Στο ίδιο έργο θεατές είμαστε πάλι σήμερα. Θα εξηγήσω τι εννοώ αμέσως. Απλό είναι. Αντιδράτε ακριβώς με τον ίδιο τρόπο σε κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια της κυβέρνησης.
Είτε αφορά την υγεία, είτε την παιδεία, είτε την πρόνοια και τώρα τη δικαιοσύνη. Αρχικά σπέρνετε τον πανικό. Δηλώνετε σε υψηλούς τόνους ότι έρχεται η καταστροφή.
Καταβαραθρώνεται η υγεία με τα απογευματινά χειρουργεία και με τη χρησιμοποίηση δημόσιων υποδομών από ιδιώτες γιατρούς. Η παιδεία στα τάρταρα με τα μη κερδοσκοπικά πανεπιστήμια.
Οι επόμενες γενιές δεν θα έχουν συντάξεις με τον νέο σύστημα ασφάλισης. Σήμερα ακούσαμε ότι η δικαιοσύνη δέχεται βαρύτατο πλήγμα. Δεν σας ενδιαφέρει αν δεν υπάρχουν γιατροί να στελεχώσουν τις δημόσιες δομές.
Ούτε ότι υπάρχει οικονομική αφαίμαξη μεσαίου εισοδήματος νοικοκυριών από τις σπουδές παιδιών τους στο εξωτερικό. Ούτε ότι η σύνταξη πρέπει μετά από ένα σημείο να είναι ανταποδοτική.

Σήμερα δεν ενδιαφέρεστε για τις τεράστιες καθυστερήσεις στην απονομή δικαιοσύνης. Την λύση την έχετε. Για πάσα νόσο…. Προσλήψεις-προσλήψεις-προσλήψεις και αύξηση δαπανών. Στο τέλος έτσι που το πάτε θα ξεπεράσετε, εσάς εννοώ, ακόμη και το ΚΚΕ στον έρωτα για τις προσλήψεις. Καταστροφολογία και προσλήψεις λοιπόν, οι πλευρές του τριγώνου μέσα στο οποίο κινείστε. Η τρίτη είναι γνωστή. Η κυβέρνηση με τις μεταρρυθμίσεις θέλει να εξυπηρετήσει τα μεγάλα συμφέροντα ή στην πιο ήπια περίπτωση να υπηρετήσει τις νεοφιλελεύθερες απόψεις της. Έτσι κινείστε και έχετε την απαίτηση κάνοντας τα ίδια πράγματα να έχετε διαφορετικό αποτέλεσμα. Ως, λοιπόν, αυτοδίδακτος επικοινωνιολόγος θα σας πρότεινα να αφήσετε τον πρόεδρό σας να κάνει πολιτική life style. Καλύτερα θα τα πάτε εκλογικά.
Με την ουσία της πολιτικής δεν μπορείτε. Θα επαναλάβω τώρα τον εαυτό μου.
Πρώτον η ακινησία σε δημόσιες πολιτικές δεν είναι λύση. Δεύτερον η δικαιοσύνη είναι παράλληλα σημαντικότατο αναπτυξιακό εργαλείο.
Σήμερα, όμως, είναι αντιαναπτυξιακό. Πρέπει να αλλάξουν οι δομές της. Αυτό επιχειρείται σήμερα. Επίσης, επαναλαμβάνομαι όταν λέω ότι τίποτε δεν είναι γραμμένο στην πλάκα του Μωυσή.
Ποινικοί κώδικες, ψηφιοποίηση και αναδιάρθρωση του δικαστικού χάρτη συνιστούν απαραίτητη προϋπόθεση όχι μόνο για το κράτος δικαίου, αλλά και για την ανάπτυξη που προείπα.
Τέλος, ένα σχόλιο για την απόφαση για το Μάτι. Ούτε στο Μάτι, ούτε στα Τέμπη υπήρξε έγκλημα, αλλά πολιτικές ευθύνες για τους πολιτικούς και ορισμένου βαθμού ποινικές για δημόσιους λειτουργούς.

Δεν μπορεί τις διαχρονικές ανεπάρκειες της πολιτείας να τις φορτώνουμε σε εξιλαστήρια θύματα. Ούτε πιστεύω στα λαϊκά δικαστήρια. Κατανοώ τους συγγενείς των θυμάτων. Στη θέση τους μπορεί να αξίωνα πολύ περισσότερα. Καλή Ανάσταση.