Η συζήτηση για τη θαλάσσια συγκοινωνία στη Θεσσαλονίκη ξεκίνησε πριν αρκετά χρόνια από τον Σπύρο Βούγια. Η κυβέρνηση Σαμαρά με υπουργό τον Μιχάλη Χρυσοχοϊδη στο Υπουργείο Υποδομών και τον υπογράφοντα στη Γενική Γραμματεία Δημοσίων Έργων, εξασφάλισε τη χρηματοδότηση των μελετών και η παρούσα κυβέρνηση, μέσω της Εγνατίας Α.Ε,  με καθυστέρηση τεσσάρων χρόνων τις ολοκλήρωσε.

Σε πρόσφατο άρθρο του στη Voria ο κ. Νίκος Ηλιάδης περιγράφει πολύ εύγλωττα τις πτυχές της πορείας του θέματος θέτοντας δυο κύρια ερωτήματα που γεννώνται σήμερα και είναι:

α) Πώς θα βρεθούν τα 10 εκ. για την κατασκευή των χερσαίων εγκαταστάσεων και πώς θα λυθούν τα προβλήματα προσβάσεων και parking;

β) Ακόμη και αν όλα τα παραπάνω λυθούν, θα είναι βιώσιμη η λειτουργία της θαλάσσιας συγκοινωνίας ή θα χρειασθεί επιδότηση εισιτηρίου και πόση θα είναι αυτή;

Προσωπικά, πιστεύω ότι είναι λάθος η πίεση του δήμου Θεσσαλονίκης ώστε να βρεθούν οι πόροι άμεσα και να ξεκινήσει το έργο. Μπορεί, έτσι, να πεταχτούν χωρίς λόγο κάποια εκατομμύρια.

Αντίθετα, ένας διαγωνισμός παραχώρησης για την εξεύρεση επενδυτή, ο οποίος θα προχωρούσε σε όλα τα αναγκαία έργα- παρεμβάσεις και θα πρότεινε και τιμή εισιτηρίου, θα μηδένιζε την πιθανότητα να κάνουμε ένα άλμα στο κενό.

Αυτή είναι η κατεύθυνση στην οποία πρέπει να κινηθούν η κυβέρνηση, η Περιφέρεια και οι εμπλεκόμενοι δήμοι.

Όσον αφορά, βέβαια, στην κυβέρνηση δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος.