Σε μία περίοδο που η κυβέρνηση βάλλεται για τη διαχείριση των πυρκαγιών, «ένθεν και εκείθεν» μάλιστα, αντί για δημοσίως αμυντική στάση έχω την άποψη ότι πρέπει όσοι τη στηρίζουμε να κινηθούμε επί της ουσίας επιθετικά, αλλά φυσικά σε χαμηλούς τόνους.

Με σεβασμό, προφανώς, στους νεκρούς και σε όλους τους ανθρώπους που είδαν να χάνονται οι περιουσίες τους και να καταστρέφεται το φυσικό τους περιβάλλον.

Δεν το προτείνω από παραταξιακό πατριωτισμό, αλλά από μία δεκαετή εμπειρία ως πρώην Γενικός Γραμματέας Δημοσίων Έργων και κατόπιν ως μέλος της Επιτροπής Παραγωγής και Εμπορίου της Βουλής.

Γνωρίζω, λοιπόν, που βρισκόμασταν σε επίπεδο πολιτικής προστασίας το 2013 και που βρισκόμαστε σήμερα.

Ήταν Φεβρουάριος του 2014 όταν έγινε ο μεγάλος σεισμός στην Κεφαλονιά και βρέθηκα στο νησί, ως συντονιστής της κυβερνητικής προσπάθειας για την αντιμετώπιση των συνεπειών του.

Με ποια πολιτική προστασία να συνεργαστώ τότε;

Με μία Γενική Γραμματεία υπό την ευθύνη του υπουργείου Δημόσιας Τάξης, η οποία γνώριζε μόνο να μοιράζει σκηνές στους σεισμόπληκτους;

Να φανταστεί κανείς ότι το πλοίο που ήρθε για να φιλοξενήσει τους σεισμόπληκτους γέμισε από κάθε «πικραμένο» από όλη την Πελοπόννησο και είχαμε κλοπές και φασαρίες. Γιατί έγινε αυτό; Διότι δεν υπήρχε από την αστυνομία έλεγχος στην είσοδο. Δεν υπήρχε σχετικό πρωτόκολλο.

Πέρασαν πέντε χρόνια από τότε και το καλοκαίρι του 19 ανακάλυψα από προσωπική εμπειρία, ότι δεν είχαν καν επικαιροποιηθεί οι λίστες των κυβερνητικών στελεχών, των υπευθύνων για την αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών. Ναι εκεί βρισκόμασταν.

Ερχόμενοι τώρα στο παρόν ,δε θα αναλωθώ σε αναφορές για το τι έγινε σε οργάνωση και μέσα από το καλοκαίρι του 19 και μετά ούτε για τη σημασία του 112, αλλά θα μεταφέρω γραπτώς ορισμένες εικόνες από τα σημερινά πύρινα μέτωπα.

Πρώτη και κύρια αυτή με την έγκυο που γέννησε μέσα σε ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ στον Έβρο.

Δεύτερη εικόνα το ελικόπτερο SUPERPUMA στη Μονή των Κλειστών να διασώζει προσκυνητές.

Τρίτη εικόνα τα λιμενικά σκάφη να διασώζουν διά θαλάσσης ανθρώπους στα παράλια του Έβρου.

Τέταρτη εικόνα τους αστυνομικούς, με κίνδυνο της ζωής τους, να πιέζουν ανθρώπους να φύγουν από τα σπίτια τους.

Πέμπτη εικόνα το πλοίο που συνέβαλε στην εκκένωση του νοσοκομείου Αλεξανδρούπολης.

Έκτη εικόνα τους εθελοντές να σώζουν ζώα και

Έβδομη εικόνα το ελικόπτερο στον αέρα να συντονίζει τις προσπάθειες κατάσβεσης.

Όλες οι παραπάνω εικόνες σηματοδοτούν ένα κράτος πολύ περισσότερο οργανωμένο στην αντιμετώπιση των φυσικών καταστροφών σε σχέση με το παρελθόν.

Το παραπάνω συμπέρασμα δεν σημαίνει ότι πρέπει να εφησυχάζουμε.

Πρέπει να γίνουν πολλά ακόμη στον τομέα της πρόσληψης και στη δημιουργία πρωτοκόλλων. Υπάρχει, πλέον, πολύ εμπειρία που μετουσιώνεται σε συλλογική κρατική μνήμη. Ας την εκμεταλλευτούμε.

Ο αντίπαλος, η κλιματική αλλαγή δηλαδή, αλλάζει συνεχώς τρόπο επίθεσης και εμείς οφείλουμε να βελτιωνόμαστε συνεχώς.

Δυστυχώς, για να το πώ ποδοσφαιρικά, εκεί που είμαστε έτοιμοι να μας επιτεθεί μία ομάδα με καλούς επιθετικούς, αυτή εμφανίζεται τελικά με τον Μέσι και τον Ρονάλντο στην επίθεση.