Πριν λίγες εβδομάδες μια ογδοντάχρονη στη Λέσβο έχασε τη ζωή της, γιατί άργησε να μεταβεί το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ σε μια απομακρυσμένη παραλία. Επίσης, στην Εύβοια συγγενείς μετέφεραν σε καρότσα αγροτικού πολίτη στο νοσοκομείο, αλλά δεν πρόλαβαν και πέθανε στη διαδρομή. Το ίδιο συνέβη και σε άλλη περίπτωση που ο ασθενής επιχειρήθηκε να μεταφερθεί σε νοσοκομείο με ιδιωτικό μέσο.

Πρόσφατα, όμως, ασθενής έφτασε έγκαιρα στο νοσοκομείο στην Αθήνα γιατί μοτοσικλετιστές της αστυνομίας «άνοιγαν το δρόμο», ενώ στα νησιά μοτοσικλετιστές του ΕΚΑΒ ανέλαβαν βάρδιες.

Τα περιστατικά αυτά αποτελούν περίτρανη απόδειξη ότι είναι απολύτως σωστή η πρώτη γρήγορη παρέμβαση της κυβέρνησης με την Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου για τα προσωρινά μέτρα λειτουργίας του ΕΚΑΒ.

Τονίζω τη λέξη προσωρινά για να γίνει σαφές ότι η κυβέρνηση έχει ξεκινήσει την πρόσληψη των 800 υπαλλήλων και τη δημιουργία των 6 κέντρων αεροδιακομιδής. Απαιτούνται, όμως, ορισμένοι μήνες (ΑΣΕΠ, διεθνής σύμβασης αντίστοιχα) για να ολοκληρωθεί η παρέμβαση.

Πεδίον δόξης λαμπρό, φυσικά, για την αντιπολίτευση. Ορισμένα επιχειρήματα της φαίνονται λογικά, χωρίς βέβαια να δίνουν απάντηση στο ερώτημα «είναι προτιμότερο να μεταφέρονται οι ασθενείς στις καρότσες αγροτικών αυτοκινήτων και να πεθαίνουν αβοήθητοι;»

Δεν βλέπουν ηθελημένα τον στόχο ή αν τον βλέπουν τον παρακάμπτουν με γενικόλογα επιχειρήματα π.χ. περί ιδιωτικοποίησης της υγείας, νεοφιλελευθερισμού ή ρυθμίσεων υπέρ των λίγων.

Κάποιοι εξ αυτών έφτασαν, μάλιστα, να ζητούν ξεχωριστή αμοιβή για τους οδηγούς από τη πυροσβεστική η το στρατό που θα χρησιμοποιηθούν εκτάκτως ή επιμένουν ότι και ο δεύτερος οδηγός πρέπει να έχει την εμπειρία ενός διασώστη.

«Τι είχες Γιάννη; Τι είχα πάντα» δηλαδή ή «Το γουδί το γουδοχέρι».

Οι πολίτες επιθυμούν δωρεάν υψηλό επίπεδο παροχής υπηρεσιών από το κράτος, κυρίως στην υγεία και αντιλαμβάνονται ότι χρειάζεται χρόνος και διάφορα ενδιάμεσα στάδια για να επιτευχθεί αυτό.