Η Συμφωνία των Πρεσπών είναι μια κακή συμφωνία που αποτελεί πλέον μέρος του διεθνούς δικαίου, το οποίο σε κάθε ευκαιρία επικαλείται η Ελλάδα στις σχέσεις της με την Τουρκία. Η ΝΔ το είχε τονίσει πριν τη ψήφιση της από την Ελληνική Βουλή καλώντας την τότε κυβέρνηση να μην την φέρει προς κύρωση.

Η συμφωνία δεν έχει γίνει αποδεκτή από ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού το οποίο στη Βόρεια Ελλάδα είναι πολύ μεγάλο. Οι βουλευτές δεχόμαστε καθημερινά παραινέσεις ότι οι δεσμεύσεις της συγκεκριμένης συμφωνίας δεν πρέπει να προχωρήσουν.

Η λύση της εξίσωσης δεν είναι καθόλου απλή. Είναι δύσκολος ο συνδυασμός των ελληνικών συμφερόντων με βάση τους γεωπολιτικούς συσχετισμούς και της παραδοσιακής άρνησης της ελληνικής ψυχής να αποδεχτεί μια άλλη Μακεδονία στα βόρεια σύνορά μας.

Μία λύση μπορεί να είναι η ασφυκτική πίεση προς τους γείτονες να τη τηρήσουν με θρησκευτική ευλάβεια με όπλο την επιθυμία τους για ένταξη στην Ε.Ε. Απ´ότι γίνεται φανερό τις τελευταίες ημέρες η συμφωνία αυτή δεν τηρείται. Δεν είναι μόνο το τουίτ του προέδρου Ζάεφ που το αποδεικνύει. Συνεχώς η γειτονική χώρα μας δίνει ανάλογα παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι η υπογραφή της στις Πρέσπες για ένα σημαντικό μέρος των πολιτών και της ηγεσίας της ήταν προσχηματική.

Πρόκειται λοιπόν για ταγκό για δύο με θεατή τη διεθνή κοινότητα. Η αξιωματική αντιπολίτευση πιέζει με σκοπό μετά να κατηγορήσει τη κυβέρνηση για κυβίστηση. Αποκρύπτει, όμως, μεθοδικά και επίμονα την πραγματική θέση της ΝΔ που έχει καταγραφεί πριν την ψήφιση και τη κύρωση της συμφωνίας.

«Είναι μια κακή συμφωνία, αλλά πρόκειται για διακρατική σύμβαση μέρος του διεθνούς δικαίου»

Τελικά, πιστεύω ότι έχοντας ακόμη και πρόσφατες τις δηλώσεις Ζάεφ μπορούμε να «κλωτσήσουμε το κουτάκι» προς το μέλλον και μετά ανάλογα με τις εξελίξεις να κινηθούμε.