Αναμένοντας, την απόφαση του ΣΤΕ για το σταθμό Βενιζέλου του Μετρό Θεσσαλονίκης παρουσιάζω τη δική μου αλήθεια, τονίζοντας τη λέξη δική μου, σε αντιδιαστολή με τους πολέμιους της που θεωρούν ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια.
Ήταν Ιανουάριος του 2013 και ήμουν ΓΓΔΕ όταν το ΚΑΣ αποφάσισε την απόσπαση των αρχαιοτήτων και τη μεταφορά τους στο στρατόπεδο Παύλου Μελά ή αλλού με την τότε ηγεσία του Δήμου Θεσσαλονίκης να αντιδρά δηλώνοντας ότι οι αρχαιότητες έπρεπε να παραμείνουν στη θέση τους.
Από το Μάρτιο, λοιπόν, του 2013 η κυβερνητική θέση ήταν ότι το “αλλού” μεταφράζεται «στο σταθμό» με απόσπαση και επανατοποθέτηση.
Παρά λοιπόν τις θετικές εισηγήσεις του ΤΕΕ και του ΑΠΘ, με συνεχείς παλινωδίες ο δήμαρχος απέρριπτε όλες τις προτεινόμενες λύσεις, πολιτικοποιώντας την αντιπαράθεση σε αγαστή συνεργασία με την τότε αξιωματική αντιπολίτευση.
Έτσι πιστοποίησε την παράδοση που θέλει μια συγκεκριμένη ομάδα της πόλης να έχει αυτοαναγορευθεί σε θεματοφύλακα του πολιτισμού και του περιβάλλοντος.
Κορύφωση της προσπάθειας αποτέλεσε η προσφυγή του Δήμου στο ΣΤΕ που σταμάτησε τα έργα.
Εν τω μεταξύ είχαμε κυβερνητική αλλαγή και το φθινόπωρο του 2015 ήρθε νέα απόφαση του ΚΑΣ με υπογραφή από τον τότε υπουργό πολιτισμού που υιοθετούσε την ανάδειξη «κατά χώρα» των αρχαιοτήτων.
Αν και η παλαιότερη προσφυγή του Δήμου τον Δεκέμβριο του 2015 απορρίφθηκε, υπήρχε πλέον η νέα απόφαση του ΚΑΣ, την οποία ανέλαβε να υλοποιήσει η Αττικό Μετρό.
Κατόπιν πέρασαν δύο χρόνια μόνο με εκδηλώσεις προβολής των αρχαιοτήτων, ενώ προχώρησε και η απόσπαση ενός μικρού μέρους τους. Παλαιότερα, μάλιστα, όσοι αντιδρούσαν είχαν συμφωνήσει στην απόσπαση ενός εξίσου σημαντικού μνημείου στο σταθμό Αγία Σοφία.
Τότε, το 2017, μετά από μια περίοδο σιωπής, ξεκίνησα πάλι να υποστηρίζω δημόσια την άποψη για απόσπαση και επανατοποθέτηση, γνωρίζοντας πλέον ότι οι δημοσιοποιούμενες τεχνικές λύσεις ήταν εκθέσεις ιδεών και όσα έργα κατασκευάζοντο στο σταθμό δεν είχαν σχέση με την υποτιθέμενη τεχνική λύση. Να ληφθεί επίσης υπόψη ότι ακόμα και αν η λύση αυτή ήταν εφικτή, θα έπρεπε αρχικά το έργο να λειτουργήσει “κουτσουρεμένο” και πριν τη παράδοση του σταθμού θα έπρεπε να σταματήσει η λειτουργία του για τουλάχιστον ένα χρόνο.
Φτάσαμε λοιπόν το καλοκαίρι του 2019, μετά από 4,5 χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, να μην έχει βρεθεί σε επίπεδο κατασκευαστικών μελετών καμία λύση.
Συνοπτικά η λύση της κατασκευής του σταθμού χωρίς απόσπαση των αρχαιοτήτων ήταν όνειρο απατηλό και υιοθετήθηκε για καθαρά πολιτικούς λόγους από τον τότε δήμαρχο και τον ΣΥΡΙΖΑ, οδηγώντας τη πόλη πάλι σε έναν αχρείαστο διχασμό.
Η σημερινή κυβέρνηση, έχοντας τη σύμφωνη γνώμη των περισσοτέρων φορέων της πόλης, υιοθέτησε τη λύση της απόσπασης και επανατοποθέτησης, η οποία πραγματικά θα δημιουργήσει ένα σταθμό-μουσείο, δικαιώνοντας παράλληλα και την επιλογή της.