Γεννήθηκα και μεγάλωσα στις αρχές  της Αγίου Δημητρίου, πριν τη λαχαναγορά και επάνω από το Βαρδάρη. Τότε, αρχές της δεκαετίας του 60,  ο δρόμος  είχε το ίδιο πλάτος, αλλά το μεγαλύτερο του τμήμα ήταν το χωμάτινο πεζοδρόμιο. Οι δρόμοι ήταν απλώς ένα καλντερίμι στο οποίο συχνά ακούγονταν τα ποδοβολητά από τα άλογα που έσερναν τα μακρόστενα κάρα από τα ξυλάδικα. Κάπου- κάπου τα μάτια μας αντίκριζαν και τις μουσουλμάνες με τις χαρακτηριστικές άσπρες μαντήλες που ζούσαν με τις οικογένειες τους στην Κάλβου και την Καπετάν Άγρα.

Με κάποια από τα παιδιά τους παίζαμε και μπίλιες κυρίως στο προαύλιο των Δώδεκα Αποστόλων. Από το περίφημο αγίασμα της εκκλησίας (παλιά κιστέρνα στα Βυζαντινά χρόνια) ξεδιψούσαμε μετά το ποδόσφαιρο, πάλι στο προαύλιο. Κατοστάρηδες γινόμασταν όταν μας κυνηγούσε, γιατί κάναμε φασαρία, ο κύριος Πασχάλης ο επίτροπος της εκκλησίας. Τότε καταφεύγαμε μέσα από τα στενά στο γηπεδάκι απέναντι από το υδραγωγείο στην οδό Παναγίας Φανερωμένης. Τώρα είναι μια παιδική χαρά, δίπλα από τα Κάστρα. Ορισμένοι έχοντας πάντα το ποδόσφαιρο στο μυαλό παίζαμε μπάλα και μέσα στη λαχαναγορά τις ελάχιστες απογευματινές ώρες που δεν είχε κίνηση.

Εκεί δοκιμάσαμε προς τα τέλη της δεκαετίας του 60 τη COCA COLA. Λίγο πιο πάνω με τους γονείς μας αρχίσαμε να απολαμβάνουμε τις «λιχουδιές» από τα κοτόπουλα σούβλας. Στην Πλατεία Περιστεριών .

Μεγαλύτεροι, αρχίσαμε να πηγαίνουμε στα περίφημα μάρμαρα του Διοικητηρίου για μπάλα και συζητήσεις. Ακόμη και έως τις πρώτες τάξεις του Γυμνασίου αυτό ήταν το κέντρο της εξωσχολικής δραστηριότητάς μας.  Εκεί πηγαίναμε φεύγοντας από το συγκρότημα των σχολείων στη Συγγρού 55, 56, 57 και 58^Ο Δημοτικό και 4^Ο Γυμνάσιο, πιο κάτω από τη Συναγωγή.

Σήμερα η περιοχή δεν έχει αλλάξει πολύ, εκτός φυσικά από την Πλατεία Διοικητηρίου, πληγή μεγάλη για εμάς , για όλη την περιοχή και για όλη την πόλη.

Ακόμη στην πλατεία Αντιγονιδών στον Σάββα κουρεύομαι. Στην περιοχή αυτή μένει ο αδερφός του πατέρα μου ο Σιδέρης και η αδερφή της μάνας μου η Ελένη. Δυστυχώς, πολλοί που ήμασταν παιδιά εκείνη την εποχή δεν μένουμε πια στην περιοχή.

Πρόσφατα, «έφυγε στους ουρανούς»  και ένας κολλητός μας. Ο Γιώργος Σελβιάδης. Μεγάλη είναι η απουσία του.