Η έγκριση της νέας δανειακής σύμβαση μπορεί να αποτέλεσε μια επώδυνηδιαδικασία για το πολιτικό μας σύστημα, έδωσε, ωστόσο, την ευκαιρία νακερδίσουμε χρόνο για τη χάραξη νέας στρατηγικής εξόδου από την κρίση καιπαράλληλα σηματοδότησε την απαρχή της Νέας Μεταπολίτευσης.
Παράλληλα το δίλημμα «νέο μνημόνιο ή χρεοκοπία» που μας έθεσαν επιτακτικά οιΕυρωπαίοι εταίροι, απέδειξε για πολλοστή φορά ότι οι χώρες του βορράαντιμετωπίζουν την οικονομική κρίση χωρίς συναισθηματισμούς και χωρίς τηνεπίδειξη στοιχειώδους ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Ήταν σαφής ο πρόεδρος τουEurogroup, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, όταν δήλωνε ότι «η Ελλάδα πρέπει να γνωρίζει πωςη αλληλεγγύη έχει τα όρια της».
«Πολιτική όμως δεν είναι η τέχνη του εφικτού αλλά η επιλογή μεταξύ τουκαταστροφικού και του δυσάρεστου» έγραψε ο οικονομολόγος, Τζον ΚένεθΓκάλμπρεϊθ, ρήση που επιβεβαιώθηκε το βράδυ της Κυριακής.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως η συνταγή του Μνημονίου αποδείχτηκε λάθος.Επιδείνωσε την ύφεση, εκτόξευσε το χρέος, συνέβαλε στην αλματώδη αύξηση τηςανεργίας. Με λίγα λόγια, φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού… Καταφέραμε όμως ναμείνουμε όρθιοι «για να χτίσουμε πάνω στα ερείπια», όπως είπε από το Βήμα τηςΒουλής ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Αντώνης Σαμαράς.
Οι θέσεις της Ν.Δ. δικαιώθηκαν και ο πρόεδρός της, ενώ θα μπορούσε να αρκεστείστις δάφνες μιας εφήμερης πολιτικής δόξας, είπε «ναι» στη δανειακή σύμβαση,«έβαλε πλάτη» για να σταθεί η χώρα στα πόδια της και να καταστεί το χρέοςβιώσιμο, απαλλαγμένο περίπου από 100 δισεκατομμύρια ευρώ, πιστεύοντας ότι σελίγα χρόνια θα ορίζουμε πάλι μόνοι τις τύχες μας.
Με το ελληνικό δημόσιο χρέος στο 160% του ΑΕΠ είναι σαφές ότι απαιτείται αλλαγήτου οικονομικού μοντέλου, μια αλλαγή που μπορεί να έρθει μόνο με υιοθέτησηαναπτυξιακών πολιτικών τις οποίες καλείται να εφαρμόσει, μετά τις επικείμενεςεκλογές, μια κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, με νωπή λαϊκή εντολή.