Στις αρχές της δεκαετίας του 90, ακούγαμε συχνά για τις δυνατότητες της Θεσσαλονίκης να γίνει η πρωτεύουσα των Βαλκανίων. Ήταν η εποχή που η έδρα σημαντικών φορέων της Ευρωπαϊκής Ένωσης μεταφέρθηκε στην πόλη μας. Μετά τριάντα χρόνια με σιγουριά μπορεί κάποιος να διαπιστώσει ότι ο στόχος δεν επετεύχθη.

Για πολλούς η ευθύνη βαραίνει το περιβόητο «κράτος των Αθηνών». Προσωπικά δεν το πιστεύω. Η Θεσσαλονίκη και η Αθήνα μπορούν να λειτουργήσουν ως δίπολο. Η Αθήνα έχει τις οικονομικές και πολιτικές δυνατότητες, ενώ η Θεσσαλονίκη τη γεωγραφική εγγύτητα και μια κουλτούρα συνεργασίας με τους Βαλκανικούς Λαούς.

Εμείς εδώ στη Θεσσαλονίκη βάζουμε ψευδοδιλλήματα, τα οποία δεν μας επιτρέπουν να προχωρήσουμε μπροστά.

Ένα χαρακτηριστικό, είναι το ερώτημα συντήρηση ή πρόοδος, συνδυασμένο με την πολιτική αντίληψη του καθενός. Η πρόοδος όμως και η συντήρηση διατρέχουν όλους τους πολιτικούς χώρους και κυρίως η πρόοδος δεν αποτελεί προνόμιο μόνο ενός συγκεκριμένου χώρου.

Δεύτερο λάθος είναι η ταύτιση ορισμένων με λύσεις επιλεγόμενες με βασικό κριτήριο την αισθητική. Τα θέματα της πόλης δεν είναι μόνο ζητήματα αναπλάσεων και η σκοπιά από την οποία τα βλέπουμε δε μπορεί να διαθλάται μέσα από το μονοδιάστατο παραμορφωτικό, πολλές φορές, καθρέπτη της αισθητικής.

Τρίτη παράμετρος είναι η διαχρονική μας τάση να χωριζόμαστε σε στρατόπεδα για οτιδήποτε αφορά στις υποδομές της πόλης. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Την υποθαλάσσια, την εξωτερική περιφερειακή, το μετρό ή πρόσφατα τη μετεγκατάσταση της ΔΕΘ;

Η λύση των προβλημάτων της πόλης είναι καθαρά πολιτική και γι’ αυτό απαιτείται η κατάλληλη ατμόσφαιρα για να λυθούν.

Θέλουμε τη Θεσσαλονίκη κέντρο έρευνας και καινοτομίας; Πρέπει μοιραία, όπως και έγινε, να αλλάξει ο τρόπος λειτουργίας του Πανεπιστημιακού Ασύλου, διαφορετικά κάθε προσπάθεια σύνδεσης Πανεπιστημίων και Επιχειρηματικότητας θα στοχοποιείται από τις γνωστές ομάδες.

Θέλουμε τη Θεσσαλονίκη, κόμβο συνδυασμένων μεταφορών; Πρέπει να παραχωρηθεί το λιμάνι, όπως και έγινε και να προχωρήσουν οι πολύ μεγάλες απαιτούμενες επενδύσεις, αφήνοντας στο κόσμο τους τις δυνάμεις που κρεμασμένες πριν κάποια χρόνια στα κάγκελα, απαιτούσαν την διακοπή των διαδικασιών παραχώρησης.

Θέλουμε να αναπτύξουμε τη Δυτική Θεσσαλονίκη με σεβασμό στο περιβάλλον; Οφείλουμε να προσελκύσουμε, κάτι που δεν έγινε, ιδιωτικές επενδύσεις στα στρατόπεδα με πολύ χαμηλό συντελεστή δόμησης, με ύπαρξη δημόσιων υπηρεσιών και χώρων αναψυχής και πολιτισμού.

Στείλαμε, δυστυχώς, το Παιδιατρικό Νοσοκομείο στο Φίλυρο. Φανταστείτε το στο στρατόπεδο Καρατάσου. Ακόμη και το γήπεδο του ΠΑΟΚ θα μπορούσε να μεταφερθεί εκεί.

Θέλουμε το Θερμαϊκό, κέντρο ναυταθλητισμού; Απαιτούνται ταχύτατες διαδικασίες χωροθέτησης αντίστοιχων αθλητικών εγκαταστάσεων, χωρίς τη συμμετοχή δεκάδων δημόσιων υπηρεσιών. Τα σχεδιαζόμενα θαλάσσια χωροταξικά σχέδια αποτελούν μέρος της λύσης.

Θέλουμε το παραλιακό μέτωπο της Καλαμαριάς να αποτελεί πλουτοπαραγωγικό πόλο όλης της Θεσσαλονίκης; Δεν πρέπει, κάτι που ευτυχώς δεν συνέβη ακόμη, να μεταβιβάσουμε όλες τις υπάρχουσες εγκαταστάσεις στο δήμο, αλλά αντίθετα να προσελκύσουμε ιδιωτικές επενδύσεις.

Με απλά λόγια πολιτικό είναι το διακύβευμα, ενώ ο παραπάνω κατάλογος μπορεί να είναι πολύ μακρύς. Όταν τα διλήμματα είναι πολιτικά, πολιτική είναι και η αντιπαράθεση.

Προσωπικά παλεύω εδώ και χρόνια, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις αρχαιότητες του Μετρό στη Βενιζέλου, απέναντι σε μία ομάδα ανθρώπων με κεντροαριστερό πολιτικό πρόσημο που θεωρεί ότι η πόλη της «ανήκει» και μπορεί, αν και μειοψηφία, εκμεταλλευόμενη την σιωπή όσων διαφωνούν μαζί της, να επιβάλλει τις απόψεις της.