Ο παραλίγο ντετέκτιβ που τον κέρδισε η πολιτική

Ο βουλευτής Α’ Θεσσαλονίκης της Νέας Δημοκρατίας Στράτος Σιμόπουλος γεννήθηκε στη «νύμφη του Θερμαϊκού» το 1959 και είναι μικρασιατικής καταγωγής. Έχει τεράστια αγάπη για την οικογένειά του. Γονείς του ήταν ο έμπορος στη λαχαναγορά Γιώργος Σιμόπουλος από τα Πορρόια Σερρών και τον Μικρόκαμπο Κιλκίς και η Δέσποινα Σιμοπούλου από τη Μικρή Βόλβη. Μεγάλωσε στην περιοχή της παλιάς λαχαναγοράς, δίπλα στο Διοικητήριο.

 Ο Στράτος είχε ευτυχισμένη παιδική ηλικία. Οι γονείς του ήταν άνθρωποι του μόχθου. «Δεν μας έλειψε ποτέ τίποτα σε μένα και την αδελφή μου, όλα μετρημένα και προγραμματισμένα, κυρίως δοσμένα με πολλή αγάπη και φροντίδα. Έπαιξα πολύ και παρόλο που μεγάλωσα σε πόλη και όχι σε χωριό, η εποχή ήταν τέτοια που το παιχνίδι και η τσακαλοπαρέα με τις αταξίες και τις καθημερινές εξορμήσεις σε όλο το κέντρο της πόλης είναι όμορφες αναμνήσεις και μεγάλη προίκα για τον συναισθηματικό μου κόσμο», διηγείται στο σήμερα.

 Μετά τα μαθητικά του χρόνια, στο 58ο Δημοτικό Σχολείο και το 4ο Γυμνάσιο Αρρένων, φοίτησε στη Σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών της Πολυτεχνικής Σχολής του ΑΠΘ και επί 40 χρόνια εργάστηκε ως ελεύθερος επαγγελματίας μηχανικός.

Παντρεύτηκε τη φαρμακοποιό Ρουμπίνη Παπανικοπούλου, με την οποία έχει έναν γιο, τον Γιώργο. Όταν του ζήτησα να μου πει περισσότερα για την αγαπημένη του σύζυγο και τον γιο του, το πρόσωπό του έλαμψε. Πρόσφατα έγινε και παππούς. «Είμαι παντρεμένος 36 χρόνια με τη Ρουμπίνη κι έχουμε έναν γιο, τον Γιώργο, που παντρεύτηκε πριν δυο χρόνια με την Κατερίνα και έχουμε μια μικρούλα εγγονή, το Ρουμπινάκι. Με τη Ρουμπίνη είμαστε μαζί από φοιτητές κι είναι ο βράχος μου, το λιμάνι μου, η φωνή της λογικής μου. Με ηρεμεί και με ισορροπεί. Με συμπληρώνει. Δεν αισθάνομαι ποτέ μόνος. Έχω εκείνη πάντα δίπλα μου, πάνω μου, μέσα μου», λέει στην «Political», γεμάτος χαμόγελο

. Τον ρώτησα για τα χόμπι του πριν προχωρήσουμε στα «βαριά» της πολιτικής: «Έπαιζα από πολύ μικρός ποδόσφαιρο. Είναι η μεγάλη μου αγάπη. Διαβάζω επίσης πολύ, κυρίως αστυνομική λογοτεχνία. Θα μπορούσα να ήμουν αστυνομικός ντετέκτιβ. Έχω μπει πολύ βαθιά στο πετσί του επαγγέλματος έχοντας διαβάσει ατελείωτα αστυνομικά. Βρίσκω εύκολα και πολύ νωρίς τον δολοφόνο από λεπτομέρειες».

 Έχει τεράστια αγάπη για τον ΠΑΟΚ, έχοντας δηλώσει σε παλιότερη συνέντευξή του: «Συνήθως όποιοι κάνουν πολιτική αρνούνται να απαντήσουν ή απαντούν λέγοντας ότι υποστηρίζουν την Εθνική Ελλάδας ή ακόμη ακόμη ότι ο πατέρας τους ήταν Ηρακλής, οι ίδιοι Άρης και τα εγγόνια τους ΠΑΟΚ. ΠΑΟΚ είμαι από τα γεννοφάσκια μου και δεν το κρύβω. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’60, που με πήγε στην Τούμπα ο θείος μου ο Θανάσης, έως και σήμερα με αυτή την ομάδα έζησα μεγάλες χαρές και λύπες».

 Όσο για τις αγαπημένες του φράσεις; «Ούτε μαχαίρι στο παιδί, ούτε στον αμαθή εξουσία», Πλούταρχος, «Ο πολιτικός πρέπει να πασχίζει για το ανέφικτο», Μαξ Βέμπερ, «Ο πολιτικός πρέπει να είναι και παιδαγωγός, και να γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα στο μέλλον του λαού και την εμπειρία του», Χένρι Κίσινγκερ, «Χαλεπόν άρχεσθαι υπό χερείονος», Δημόκριτος, «Το επάγγελμα του πολιτικού είναι το μόνο που δεν χρειάζεται προπαρασκευή», Ανατόλ Φρανς, «Μην πολιορκείς τοιχισμένες πόλεις», Σουν Τσου.

Ανάμεσα στα βιβλία που ξεχωρίζει είναι «Η πολιτική ως επάγγελμα», «Περί ηγεσίας» του Χένρι Κίσινγκερ, «Ο ηγεμόνας» του Νικολό Μακιαβέλι.

Έχει ως όραμα να δει τη Θεσσαλονίκη εκπαιδευτικό κέντρο και hub καινοτομίας

Ο Στράτος Σιμόπουλος εργάστηκε για πάρα πολλά χρόνια ως ελεύθερος επαγγελματίας, όμως είχε μέσα του το μικρόβιο της πολιτικής. Άλλωστε έχει συγγράψει ένα βιβλίο με τίτλο «πολιτιkey». Στον πρόλογό του αναφέρεται και στους λόγους που τον ώθησαν στην πολιτική: «“Ας φοβόμαστε το χειρότερο, αλλά ας εργαζόμαστε με πίστη. Το καλύτερο έρχεται πάντα μόνο του”, Βίκτωρ Ουγκώ. Η δημόσια ζωή έχει προβλήματα και πολλές φορές μας απογοητεύει. Προσπαθούμε να δούμε φως στον ορίζοντα, γκρινιάζουμε, δυσανασχετούμε, οργιζόμαστε. Δεν διαφέρω. Ωστόσο, κρατώ με πείσμα την ψυχραιμία μου, διερευνώ τα όσα κρύβονται πίσω από τις άναρθρες κραυγές, τις ανούσιες αποκαλύψεις, τη θλίψη των τηλεοπτικών ειδήσεων και προσπαθώ με κουράγιο και ελπίδα. Είχα, άλλωστε, μια πιεστική και συγχρόνως απαιτητική δραστηριότητα στον τομέα της κατασκευής και είναι λογικό να υιοθετώ τη ρήση του Βίκτωρος Ουγκώ που παραθέτω στο προοίμιο και όχι αυτήν του Ουίνστον Τσόρτσιλ η οποία αναφέρει: “Πολιτική είναι η ικανότητα να παρουσιάζεις σήμερα τι θα γίνει αύριο και να εξηγείς αύριο γιατί δεν έγινε”. Ο συνδυασμός, μάλιστα, των ιδιοτήτων του μηχανικού και του πολιτικού μου επιτρέπει να μην ταυτίζομαι ποτέ όλα αυτά τα χρόνια με όσους ασκούν κριτική, δίχως να μετρούν το αύριο, το “διά ταύτα”. Αυτή, λόγω χαρακτήρα, ήταν και είναι η αγωνία μου. Να συμβάλλω μέσα από την αρθρογραφία, τις δημόσιες συζητήσεις και την πολιτική ενασχόληση στον σχεδιασμό της επόμενης μέρας».

 Επιπλέον ανέφερε: «Είναι πολλά τα χρόνια. Κι η οπτική μου στα πράγματα παρέμεινε συνεπής, αταλάντευτη, είχε κανόνες και αρχές. Ιδεολογικές και πολιτικές. Ωρίμασα. Και ένιωσα χρέος μου να βάλω τάξη. Να γυρίσω ακόμα και στα πρώτα μου γραπτά, να κρατήσω την ουσία τους, τις ιδέες, τις προτάσεις, τις παρεμβάσεις, τις θέσεις, οι οποίες δεν είναι αυθαίρετες και μεταφυσικές, αλλά αναπτύχθηκαν στο στέρεο έδαφος της εμπειρίας που αποκτούσα στα εργοτάξια, στην αγορά, στις καθημερινές μου επικοινωνίες με “ομοϊδεάτες” και με “αντίθετους”, μέσα στην κοινωνία της Θεσσαλονίκης, στα έργα στην Ελλάδα, στις εξόδους μου στα Βαλκάνια».

Διετέλεσε αναπληρωτής γραμματέας Παραγωγικών Τομέων της Νέας Δημοκρατίας. Από τον Αύγουστο του 2012 έως τον Δεκέμβριο του 2014 ήταν γενικός γραμματέας Δημοσίων Έργων του υπουργείου Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων. Αντίστοιχα, από το 2019 εκλέγεται βουλευτής Α’ Θεσσαλονίκης με τη Νέα Δημοκρατία. «Η μεγαλύτερη σήμερα γάγγραινα στη χώρα μας είναι η ανεργία στον ιδιωτικό τομέα. Η Νέα Δημοκρατία του Κυριάκου Μητσοτάκη πορεύεται με σύνθημα “δουλειές, δουλειές, δουλειές”. Ως ελεύθερος επαγγελματίας με τριάντα χρόνια δραστηριότητα θέλω να συμβάλω σε αυτήν την προσπάθεια για μείωση της ανεργίας», είχε πει σε συνέντευξή του.

 Τον ρώτησα για τη συμπρωτεύουσα και για το όραμά του: «Επιλέγω να αναφερθώ αποκλειστικά στη δυνατότητα η Θεσσαλονίκη να μετατραπεί σε ένα παγκόσμιο hub καινοτομίας, έχοντας σημαντικά συγκριτικά πλεονεκτήματα με κυρίαρχα τα πανεπιστήμιά της και το Ερευνητικό Κέντρο ΕΚΕΤΑ, μαζί με τον “ελληνικό τρόπο ζωής”. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι την πόλη μας την έχουν επιλέξει για σημαντικές εγκαταστάσεις παγκόσμιοι κολοσσοί όπως είναι η Pfizer, η Delloite και η Chubb. Φυσικά, για να επιτύχουμε αυτόν τον στόχο, πρέπει πολλά ακόμη να γίνουν τόσο σε τοπικό όσο και σε κεντρικό επίπεδο. Σήμερα προχωρά το Thess INTEC, αυτός ο σημαντικός πόλος έρευνας και καινοτομίας με ορίζοντα ολοκλήρωσης το 2027 και με χρηματοδότηση από το Ταμείο Ανάκαμψης. Δυστυχώς, όμως, αυτή η τόσο σημαντική επένδυση “κινδυνεύει”, διότι υπάρχει αδυναμία των δήμων της περιοχής να απομακρύνουν από την έκταση ένα καταφύγιο σκύλων. Είχε προηγηθεί η προσφυγή κατά των περιβαλλοντικών όρων της επένδυσης ορισμένων “περιβαλλοντολόγων”. Παράλληλα η Αλεξάνδρεια Ζώνη Καινοτομίας, αυτό το “θεωρητικά” πολύ μεγάλο όπλο καινοτομίας, δεν μπορεί να αποκτήσει τον απαιτούμενο βηματισμό, διαχρονικά μάλιστα, διότι εποπτεύεται από ένα αναρμόδιο υπουργείο που είναι το Εσωτερικών».

 Επιπλέον ανέφερε: «Η ΑΖΚ διαθέτει με νόμο της παρούσας κυβέρνησης έκταση 40 στρεμμάτων στην οποία θα μπορούσε ήδη να έχει ξεκινήσει η κατασκευή του πάρκου αγροτεχνολογίας. Η παραχώρηση που έγινε, λήγει το 2035 και προφανώς κανείς επενδυτής για τόσο λίγο χρονικό διάστημα δεν θα επέλεγε να προχωρήσει σε μια σημαντική επένδυση. Απαιτείται λοιπόν παράταση της παραχώρησης ή να της δοθεί “δικαίωμα παραχώρησης επιφάνειας”, ώστε να προχωρήσει άμεσα στην ανάπτυξη του συγκεκριμένου πάρκου. Στη Θεσσαλονίκη επίσης έχουμε εγκαταστάσεις του ΕΛΓΟ ΔΗΜΗΤΡΑ, στις οποίες γίνεται σημαντική ερευνητική δουλειά, χωρίς τα εργαστήριά του να είναι ακόμη πιστοποιημένα. Έρχομαι τώρα σε κάτι που είναι γενικότερο και αφορά τον λόγο για τον οποίο υστερούμε ως χώρα στη μεταφορά τεχνολογίας από τα πανεπιστήμια και τα ερευνητικά κέντρα στην κοινωνία. Πρόκειται για τους ΕΛΚΕ και τα Γραφεία Μεταφοράς Τεχνολογίας, τα οποία λειτουργούν μέσα στο δημόσιο λογιστικό με έναν γραφειοκρατικό τρόπο και χωρίς να μπορούν να προσελκύσουν στελέχη από τον ιδιωτικό τομέα».

 Όπως λέει ο Στράτος Σιμόπουλος, προτείνει «τη δημιουργία ανεξάρτητου φορέα-εταιρείας (ανώνυμη εταιρεία) ως διαμεσολαβητή καινοτομίας (innovationbroker) που θα έχει μια ολική προσέγγιση στην υποστήριξη του ερευνητικού οικοσυστήματος κάθε πανεπιστημίου και τη διασύνδεσή του με τις επιχειρήσεις. Η εταιρεία αυτή θα διαθέτει δομές και ανθρώπινο δυναμικό που θα υποστηρίζουν όλα τα στάδια της ερευνητικής διαδικασίας από τη συγγραφή και κατάθεση ερευνητικών έργων από μέλη ΔΕΠ (τα οποία σήμερα απευθύνονται στις δεκάδες “εταιρείες συμβούλων” πληρώνοντας το σχετικό κόστος), την ανάληψη της συνολικής διαχείρισης και επιτυχούς υλοποίησης των έργων και την προώθηση των ερευνητικών αποτελεσμάτων και τη δρομολόγηση της εμπορικής εκμετάλλευσής τους».

Σύμφωνα με τον βουλευτή, «το πρόβλημα δεν είναι μόνο ο αθηνοκεντρικός προσανατολισμός της ελληνικής οικονομίας, αλλά και η έλλειψη συνεργασίας των τοπικών δυνάμεων, ώστε να επικεντρωθούμε στα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα. Το μεγάλο στοίχημα που θα απογειώσει την πόλη, μετά τις υποδομές που σιγά σιγά αποκτά, είναι η έρευνα και η καινοτομία μαζί με την εκπαίδευση. Η Θεσσαλονίκη ως εκπαιδευτικό κέντρο και τεχνολογικό hub μπορεί να ωθήσει την τοπική οικονομία σε μεγάλη ανάπτυξη».