Από την περίοδο της συλλογικής ευθύνης για την αντιμετώπιση της υγειονομικής κρίσης, περνάμε σταδιακά στην εποχή της ανάγκης για αλληλοκατανόηση με σκοπό την ανάσχεση της οικονομικής κρίσης. Η πρώτη επέτυχε πλήρως. Έπαιξαν σημαντικό ρόλο η συμμόρφωσή μας με τα μέτρα και οι επαρκέστατοι κυβερνητικοί χειρισμοί. Οφείλουμε, όμως, να παραδεχθούμε ότι η συμμόρφωσή μας στο «Μένουμε σπίτι» και στο «Μένουμε ασφαλείς» είχε καθαρά προσωποκεντρικά χαρακτηριστικά. Με απλά λόγια φοβηθήκαμε για εμάς και τους δικούς μας.

Τώρα, όμως, που ο φόβος αν και ακόμη υπαρκτός υποχωρεί, πόσο εύκολο είναι να αντιληφθούμε ότι στην οικονομία είμαστε όλοι η τουλάχιστον η συντριπτική πλειοψηφία πιασμένοι χέρι-χέρι. Πόσο μπορεί δηλαδή να υπάρχει αλληλοκατανόηση;

Είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε τον επαγγελματία της εστίασης που θα επεκτείνει το χώρο με τα τραπεζοκαθίσματα και για ένα διάστημα 3-4 μηνών θα καταλάβει πεζοδρόμια ή και δρόμους; Ή θα καταφεύγουμε σε καταγγελίες σε αστυνομία και δήμους;

Μπορούμε, όταν είμαστε σε θέση ευθύνης στο δημόσιο και είναι στο χέρι μας η προώθηση τιμολογίων και λογαριασμών, να εργαζόμαστε εντατικά και να μην βρίσκουμε δικαιολογίες τυπολατρικές και να καθυστερούμε;

Μπορούμε, αν έχουμε τη δυνατότητα, να μην βάζουμε επιταγές στην αναστολή και έτσι να μην μειώνουμε τη ρευστότητα των προμηθευτών μας;
Μπορούμε να εξαντλούμε κάθε δυνατότητα αποφυγής απολύσεων και να στηρίζουμε έτσι το οικογενειακό εισόδημα ανθρώπων που πορεύονται μαζί μας;

Μπορούμε να στηρίζουμε τις περιφερειακές αγορές στις μεγάλες πόλεις ,τις «λαϊκές» και τα ελληνικά καταστήματα;

Τα παραπάνω παραδείγματα μπορούν να γίνουν πολύ περισσότερα.Όλα θα έχουν πάντα εστίαση στο βαθμό που θα δείξουμε αλληλοκατανόηση στην οικονομική θέση του άλλου, ώστε όλοι μαζί να ξεπεράσουμε ευκολότερα την επερχόμενη οικονομική κρίση.

Αφήνω για το τέλος την ευθύνη όσων παίρνουμε αποφάσεις. Κατανοούμε όλοι ότι ακόμη και οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες ή επαγγελματίες που βρίσκονται σε δύσκολη θέση, όχι μόνο λόγω κορονοϊού αλλά και εξαιτίας δικών τους χειρισμών, χρειάζονται στήριξη;

Σήμερα ο ρόλος όσων παίρνουμε αποφάσεις οικονομικού χαρακτήρα είναι κρίσιμος. Άποψή μου είναι ότι δεν πρέπει να έχει παιδευτικά χαρακτηριστικά, αλλά συμπαράσταση με πράξεις και λόγια…