Καταρχήν άκουσα… εντάξει ήπια μιλούσατε για τους πολιτικούς. Δεν ήταν πολύ σκληρή η παρέμβαση. Λοιπόν θα πω ένα απλό παράδειγμα, συμφωνώντας λίγο πολύ με πολλούς από τους ομιλητές. Εδώ και δύο μήνες είμαι πρόεδρος της Επιτροπής Έρευνας και Τεχνολογίας της Βουλής. Σαν εμμονικός μηχανικός έκατσα να δω τα τελευταία 5 χρόνια, με δικιά μας κυβέρνηση, πόσοι από τη Θεσσαλονίκη προσεκλήθησαν στην Επιτροπή. Ήρθαν δεκάδες άνθρωποι, αλλά μονό ένας από το ΕΚΕΤΑ. Άρα, λοιπόν, υπάρχει πρόβλημα, πράγματι, υπερσυγκεντρωτισμού στην Αθήνα. Από την άλλη, όμως, πόσοι από εμάς όταν επιλέγουμε τους ανθρώπους που θα στείλουμε στο κοινοβούλιο ή σε θεσμικούς φορείς, τους ζυγίζουμε κατά πόσο αυτοί οι άνθρωποι μπορούν να ανταπεξέλθουν σε αυτά που χρειάζεται η πόλη ή ψηφίζουμε με βάση τον φίλο μας, τον κολλητό μας, ή κάποιον που μας εξυπηρέτησε, ή κάποιον που μοιάζει με το παιδί μας, ή τον αισθανόμαστε σαν παιδί μας ή οτιδήποτε άλλο. Έρχομαι τώρα σε ένα τρίτο θέμα, που θέλει μάχη και αφορά την πόλη. Εγώ την δίνω και έχει πέσει επάνω μου όλη η τοπική αυτοδιοίκηση να με φάει. Το παραλιακό μέτωπο, αυτό το διαμάντι της πόλης και εννοώ όλο το παραλιακό μέτωπο του Θερμαϊκού. Είμαστε, παρά τις προσπάθειες της Περιφέρειας, πάρα πολύ πίσω. Πρέπει να γίνει μια εταιρία με 100% δημόσιο έλεγχο χωρίς να εμπλέκονται οι δήμαρχοι, ούτε οι περιφερειάρχες ούτε κανείς. Στα πρότυπα του παραλιακού μετώπου Αττικής, που θα αναλάβει σύμφωνα με τα χωρικά σχέδια να κάνει τις απαλλοτριώσεις, εκεί που χρειάζεται, και να φέρει στη κατοχή της τα ακίνητα του δημοσίου και μετά να κάνει ένα μεγάλο ΣΔΙΤ και να τελειώνουμε. Ένα; Δύο δεν ξέρω τι. Έτσι όπως πάμε το παραλιακό μέτωπο δεν θα είναι έτοιμο ούτε μετά από 20 χρόνια, αλλά εδώ θέλει μάχη. Εγώ την δίνω με την τοπική αυτοδιοίκηση. Ένα άλλο παράδειγμα εργαλειοποίησης των έργων – ο καθένας μπορεί να έχει την άποψή του από το κοινό και εδώ μέσα – ήταν ο σταθμός Βενιζέλου. Με την εργαλειοποίηση στην οποία συνέβαλα κι εγώ, συνέβαλαν και άλλοι, φτάσαμε σε ένα σημείο να πάμε 6-7 χρόνια πίσω λόγω του σταθμού Βενιζέλου. Το ίδιο δεν κάναμε με την – δεν μένω στη σκοπιμότητα των έργων – υποθαλάσσια; Το κράτος έδωσε 140 εκατομμύρια, ουσιαστικά ως φοροαπαλλαγές και έχει υπογραφεί η απόφαση. Γιατί δεν κάναμε το έργο; Όταν έρχονται πόροι στη πόλη, φροντίζουμε να τους εργαλειοποιούμε  και να ανταγωνιζόμαστε μεταξύ μας κάτι που δεν γίνεται στην Αθήνα. Συμφωνώ ότι η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι το άπαν. Συμφωνώ, επίσης, ότι ναι τα master plan πολλές φορές τα ξεπερνάει η πραγματικότητα – το παράδειγμα το οποίο είπε η κυρία Δέδα – ότι πλημμύρισε η Βαρκελώνη ενώ ο κύριος Περπατίδης είπε ότι το είχαν οργανώσει, δείχνει λοιπόν ότι και τα master plan τα ξεπερνάει η πραγματικότητα. Άρα, λοιπόν, θέλουμε ενέργειες σαν των ανθρώπων που είναι εδώ απέναντι, να τις στηρίξουμε πολιτικά αλλά και θέλουμε και ανθρώπους που μπορούνε να στηρίξουνε αυτά και όχι να τους εκλέγουμε και μετά να καθόμαστε να τους πετάμε πέτρες.

Ένα παράδειγμα συμφωνίας είναι το κυβερνείο. Συμφώνησαν οι περισσότεροι φορείς, το έχει πάρει η Βουλή, γίνεται ανάπλαση, ακόμα και ο δημος οι προτάσεις που έχει είναι να βελτιώσει τον σχεδιασμό αυτού. Τέλος. Το διαχειρίζεται το Ίδρυμα της Βουλής. Θα είναι ένα μικρό Ζάππειο. Ένα project για το οποίο συμφωνήσαμε. Μπορεί να είναι μια καλή αρχή.