Τα τελευταία χρόνια ορισμένοι παίκτες του ποδοσφαίρου προβάλλονται στην παγκόσμια κοινή γνώμη, ως διάσημοι αστέρες. Η εικόνα τους γίνεται αντικείμενο έντονου ενδιαφέροντος και η καθημερινή τους ζωή απασχολεί περισσότερο από τις αθλητικές τους επιδόσεις.

Οι λαμπεροί αστέρες του ποδοσφαίρου μονοπωλούν τις σκανδαλοθηρικές στήλες, συμμετέχουν σε διαφημιστικές καμπάνιες, δανείζουν το όνομα και συχνά την υπογραφή τους, έναντι αμοιβής, σε προϊόντα και τελικά διαπραγματεύονται τα συμβόλαιά τους μέσα από την υπεραξία της εικόνας τους.

Κάτι ανάλογο παρατηρείται το τελευταίο διάστημα και στο πεδίο της πολιτικής. Η παραγωγή πολιτικού έργου και η επίλυση των προβλημάτων περνούν σε δεύτερη μοίρα, μπροστά στη δημοσιότητα, τη δημιουργία εντυπώσεων, τον βερμπαλισμό, τη «μαγκιά» και τη ρητορική του χαβαλέ.

Η ιστορία όμως του ποδοσφαίρου μας διδάσκει, σε αντίθεση με την πολιτική, ότι πίσω από τους «λαμπερούς αστέρες» κρύβεται ένας συνδυασμός ταλέντου και επίμονης, επώδυνης και κοπιαστικής προσπάθειας. Ο καλύτερος παίκτης είναι αυτός που προσπαθεί περισσότερο με υπομονή, επιμονή και αντοχή. Αυτός που καταναλώνει δυνάμεις κυνηγώντας το στόχο και όχι την εικόνα του.