Χαμός γίνεται στο διαδίκτυο με την περίπτωση του σερβιτόρου στη Ρόδο που περπατώντας μέσα στη θάλασσα εξυπηρετεί πελάτες ξαπλωμένους σε ειδικές κατασκευές.

Δε γνωρίζω την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές αν και που ο επιχειρηματίας έχει παρανομήσει η όχι.

Μας δίνεται, όμως, η ευκαιρία να σκεφτούμε για το τι τουρισμό θέλουμε, αλλά και για τα δικαιώματα των εργαζομένων σε αυτόν.

Προφανώς, και θέλουμε τουρίστες υψηλού επιπέδου που δε θα αρκούνται στο «μουσακά και τη σαλάτα», αλλά θα καταναλώνουν στους τουριστικούς προορισμούς, σύμφωνα με τα γούστα τους, τηρώντας πάντα τους νόμους μας. Όπως επίσης κανείς δεν αμφισβητεί ότι σύμφωνα με τους νόμους πρέπει να αδειοδοτούνται και οι κατασκευές στη θάλασσα.

Ταυτόχρονα, από την άλλη πλευρά, ο τρόπος αξιοποίησης του αιγιαλού μας πρέπει να ξανατεθεί στο τραπέζι.Η κυβέρνηση την περίοδο 2019 έως 2023 έκανε σημαντικά βήματα ώστε να ξεφύγουμε από αγκυλώσεις δεκαετιών με το παράδειγμα της Πολυνησίας και του Μπαλί να μας δείχνει το δρόμο. Εκεί οι καλύβες πολυτελείας μέσα στο νερό και τα δάπεδα από ειδικό γυαλί επιτρέπουν τους τουρίστες να βλέπουν τον βυθό.

Το πρόβλημα για τους εργαζομένους βρίσκεται στους κανόνες υγιεινής και ασφάλειας που πρέπει να τηρούνται απολύτως, στο ωράριο εργασίας τους, στον τρόπο διαμονής τους και στις αμοιβές τους. Εδώ απαιτούνται έλεγχοι και συνεχής προσπάθεια βελτίωσης των συνθηκών εργασίας τους.

Ήδη έχει υπογραφεί η συλλογική σύμβαση εργασίας για τον τουρισμό, ενώ η σχετική άμεση αντίδραση της κυβέρνησης στο θέμα της Ρόδου δείχνει ευαισθησία και βοηθάει να δούμε πολύπλευρα το ζήτημα.

Τέλος, τι θα γίνει με την παλαιά σκέψη να παραχωρηθούν σε ιδιώτες έναντι ανταλλάγματος για 50 χρόνια κάποια ακατοίκητα νησάκια της χώρας μας, κάτω από συγκεκριμένες και αυστηρές προϋποθέσεις;

*Στράτος Σιμόπουλος, Βουλευτής ΝΔ Α’ Θεσσαλονίκης.