμμεσα κυρίως αλλά και άμεσα, να αναφέρεται σε «προδότες» ή σε «εθνίκια».

Στην εξωτερική πολιτική πρέπει να εμπεδωθεί η άποψη ότι υπάρχουν ρεαλιστές και μαξιμαλιστές. Φυσικά επειδή οι συνθήκες ορισμένες φορές αλλάζουν βλέπουμε πολιτικούς να αλλάζουν «στρατόπεδα». Συχνά, βέβαια, αυτό γίνεται όταν περνάνε από τη συμπολίτευση στην αντιπολίτευση με το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ να είναι χαρακτηριστικό.

Έτσι ενώ συμφωνεί με το Ελληνοαιγυπτιακό σύμφωνο για την ΑΟΖ επειδή διεμβολίζει το Τουρκολιβυκό, ψήφισε «παρών» γιατί θα μπορούσε να ήταν καλύτερο όσον αφορά στην επήρεια των νησιών. Ανάλογη ήταν και αντίδραση του στο Ελληνοϊταλικό σύμφωνο. Τους προηγούμενους μήνες ψήφισε «παρών» για την Ελληνοαμερικανική Αμυντική Συμφωνία και το ίδιο έκανε με τις συμβάσεις για τους υδρογονάνθρακες, επικαλούμενος προσχηματικούς λόγους.

Εκείνο, όμως, που θεωρώ σημαντικό είναι, η επί της ουσίας, συναίνεση της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε όλες αυτές τις μεγάλες επιλογές της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Άλλωστε και η ίδια συμμετείχε στην διαμόρφωσή τους, ενώ μάλιστα στις συμβάσεις για τους υδρογονάνθρακες η σημερινή κυβέρνηση δεν είχε αλλάξει ούτε κόμμα. Όπως ετοιμάστηκαν από τη προηγούμενη κυβέρνηση κυρώθηκαν και στη σημερινή Βουλή. Αποκορύφωμα της συναίνεσης αποτελεί το «ναι» του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή για τον αγωγό EASTMED. Άλλωστε στην υλοποίηση της είχε ως κυβέρνηση πρωταγωνιστικό ρόλο.

Θεωρώ απαραίτητο να τονίσω επίσης ότι ακόμη και στη τελευταία συζήτηση στη Βουλή για τα ελληνοτουρτικα ήταν φανερό το κλίμα ενότητας από ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΚΙΝ.ΑΛ, με τις «αψιμαχίες» από την αντιπολίτευση να γίνονται για «την τιμή των όπλων.

Διαφωνίες, λοιπόν, είναι λογικό να υπάρχουν, ακόμη-ακόμη και να μεγεθύνονται. Φυσιολογικό είναι για μια αντιπολίτευση. Σήμερα επικεντρώνεται στην απουσία κυρώσεων από την Ευρωπαϊκή Ένωση και ζητά επιμόνως Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών, ενώ καταλογίζει στη κυβέρνηση έλλειψη εθνικής στρατηγικής. Καλά πράττει, αλλά δεν έχει δίκιο.

Η κυβέρνηση μεθοδικά πιέζει για τις κυρώσεις, η επιβολή των οποίων κρίνεται πλέον απαραίτητη από τα περισσότερα κράτη-μέλη. Ο πρωθυπουργός ενημερώνει σε βάθος τους πολιτικούς αρχηγούς και τέλος όλες οι τελευταίες τακτικές κινήσεις απέναντι στη Τουρκία είναι αποτέλεσμα μια ενιαίας συνεκτικής στρατηγικής.

Μέσα στο παραπάνω κλίμα πρέπει να απομονωθούν όλες εκείνες οι φωνές που αναφέρονται σε «προδότες» ή «εθνίκια».

 Όσον με αφορά ανήκω στους μαξιμαλιστές. Πιστεύω ότι η Τουρκία σήμερα δεν δημιουργεί τη κρίση για οικονομικούς λόγους, αλλά για επίδειξη δύναμης στην Ανατολική Μεσόγειο, στην οποία θέλει να κυριαρχήσει.

 Γι’αυτό πρέπει να την ανασχέσουμε εδώ και τώρα. Δεν πιστεύω ότι θα σταματήσει όποια υποχώρηση και αν κάνουμε.