Αποδεικνύεται καθημερινώς, ότι στη χώρα υπάρχουν δυνάμεις με έκφραση σε συνδικαλιστικούς και πολιτικούς χώρους που είναι προσκολλημένες στο παρελθόν και επιζητούν με κάθε τρόπο να μην αφήσουν τη χώρα να πάει μπροστά.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η πρόσφατη προσπάθεια του Ενιαίου Συλλόγου Διδακτικού Εκπαιδευτικού Προσωπικού (ΕΣΔΕΠ) και του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού του ΑΠΘ, να συγκεντρώσουν χρήματα για τα δικαστικά έξοδα των καταληψιών της Πρυτανείας.

Φυσικά, το θέμα δεν αφορά όλα τα μέλη των συλλόγων ούτε φυσικά όλο το διδακτικό ή διοικητικό προσωπικό, δείχνει όμως ότι υπάρχουν παντού πυρήνες της λεγόμενης «μη κανονικότητας».

Διαβάζοντας στο διαδίκτυο πληροφορίες σχετικά με τον σύλλογο ΕΣΔΕΠ, με έκπληξη διάβασα ότι από το 1985 που ιδρύθηκε, ως στόχους στο καταστατικό του έχει μεταξύ άλλων:

Α. Την προώθηση του εκδημοκρατισμού των ΑΕΙ

Β. Τον προσανατολισμό προς την ανάγκη μιας ανεξάρτητης και αυτοδύναμης οικονομικής και πολιτιστικής ανάπτυξης και

Γ. Την προάσπιση του πανεπιστημιακού ασύλου και των ακαδημαϊκών ελευθεριών.

Τι άλλο χρειάζεται, για να κατανοήσουμε ότι πρόκειται για δυνάμεις που στηρίζουν, λυσσώδη πολιτικά, την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ και των συνοδοιπόρων του να μην αλλάζει τίποτα στα πανεπιστήμια;

Πώς μπορούμε να περιμένουμε αυτές τις δυνάμεις να σταθούν αρωγοί στην κυβερνητική προσπάθεια για ένα σύγχρονο πανεπιστήμιο και να προχωρήσουν, με μια συμβολική έστω χειρονομία, στη συλλογή χρημάτων για την αποκατάσταση των ζημιών στην πρυτανεία;

Αντίθετα, βρίσκονται από πίσω, όχι μόνο σε ακτιβιστικές ενέργειες στα πανεπιστήμια, αλλά στηρίζουν επιστημονικά και συμμετέχουν πολιτικά στις προσπάθειες να μην προχωρήσουν μεγάλες επενδύσεις. Οι ίδιες μαζί με άλλες παρόμοιες δυνάμεις βρίσκονται πίσω από τις αντιδράσεις για τις επενδύσεις στο Ελληνικό, στον Χρυσό της Χαλκιδικής και το Μετρό της Θεσσαλονίκης. Έτσι εννοούν την ανεξάρτητη, αυτοδύναμη και πολιτιστική ανάπτυξη.

Δε γνωρίζω τι αποτέλεσμα  θα έχει η απόπειρα συλλογής χρημάτων και δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Κρατάω όμως, ότι με την ενέργεια τους αυτή έδειξαν το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε όσοι κοινωνικά, επαγγελματικά και πολιτικά βρισκόμαστε στην αντίπερα όχθη.

Ποιος είναι ο δρόμος; Είναι αυτός του μετωπικού αγώνα. Ναι, του αγώνα απέναντι σε αυτήν την αριστερόστροφη και ουσιαστικά αντικοινωνική μειοψηφία που έμαθε πολλά χρόνια να κερδίζει.

Όπως, σε ελεύθερη μετάφραση, ανέφερε και ένας από τους γκουρού του αναρχισμού, ο Βίλχεμ Ράιχ (ναι τον έχω διαβάσει), στο βιβλίο του «Άκου Ανθρωπάκο» η αλλαγή εξαρτάται από τον καθένα μας.

Δεν αρκούν μόνο οι νομοθετικές παρεμβάσεις της Κυβέρνησης.