Στην Ελληνική Πολιτική Σκηνή, όπως αυτή παρουσιάζεται εδώ και δεκαετίες,χρησιμοποιείται αρκετές φορές, μια γλώσσα ασαφής που δίνει περισσότερο σημασία στην επανάληψη γενικοτήτων, φράσεων ή λέξεων «κλισέ» και συνθημάτων και αντικαθιστά τον μεστό και σαφή σε επιχειρήματα και απόψεις πολιτικό λόγο.

 Πίσω από μια τέτοια κατάσταση είναι αυτονόητο ότι κρύβεται η πολιτική εκείνη που, χωρίς να έχει συγκεκριμένο πρόγραμμα και τρόπους ρεαλιστικής εφαρμογής του, προσπαθεί να δημιουργήσει μια συγκεχυμένη εικόνα της πραγματικότητος και να αποπροσανατολίσει τον λαό από την ουσία των προβλημάτων.

     Τελικός φυσικά στόχος μιας τέτοιας πολιτικής, είναι η άνευ όρων οικειοποίηση κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών χώρων και η κατάληψη ή παραμονή στην εξουσία όλων αυτών που την ασκούν.

     Ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, με την εμφάνιση του ΠΑΣΟΚ, το φαινόμενο έχει παρουσιάσει ιδιαίτερη έξαρση και συνεχώς γινόμαστε μάρτυρες μιας, άνευ προηγουμένου, καπηλείας και κομματικής οικειοποίησης λέξεων και εννοιών με πολιτικό περιεχόμενο.

     Από την παραπάνω βέβαια κατηγορία, δεν είναι δυνατόν, να ξεφύγουν οι έννοιες του συντηρητισμού και της προόδου που έχουν κυρίαρχο ρόλο στην Ελληνική πολιτική ορολογία και πολλές φορές αποτελούν σημείο αναφοράς κάθε πολιτικής πράξης με σοσιαλιστικό ή σοσιαλιστικοφανές περιεχόμενο.

     Έτσι υπάρχει στην κυριολεξία ένας κατακλυσμός, κατά την οκταετία του ΠΑΣΟΚ, από «προοδευτικά» νομοσχέδια, ακούγονται πολλές εκκλήσεις προς τις «προοδευτικές δυνάμεις», βλέπε αριστερά και ΠΑΣΟΚ, για συσπείρωση και κοινούς αγώνες, ενώ η «συντηρητική» παράταξη, βλέπε δεξιά,μπαίνει συχνά, στα χρονοντούλαπα της ιστορίας.

     Το ερώτημα όμως για το ποιος είναι «προοδευτικός»και ποιος «συντηρητικός» τίθεται σήμερα έντονα βλέποντας στην Ελλάδα τη κοινοβουλευτική προσέγγιση αριστεράς και δεξιάς, τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος από ορισμένους πρώην κυβερνητικούς παράγοντες του σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ και στο διεθνή χώρο εξελίξεις, όπως η περεστρόικα του Γκορμπατσόφ και η επεξεργασία από την ΕΟΚ οδηγιών για την συμμετοχή των εργαζομένων στα συμβούλια των επιχειρήσεων.

     Στο εύλογο αυτό ερώτημα, είναι κατ’ αρχήν λάθος,μια απάντηση, η οποία ανατρέχει στην προέλευση των λέξεων ή την πολιτική τους ιστορία.

     Είναι επίσης λάθος να αμφισβητηθεί αμέσως η άποψη ότι, μετά την εμφάνιση του Μαρξισμού-Λενινισμού, οι αριστερές θεωρίες είχαν ενδυνάμει το στίγμα της προόδου, ενώ οι καπιταλιστικές σαν κρατούσες επί εκατονταετίες, μπορούσαν να θεωρηθούν συντηρητικές.

     Σήμερα όμως, που ο σοσιαλισμός έχει παρελθόν, ο συντηρητισμός ή ο προοδευτισμός δεν αποτελούν επιγραφές ορισμένων κομμάτων,αλλά εκδηλώνονται μέσα από συγκεκριμένες θέσεις, προτάσεις και προγράμματα προερχομένων από όλο το πολιτικό φάσμα. Χρησιμοποιώντας άλλωστε ένα οποιοδήποτε λεξικό της Ελληνικής Γλώσσας βλέπει κανείς ότι:

     «Προοδευτικός είναι αυτό που αγαπά την πρόοδο, το καινούργιο» και «Συντηρητικός, ο παλαιών αντιλήψεων και αρχών, ο οπισθοδρομικός».

     Με ποια λοιπόν λογική ο μαρξιστής πρέπει a prioriνα θεωρείται προοδευτικός, ενώ ο οπαδός της ελεύθερης οικονομίας συντηρητικός;

     Γιατί να θεωρείται σήμερα συντηρητικός ο κ.Μητσοτάκης και προοδευτικός ο κ. Κάππος; Ποιος από τους δύο αγαπά την πρόοδο και ποιος είναι «παλαιών αντιλήψεων;» Ποιος κινείται στη κατεύθυνση της επούλωσης των πληγών του εμφυλίου και ποιος, ίσως άθελα, τις ξύνει;

     Πώς είναι δυνατόν ο σοσιαλιστής, ο οποίος δεν σέβεται το δημόσιο χρήμα, να θεωρείται προοδευτικότερος ενός οπαδού της ελεύθερης οικονομίας που αποδέχεται την υγιή λειτουργία των κανόνων της προσφοράς και της ζήτησης και πιστεύει ότι η σωστή εφαρμογή τους μπορεί να φέρει οικονομική ανάπτυξη και πρόοδο;

     Κάτω από ποια λογική ο νεολαίος ενός σοσιαλιστικού κόμματος, που προσπαθεί να «βολευτεί» σε μια θέση ενός πλήρως κομματικοποιημένου και αντιπαραγωγικού κράτους, να απολαμβάνει τον τίτλο του προοδευτικού, ενώ να κατηγορείται σαν συντηρητικός ο νέος επιχειρηματίας που,κάτω από ένα καθεστώς αβεβαιότητος, εργάζεται σκληρά και δημιουργεί οικονομικό προϊόν και νέες θέσεις εργασίας;

     Με ποιο σκεπτικό αγαπά εξ ορισμού την πρόοδο και το καινούργιο, όποιος οραματίζεται οικονομικά συστήματα που βάζουν τον άνθρωπο και τη δημιουργικότητά του σε δεύτερη μοίρα, ενώ θεωρείται οπισθοδρομικός, όποιος θεωρεί την επιχείρηση κοινωνικό κύτταρο με συγκεκριμένες υποχρεώσεις απέναντι στην κοινωνία και πιστεύει ότι, η πραγματική και μακροπρόθεσμη βελτίωση της οικονομικής της θέσης, έρχεται μόνο αν προσφέρει στα μέλη, τους προμηθευτές και τους πελάτες της;

     Για να μην νομισθεί βέβαια, ότι με τη συνεχή παράθεση παραδειγμάτων προοδευτικότητος προερχομένων από το χώρο όσων πρεσβεύουν την φιλελεύθερη διαχείριση της οικονομίας, επιχειρείται να αντιστραφεί η κατεστημένη δυστυχώς σήμερα έννοια των δυο όρων, πρέπει να αναφερθεί ότι κινούνται σήμερα σαφώς με προοδευτική προοπτική οι ηγέτες του Συνασπισμού που, ξεπερνώντας ορισμένες δογματικές αντιλήψεις, αγκυλωμένες εδώ και δεκαετίες στο χώρο της αριστεράς, την βγάζουν από την πολιτική απομόνωση και την ωθούν να διαδραματίσει ένα καινούργιο ρόλο στην Ελληνική Πολιτική.

     Επίσης, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την προοδευτικότητα των επιδιώξεων και των αποφάσεων του ηγέτη της Σοβιετικής Ενώσεως κ. Γκορμπατσόφ που, αντιλαμβανόμενος το τέλμα στο οποίο έχει περιπέσει η οικονομική και η πολιτική ζωή της χώρας του, υιοθέτησε τη περεστρόικα και την γκλάσνοστ και χαράζει νέους δρόμους πρωτόγνωρους για τον σοβιετικό πολίτη.

     Τέλος, σίγουρα συντηρητικός πρέπει να θεωρείται εκείνος που θέλει την ελεύθερη οικονομία για να ασυδοτεί. Εκείνος που στις προηγούμενες εκλογές πολέμησε το ΠΑΣΟΚ, όχι γιατί πήγαινε την Ελλάδα συνέχεια  προς τα πίσω, αλλά γιατί δεν είχε πρόσβαση σε κάποια οικονομικά κέντρα εξουσίας κατειλημμένα από άλλους.

     Γίνεται έτσι φανερό και στο μέλλον θα γίνει ακόμη φανερότερο ότι προοδευτικά στοιχεία υπάρχουν σε όλους τους πολιτικούς χώρους και είναι λάθος, και πολλές φορές εκ του πονηρού, η προσπάθεια ταύτισης προόδου και συντήρησης με κάποια κόμματα.

     Μέσα από μια τέτοια θεώρηση των πραγμάτων δεν μπορεί παρά να χαιρετήσει κανείς την πρόσφατη συνέντευξη του κ. Παπανδρέου, ο οποίος αναφέρθηκε σε προοδευτικές φιλολαϊκές δυνάμεις εκσυγχρονισμού που υπάρχουν και στο χώρο της δεξιάς.

     Δυστυχώς όμως, είναι φυσικό να διατηρεί κανείς ζωηρές επιφυλάξεις ως προς τις προθέσεις του κ. Παπανδρέου, όταν γνωρίζει ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ενεργούσε επί μια οκταετία ακριβώς προς την αντίθετη κατεύθυνση.

     Οι συνθήκες πάντως έχουν πλέον ωριμάσει και οι επόμενες κυβερνήσεις μπορούν να κινητοποιήσουν όλα τα προοδευτικά στοιχεία αυτού του τόπου και να χαράξουν μια τεθλασμένη γραμμή η οποία περνώντας μέσα απ’ όλους τους κοινωνικούς, οικονομικούς, πολιτιστικούς και πολιτικούς χώρους θα ανιχνεύσει τον προοδευτισμό και θα απομονώσει τις αναχρονιστικές αντιλήψεις και την οπισθοδρομικότητα.

     Ναι λοιπόν στην πρόοδο, όχι στην συντήρηση απ’οπουδήποτε όμως κι αν προέρχε