Φλέρταρα το Σαββατοκύριακο με την ιδέα, να αυτολογοκριθώ και να μηνκαταγράψω την άποψή μου για τη συζήτηση, που αναπτύσσεται σήμερα στηΘεσσαλονίκη, σχετικά με την ανέγερση του ανδριάντα του Κωνσταντίνου Καραμανλήστην πλατεία Αριστοτέλους, γνωρίζοντας ότι πιθανώς θα δυσαρεστούσα όλες τιςπλευρές.

Πιστεύω όμως ότι η χειρότερη μορφή λογοκρισίας είναι η αυτολογοκρισία και ταυτόχρονα θεωρώ ότι όποιος ασχολείται λίγο ή πολύ με την πολιτική,οφείλει να εκφράζει θέσεις και απόψεις και να μην περιφέρει απλώς τον εαυτότου, από εκδήλωση σε εκδήλωση, αναπαράγοντας στερεότυπες και χωρίς καμίαεπεξεργασία απόψεις.

Επόμενο ήταν, λοιπόν, να αποφασίσω να καταθέσω τελικά τις απόψεις μου γιαένα θέμα που έχει πολλές παραμέτρους, τις οποίες οφείλει κανείς να πάρει υπόψητου.

Μία από αυτές θέλει τη συζήτηση άκαιρη, με την οικονομική κρίση σε εξέλιξη,τη χώρα να χτυπά την πόρτα του ΔΝΤ και τη Θεσσαλονίκη να είναι η πρωτεύουσα τηςανεργίας. ʼλλα θα έπρεπε να είναι τα κυρίαρχα ζητήματα και όχι, για μία ακόμηφορά, η πόλη να ομφαλοσκοπεί.

Ποια όμως είναι αυτά τα ζητήματα;

Τρία κατά τη γνώμη μου είναι τα κυρίαρχα και συγκεκριμένα:

–       Η αναπτυξιακή στρατηγική της πόληςκαι της ευρύτερης περιοχής, για την εποχή μετά την οικονομική κρίση.

–       Οι δράσεις που απαιτούνται ώστε ηΘεσσαλονίκη να πετύχει τους αναπτυξιακούς της στόχους, και

–       Η ποιότητα του πολιτικού προσωπικού, τοοποίο μαζί με το επιχειρηματικό και επιστημονικό θα ηγηθούν αυτής τηςπροσπάθειας.

Από την άλλη όμως, κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει ότι στη συζήτηση υπάρχεικαι μία σημαντική πολιτική παράμετρος. Αυτή είναι η ουσιαστική άρνηση μίαςεπονομαζόμενης προοδευτικής διανόησης, να αποδεχθεί τη μεγάλη συμβολή τουιδρυτή της Νέας Δημοκρατίας στην ανάπτυξη της πόλης. Διότι, κακά τα ψέματα,κρυπτόμενοι πίσω από τις συνιστώσες της επιλογής της συγκεκριμένης θέσης τουανδριάντα, κρύβονται αρκετοί από όσους αρνούνται να αποδεχθούν οτιδήποτε θετικόπροέρχεται από τον φιλελεύθερο χώρο και με μία δόση αυτάρεσκης αυθεντίας, ουσιαστικά,προσπαθούν να επιβάλουν σε ένα τμήμα του πολιτικού συστήματος μια ιδιότυπησιωπή ιδεών.

Επιπρόσθετα, το θέμα προσφέρει μία πρώτης τάξεως ευκαιρία σε πολλούς που τοκύριο πρόβλημά τους, εδώ και πολλά χρόνια για την πόλη, είναι ο Δήμαρχός της,να βρουν πεδίο δράσης λαμπρό.

Δεν αρνούμαι, βέβαια, ότι η πολύχρονη παρουσία, κυρίως όμως τωναντιδημάρχων, έχει δημιουργήσει σε πολλούς μία αίσθηση κατεστημένου. Δενπαραγνωρίζω, επίσης, τις διαφορετικές αισθητικές προσεγγίσεις ορισμένων πουασκούν κριτική στο Δήμαρχο, μπορώ να πω μάλιστα ότι ενίοτε συμφωνώ μαζί τους.Αλλά, δεν μπορώ και να αρνηθώ ότι η σοβαρή πολιτική του παρουσία έχει προσφέρειστην πόλη (θυμίζω έργα όπως η παραλία, το νέο δημαρχιακό μέγαρο, η αλάνα τηςΤούμπας κ.ά.).

Σε κάθε περίπτωση όμως, πιστεύω, ότι σήμερα, με την οικονομική κρίση, αλλάκαι τον «Καλλικράτη» μπροστά μας, όλοι στη Θεσσαλονίκη οφείλουμε να εστιάσουμετην προσοχή μας, σε δράσεις με ουσιαστικότερο περιεχόμενο για την πόλη και τηνευρύτερη περιοχή.

Δεν έχει δημοσιευθεί. Επιτρέπεται η αναδημοσίευση (20-04-2010)