Θεσσαλονίκη, 21-10-2019

 

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Στη Θεσσαλονίκη συνοδοιπόροι μία αστική μειοψηφία με την αριστερά

Την «κακοδαιμονία» της Θεσσαλονίκης, όπου τα πιο σημαντικά έργα υποδομών και αναπτυξιακές παρεμβάσεις είτε ακόμη δεν έχουν προχωρήσει, είτε καθυστερούν υπερβολικά, περιέγραψε στην τοποθέτησή του στο συνέδριο της εφημερίδας Μακεδονία με τίτλο «Σχέδιο Θεσσαλονίκης» ο βουλευτής Ά Θεσσαλονίκης της ΝΔ κ. Στράτος Σιμόπουλος.

Ο κ. Σιμόπουλος επισήμανε ότι την τελευταία εικοσιπενταετία οι εκπρόσωποι της Θεσσαλονίκης στην κεντρική εξουσία είτε δεν είχαν δυνατότητα ισχυρής παρέμβασης, είτε τους απορρόφησε η κεντρική πολιτική σκηνή και όχι τα προβλήματα της πόλης.

«Η σημερινή κυβέρνηση, με σκοπό να ξεπεράσει, το φαινόμενο τα έργα να δημοπρατούνται ανάλογα με τη δύναμη των τοπικών παραγόντων, εξήγγειλε τη δημιουργία μίας δομής, δίπλα στο Πρωθυπουργό, η οποία θα σχεδιάζει με εθνικά κριτήρια τα έργα και την κατανομή των πόρων σ’ αυτά» τόνισε ο ίδιος και πρόσθεσε πως στη Θεσσαλονίκη υπάρχει δυστυχώς η τάση να μην προχωρούν έργα, που αποτελούν παρεμβάσεις προηγούμενων κυβερνήσεων.

Ο κ. Σιμόπουλος αναφερόμενος σε άλλες αιτίες αβελτηρίας για την μη προώθηση έργων και δράσεων στην πόλη, υπογράμμισε την διακομματική-πολλές φορές τουλάχιστον σε επίπεδο αυτοδιοίκησης-κρατικιστική και όχι φιλελεύθερη προσέγγιση στα ζητήματα της πόλης με κυρίαρχα παραδείγματα την αξιοποίηση των στρατοπέδων, του παραλιακού μετώπου, την δημιουργία μαρίνων, την αξιοποίηση διατηρητέων κτισμάτων και τον ΟΑΣΘ.

Ως μία ακόμη αιτία υπέδειξε και την πάγια αντιπαράθεση μιας μειοψηφίας με αστική προέλευση σε κεντρικές κεντροδεξιές επιλογές σχετικές με τις υποδομές της πόλης. Μάλιστα, η μειοψηφία αυτή ορισμένες φορές γίνεται πλειοψηφία αθροιζόμενη έμμεσα ή άμεσα με την κεντροαριστερά στη Θεσσαλονίκη.

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ομιλίας του κ. Σιμόπουλου:

Κυρίες και Κύριοι ,

Συγχαρητήρια στη «Μακεδονία» που μας δίνει τη δυνατότητα να μιλήσουμε για τη Θεσσαλονίκη.

Λογικά, όποιος έχει μία εικόνα του τρόπου με τον οποίο πολιτεύομαι θα περιμένει μιλώντας μετά τον κ.Σπίρτζη να είμαι αιχμηρός και επιθετικός.

Δεν θα το κάνω.

Δεν σκοπεύω να κάνω αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση.

Να μιλήσω ουσιαστικά για τον πυρήνα των υποδομών και των αναπτυξιακών προοπτικών της Θεσσαλονίκης επιθυμώ.

Χωρίς να κρύβομαι.

Με πάθος, αλλά και λογική.

Δύσκολος συνδυασμός.

Θα το επιχειρήσω.

Αυτά τα οποία θα αναφέρω, τα έχω κατά καιρούς, πει ή γράψει.

Σήμερα μου δίνεται μια θαυμάσια ευκαιρία να τα ενοποιήσω.

Ίσως ορισμένοι αναγνωρίσουν τον εαυτό τους μέσα σε κάποια σημεία της ομιλίας μου.

Δεν υπάρχει τίποτε προσωπικό.

Κάθε άλλο.

Αρκετοί, μάλιστα, είναι φίλοι μου ή σέβομαι απόλυτα την επαγγελματική, κοινωνική ή πολιτική διαδρομή τους.

Αρχικά κάνω δύο παραδοχές.

Η πρώτη είναι ότι η πόλη μας δεν διαδραματίζει το ρόλο που αρμόζει στην ιστορία και τη γεωγραφική της θέση.

Η δεύτερη είναι ότι έχουμε ευθύνη γι’αυτό οι περισσότεροι από όσους προπορευόμαστε πολιτικά, επαγγελματικά και κοινωνικά.

Διερευνώντας τη δεύτερη παραδοχή κατέληξα στα παρακάτω.

Πρώτον την τελευταία εικοσιπενταετία οι εκπρόσωποι της Θεσσαλονίκης στην κεντρική εξουσία είτε δεν είχαν δυνατότητα ισχυρής παρέμβασης είτε τους απορρόφησε η κεντρική πολιτική σκηνή και όχι τα προβλήματα της πόλης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησε μόλις 4,5 χρόνια.

Πρέπει να το παραδεχθούμε.

Το Κίνημα Αλλαγής, το ΠΑΣΟΚ δηλαδή, είχε πρωτοκλασάτους υπουργούς εκλεγμένους στη Θεσσαλονίκη, αλλά η παρέμβασή τους περιορίσθηκε μόνο στην Πολιτιστική Πρωτεύουσα όσον αφορά στα τοπικά θέματα.

Η ΝΔ σε όλη αυτή την περίοδο δεν διέθετε ισχυρή παρέμβαση σε θέματα υποδομών και ανάπτυξης.

Φωτεινή εξαίρεση η περίοδος Καραμανλή, βουλευτής Θεσσαλονίκης είναι άλλωστε, στην οποία μεταξύ άλλων συμβασιοποιήθηκε το έργο του Μετρό, δημιουργήθηκε η Ζώνη Καινοτομίας και το Διεθνές Πανεπιστήμιο.

Δίπλα στις παραπάνω παρεμβάσεις  ήρθε η παρουσία την περίοδο 2009-2012 στην Κυβέρνηση του συμπολίτη μας Γιάννη Μαγκριώτη, ως υφυπουργού Υποδομών, που έβαλε τις βάσεις για την επέκταση του Μετρό προς Καλαμαριά και για το έργο της Δυτικής Περιφερειακής.

Η παρουσία η δική μου τέλος στην ΓΓΔΕ έφερε τη συμβασιοποίηση των δύο παραπάνω σημαντικών έργων, τη νέα πτέρυγα των χειρουργείων του ΑΧΕΠΑ, τη δημοπράτηση της υπογειοποίησης της σιδηροδρομικής διάβασης στη Μενεμένη, την κατασκευή δεκάδων σχολικών αιθουσών και την επανεκκίνηση της κατασκευής των οδικών αξόνων Μουδανιά-Ποτίδαια και Θέρμη-Γαλάτιστα.

Συμπέρασμα λοιπόν;

Σε μια χώρα, στην οποία δεν υπάρχει ένα ενιαίο σχέδιο υποδομών, η ύπαρξη στα κέντρα των αποφάσεων «δυνατών» παικτών παίζει ουσιαστικό ρόλο για τα τοπικά θέματα.

Για να σας πείσω, θυμηθείτε τους υπουργούς υποδομών της τελευταίας 25ετίας.

Κανείς δεν ήταν από τη Θεσσαλονίκη, αλλά και από τη Βόρεια Ελλάδα.

Ένας ήταν από τη Θεσσαλία και οι υπόλοιποι εκλέγονταν στην Αττική.

Λογικό είναι λοιπόν να δημοπρατείται άμεσα η γραμμή U για το Μετρό στην Αθήνα και να «αρκουδίζουμε» ακόμη για την επέκταση του Μετρό Θεσσαλονίκης προς τα δυτικά.

Η σημερινή κυβέρνηση, με σκοπό να ξεπεράσει, το φαινόμενο τα έργα να δημοπρατούνται ανάλογα με τη δύναμη των τοπικών παραγόντων, εξήγγειλε τη δημιουργία μία δομής, δίπλα στο Πρωθυπουργό, η οποία θα σχεδιάζει με εθνικά κριτήρια τα έργα και την κατανομή των πόρων σ’αυτά.

Δεύτερη αιτία είναι η τάση ορισμένων πολιτικών, πάντα με συγκεκριμένη ιδεολογική αναφορά, να μην ασχολούνται με τον πυρήνα των προβλημάτων, αλλά να αναλίσκονται σε ατέλειωτες διαβουλεύσεις, να εκπονούν masterplans ή να δημιουργούν αναποτελεσματικούς φορείς διαχείρισης.

Τα παραδείγματα της εμφάνισης  ερυθράς παλίρροιας στο Θερμαϊκό και της έλλειψης νερού στο πολεοδομικό συγκρότημα είναι χαρακτηριστικά.

Αντί να προωθήσουν άμεσα συγκεκριμένα έργα δημιούργησαν για το ένα φορέα διαχείρισης του Θερμαϊκού και για το άλλο προχώρησαν σε μια δομή για τον έλεγχο των υδάτινων αποθεμάτων.

Τα έργα είναι ακόμη σε πρώιμο στάδιο και ο κίνδυνος να επαναληφθούν τα φαινόμενα είναι υπαρκτός.

Θυμάμαι στο σημείο αυτό την κ.Μπιρμπίλη να έρχεται στην πόλη και να εξαγγείλει ένα masterplan, στην κυριολεξία έκθεση ιδεών, λίγο διάστημα πριν τις εκλογές.

Παράλληλα εδώ στη Θεσσαλονίκη έχουμε τη τάση να μην προχωρούμε όταν μπορούμε παρεμβάσεις προηγούμενων κυβερνήσεων.

Ενδεικτικά θα αναφέρω την αλλαγή της διαδρομής του Μετρό προς τα δυτικά.

Χωρίς ουσιαστικό λόγο άλλαξε η χάραξη.

Αν η τότε κυβέρνηση το 2012 αποφάσιζε να μην προχωρήσουν τα έργα του Μετρό προς Καλαμαριά ή οι κόμβοι της Δυτικής Περιφερειακής, η πόλη θα είχε χάσει μια πολύ μεγάλη ευκαιρία

Μικρότερης σημασίας παράδειγμα αποτελεί και η χωροθέτηση του Καλλιτεχνικού Σχολείου.

Ο Δήμος Αμπελοκήπων-Μενεμένης το έχει εντάξει στο νέο πολεοδομικό του σχέδιο.

Αντί όμως να γίνει προσπάθεια να ολοκληρωθεί ο σχεδιασμός, αποφασίσθηκε ότι το σχολείο πρέπει να έρθει ανατολικά με αποτέλεσμα να υπάρχουν ήδη πέντε χρόνια χαμένα.

Τελευταία απόδειξη αυτών που λέω είναι τα αντιπλημμυρικά έργα στη Νικόπολη, τα οποία, ήταν έτοιμα με εξασφαλισμένη χρηματοδότηση να δημοπρατηθούν από τα τέλη 2014.

Ορισμένοι υπηρεσιακοί παράγοντες, όμως, με την ευλογία ή χωρίς αυτήν της μετέπειτα κυβέρνησης αποφάσισαν να μην τα προχωρήσουν με αποτέλεσμα στην έλλειψη αυτού του έργου να οφείλονται οι πρόσφατες πλημμύρες στην Ευκαρπία.

Ευτυχώς η Περιφέρεια ανέλαβε να υλοποιήσει το έργο, ενώ η μελέτη για τα αντιπλημμυρικά έργα της Δυτικής Θεσσαλονίκης ολοκληρώνεται και πρέπει άμεσα να δημοπρατηθεί το σχετικό έργο.

Αλλά και η ανάπλαση της πλατείας Διοικητηρίου και η θαλάσσια συγκοινωνία έχουν παράλληλες πορείες.

Θυμίζω ότι από το 2013 έχουν εξασφαλισμένη χρηματοδότηση.

Η αδυναμία όμως να πιαστεί κυβερνητικά το νήμα το 2015 από εκεί που το άφησε η προηγούμενη κυβέρνηση είναι εμφανής.

Στην ίδια κατηγορία εντάσσω και την σύνδεση του λιμανιού με την ΠΑΘΕ.

Για άγνωστους λόγους, αποφασίσθηκε να γίνει νέα μελέτη από την Εγνατία ΑΕ με αποτέλεσμα να μετατίθεται για του χρόνου η δημοπράτηση του υπόλοιπου έργου.

Φωτεινή εξαίρεση έχουμε για την υπογειοποίηση της σιδηροδρομικής διάβασης στη Μενεμένη και την Δυτική Περιφερειακή.

Εκεί τα έργα προχώρησαν.

Μελανό σημείο αποτέλεσε η προσπάθεια πολιτικής οικειοποίησης αυτών των έργων.

Φράσεις όπως «βγάζουμε από την απομόνωση τη Δ. Θεσσαλονίκη» ακόμη ηχούν στ’ αυτιά μου.

Ελπίζω να έχουν τη συνέχεια που απαιτείται τα έργα στο περιφερειακό.

Θυμίζω ότι οι σχετικές μελέτες ξεκίνησαν πριν 10 χρόνια.

Όσον αφορά στο θέμα του λιμανιού ευτυχώς που οι ίδιοι που κρεμασμένοι στα κάγκελα του απέτρεψαν την παραχώρηση την προηγούμενη δεκαετία, την υλοποίησαν πριν από δύο χρόνια «μετά βαΐων και κλάδων».

Για την Εγνατία ΑΕ πιστεύω ότι πρέπει να προχωρήσει στην παραχώρηση του οδικού άξονα, επικαιροποιώντας το σχετικό μοντέλο, αλλά να παραμείνει βασικός πυλώνας δημοσίων έργων στην Βόρεια Ελλάδα και να αναλάβει τη λειτουργία του συντονισμού των μεγάλων ελληνικών αυτοκινητοδρόμων.

Φυσικά ο σχεδιασμός για την ανάπλαση της ΔΕΘ πρέπει να προχωρήσει.

Πρόκειται για έργο εμβληματικό για την ανάπτυξη της πόλης.

Δεν πρέπει να ξεχάσω να αναφέρω ότι στο θέμα του στόχου να γίνει η πόλη μας κόμβος συνδυασμένων μεταφορών υπάρχει μεγάλη συναίνεση.

Γι’αυτό πρέπει να προχωρήσουν άμεσα τα σιδηροδρομικά έργα μεταξύ των οποίων και η ανισοπεδοποίηση των σιδηροδρομικών διαβάσεων στη Δ.Θεσσαλονίκη.

Η πρόσφατη συναίνεση στην ενσωμάτωση των ευρωπαϊκών οδηγιών για τις σιδηροδρομικές μεταφορές είναι ένα ακόμη θετικό σημάδι.

Στο σημείο προλαβαίνοντας τον ισχυρισμό ότι ανατρέπει η σημερινή Κυβέρνηση τον σχεδιασμό και μετατρέπει το στρατόπεδο Γκόνου από LogisticCenter σε ζώνη Ελεύθερου Εμπορίου, απαντώ ότι το κάνει διότι απ’ότι φαίνεται μετά από 1,5 χρόνο έναρξης της διαγωνιστικής διαδικασίας το ενδιαφέρον για το project δεν είναι ισχυρό.

Ο τέταρτος παράγων είναι η διακομματική πολλές φορές τουλάχιστον σε επίπεδο αυτοδιοίκησης, τονίζω τη λέξη διακομματική, κρατικίστικη και όχι φιλελεύθερη προσέγγιση στα ζητήματα της πόλης με κυρίαρχα παραδείγματα την αξιοποίηση των στρατοπέδων, του παραλιακού μετώπου, την δημιουργία μαρίνων, την αξιοποίηση διατηρητέων κτισμάτων και τον ΟΑΣΘ.

Πιστεύω ότι τα στρατόπεδα, ειδικά τα μεγάλα πρέπει να αξιοποιηθούν με ΣΔΙΤ, με απόλυτο σεβασμό στο περιβάλλον και με πολεοδομικούς όρους καθορισμένους από την τοπική αυτοδιοίκηση.

Μόνο έτσι θα γίνουν πόλοι ανάπτυξης.

Θα δημιουργήσουν χιλιάδες θέσεις εργασίας και από τα δημοτικά τέλη ή από τα κέρδη θα μπορούν να έχουν οι δήμοι σημαντικά έσοδα, αντί να αιμορραγούν οικονομικά για φύλαξη και συντήρηση.

Η αντίδραση στη θέση μου αυτή δεν προέρχεται μόνο από την αντίθετη πολιτική πλευρά, αλλά και από τη δική μου.

Η άποψη «δώστε τα στρατόπεδα στο λαό» έχει διακομματικούς θιασώτες.

Το ίδιο συμβαίνει με το παραλιακό μέτωπο.

Πάγιο το αίτημα όλων των δημάρχων να έχουν ρόλο στην ανάπτυξη του.

Ναι να έχουν, αλλά πρέπει να δημιουργηθεί ένας ενιαίος φορέας, μια κρατική εταιρεία κατά την γνώμη μου, για την αξιοποίηση του.

Σ’αυτήν την εταιρεία πρέπει να μεταβιβασθούν όλα τα δημόσια ακίνητα και να αγορασθούν ή να απαλλοτριωθούν τα υπόλοιπα.

Μόνο έτσι μπορούμε να προχωρήσουμε σε ένα ΣΔΙΤ.

Στην εταιρεία αυτή, στο ΔΣ, μπορεί να συμμετέχει  και ο πρόεδρος της ΠΕΔΚΜ.

Στο παραλιακό μέτωπο ανήκει φυσικά και η δημιουργία μαρίνων.

Ακόμη, όμως, και αν καταφέρουμε να τις χωροθετήσουμε, όπως συνέβη με τη μαρίνα στο Ποσειδώνιο (στον Κελλάριο Κόλπο), έρχονται, «οι γνωστοί», για τους οποίους θα μιλήσω αργότερα να προσφύγουν στο ΣΤΕ.

Αφήστε που έχουμε και ορισμένους, επώνυμους μάλιστα, να ισχυρίζονται ότι θέλουν να κάνουν βόλτα στη Νέα Παραλία και να μην τους κόβουν τον ορίζοντα στον Όλυμπο σκάφη ιστιοπλοϊκά ή αναψυχής.

Προσωπικά ονειρεύομαι να ζήσω τη στιγμή που το γαλάζιο του Θερμαϊκού θα έχει σκεπασθεί από τα πανιά των ιστιοφόρων, τα κουπιά των λέμβων και της επιφάνειες των σκαφών αναψυχής.

Πολιτική βάση έχει ακόμη και η μη αξιοποίηση παραδοσιακών κτιρίων της πόλης που απαξιώνονται.

Αντί να προχωρήσουμε σε ΣΔΙΤ κωλυσιεργούμε έχοντας απέναντι μια διαπαραταξιακή δύναμη που τα θέλει να γίνουν κέντρα πολιτισμού.

Ξέρετε πόσα μουσεία έχει η Θεσσαλονίκη;

Δεκαέξι, αν δε απατώμαι.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα της νοοτροπίας αυτής αποτελεί το Κυβερνείο, το Παλατάκι δηλαδή και η Στοά Αγίου Μηνά.

Το πρώτο βρίσκεται στην καλύτερη περιοχή της πόλης και σε συνδυασμό και με το στρατόπεδο Κόδρα, μέσω ενός ΣΔΙΤ, μπορεί να δώσει μεγάλη αναπτυξιακή ώθηση στην περιοχή.

Ο Δήμος προτείνω να είναι μέτοχος και όχι διαχειριστής της προσπάθειας.

Η στοά Αγίου Μηνά, ιδιοκτησία της Κρατικής Εταιρείας Κτιριακές Υποδομές ΑΕ μένει επί χρόνια αναξιοποίητη, ενώ θα μπορούσε ένας ιδιώτης με ΣΔΙΤ πάλι να εκμεταλλευτεί τον πολεοδομικό συντελεστή και ταυτόχρονα να παραχωρηθεί η στοά στο Δήμο Θεσσαλονίκης για δημιουργία μιας αγοράς με επαγγέλματα σε φθίνουσα πορεία.

Για τον ΟΑΣΘ τι να πρωτοπώ;

Προφανώς λειτουργούσε με κομματικές παρεμβάσεις που τον ανάγκαζαν να πηγαίνει χωρίς επιβάτες ακόμη και στα πιο απομακρυσμένα χωριά της επαρχίας Λαγκαδά, ενώ οι προσλήψεις γίνονταν με μπιλιετάκια.

Αντί όμως να φροντίσουμε να εκσυγχρονιστεί τον κρατικοποιήσαμε με αποτέλεσμα πριν λίγους μήνες να κυκλοφορούν αντί 500 περίπου 200 λεωφορεία.

Αν συνεχιζόταν αυτή η κατάσταση σε λίγο καιρό τα δρομολόγια θα γίνονταν με REO.

Άνοιγμα στον ανταγωνισμό απαιτείται και αν οι δήμοι επιθυμούν να συμμετάσχουν να το κάνουν με ίδια κεφάλαια και αν αποτύχουν επιχειρηματικά να καλύψουν το κόστος μέσω της αύξησης των δημοτικών τελών.

Η εποχή με τις εγγυήσεις του δημοσίου στα δάνεια της τοπικής αυτοδιοίκησης πέρασε ανεπιστρεπτί.

Παράλληλα προτείνω να απελευθερωθούν οι δήμοι από τα δεσμά της κεντρικής πολιτικής εξουσίας και να αξιοποιήσουν τα ακίνητά τους, ενώ συμφωνώ να σταματήσει η κρατική χρηματοδότηση τους, αλλά να τους μεταβιβασθούν πόροι όπως πχ είναι ο ΕΝΦΙΑ.

Τελευταία αιτία της κακοδαιμονίας μας πιστεύω ότι είναι η πάγια αντιπαράθεση μιας μειοψηφίας με αστική προέλευση σε κεντρικές κεντροδεξιές επιλογές σχετικές με τις υποδομές της πόλης.

Μάλιστα, η μειοψηφία αυτή ορισμένες φορές γίνεται πλειοψηφία αθροιζόμενη έμμεσα ή άμεσα με την κεντροαριστερά στη Θεσσαλονίκη.

Η απαρίθμηση παραδειγμάτων είναι πλούσια. Ενδεικτικά αναφέρω:

• Επέκταση παλιάς παραλίας
• Μετρό ή Τραμ
• Δημαρχιακό Μέγαρο μπροστά από το Βυζαντινό Μουσείο
• Άγαλμα Κωνσταντίνου Καραμανλή στην Αριστοτέλους
• Υποθαλάσσια Αρτηρία
• Εξωτερική Περιφερειακή και πλέον
• Σταθμός Βενιζέλου του Μετρό

Πίσω από τα παραπάνω παραδείγματα και με πρόσχημα κυρίως το περιβάλλον και τον πολιτισμό κρύβονται αρκετές φορές προσωπικές στρατηγικές με κεντρικό στόχο την διεκδίκηση σε ενεστώτα ή μέλλοντα χρόνο του δημαρχιακού θώκου ή κάποιου άλλου θεσμικού αξιώματος.

Φυσικά, τα προαναφερθέντα πρόσωπα θεωρούν ότι έχουν πάντα το μονοπώλιο στην αισθητική και την ευαισθησία, ενώ σε καμία περίπτωση δεν αποδέχονται ότι έτσι ουσιαστικά εργαλειοποιούν πολιτικά τα θέματα.

Στο σημείο αυτό επιθυμώ να διευκρινίσω, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, ότι υπάρχουν και πρόσωπα ενταγμένα στην προαναφερθείσα ομάδα που δεν κατέχονται από προσωπικές στρατηγικές, αλλά βλέπουν με μια διαφορετική από μένα, σεβαστή καθ’ όλα ματιά, τα θέματα.

Δεν γενικεύω λοιπόν σε καμία περίπτωση, αλλά περιγράφω τον πυρήνα της διαμάχης.

Κυρίες και Κύριοι,

Σας περιέγραψα άμεσα τι φταίει για το γεγονός της έλλειψης υποδομών και αναπτυξιακών παρεμβάσεων στη πόλη.

Ταυτόχρονα έδειξα και σε ποια κατεύθυνση πρέπει να κινηθούμε.

Για τις απόψεις μου αυτές έχω δεχθεί ποικίλες επιθέσεις.

Για κάποιους εκτός από νεοφιλελεύθερος είμαι εργολάβος των ΣΔΙΤ, για άλλους πολιτιστικά αμόρφωτος, για ορισμένους κινητροδοτούμενος από συμφέροντα και για λίγους οπαδός της τσιμεντοποίησης των πάντων ή εχθρός της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Το τελευταίο προσωνύμιο που απέκτησα ήταν αυτό του Μακάρθι, λόγω της άποψής μου για τον κ.Κραουνάκη και την επικείμενη εμφάνισή του στο Μέγαρο Μουσικής σε λίγες μέρες.

Αυτά όμως πιστεύω.

Γι’αυτά θα συνεχίσω να παλεύω

Ακόμη και μόνος .

Άλλωστε 7 χρόνια με το Μετρό σχεδόν μόνος δεν ήμουν;

Ευχαριστώ πολύ.