Εδώ και δύο χρόνια τόσο μέσα στη Βουλή όσο και έξω από αυτήν διαδραματίζεται το ίδιο έργο.

Από τη μία πλευρά έχουμε την κυβέρνηση να φέρνει νομοσχέδια κινούμενα στους άξονες της λογικής και της κανονικότητας και από την άλλη την αντιπολίτευση να «σηκώνει τα λάβαρα του πολέμου» μέσα στη Βουλή η στο πεζοδρόμιο, με τους διαδηλωτές να είναι στην πλειοψηφία επαγγελματικά συνδικαλιστικά στελέχη ή να ανήκουν σε ένα σκληρό κομματικό πυρήνα.

Οι πολίτες δεν ακολουθούν αφήνοντας μόνο το ΚΚΕ και τους συνοδοιπόρους του στο ΣΥΡΙΖΑ να κραυγάζουν για χούντα, αντιδημοκρατικό κατήφορο, μένος για το δημοκρατικό κεκτημένο κλπ.

Η κοινωνία, όμως, γνωρίζει ότι δεν αποτελούν κανονικότητα:

-Η παράλυση της χώρας από μια οργανωμένη μειοψηφία στους οργανισμούς κοινής ωφέλειας.

-Η παρακώλυση του απόπλου ενός πλοίου με 300 επιβάτες από μια χούφτα συνδικαλιστές

– Η κήρυξη ως παράνομης μιας απεργίας και μετά η επαναπροκήρυξη της από το δευτεροβάθμιο ή το τριτοβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο η

-Η αδυναμία να συγκληθεί το τακτικό συνέδριο της ΓΣΕΕ.

Γι’ αυτό αντιδρά θετικά όταν νομοθετείται, στις απεργίες στους οργανισμούς κοινής ωφέλειας να εργάζεται ως ελάχιστο όριο το 33% η να υπάρχει αστική ευθύνη για όσους παρακωλύουν το δικαίωμα στην εργασία η να θεσπίζεται η ψηφιακή καταγραφή των συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Η οξεία αντίδραση στο νομοσχέδιο προέρχεται από όσους έχουν πάρει «εργολαβικά» την υπεράσπιση των εργαζομένων. Όπως, όμως, έγινε και για το περιβάλλον έτσι στα δικαιώματα των εργαζομένων η κυβέρνηση τους «ξεδοντιάζει» πολιτικά με φιλεργατικές διατάξεις.

Έρχομαι τώρα στο θέμα της διευθέτησης του χρόνου εργασίας αιχμή του δόρατος της αντιπολίτευσης, με βάση την προνομιακή θέση του εργοδότη απέναντι στον εργαζόμενο. Πραγματικά σε κάποιο βαθμό έχουν δίκιο. Είναι όμως κάτι που συμβαίνει και σήμερα και έρχεται το ψηφισθέν νομοσχέδιο να την περιορίσει με τη ψηφιακή κάρτα εργασίας που θα είναι συνδεδεμένη με το σύστημα ΕΡΓΑΝΗ. Παράλληλα, μάλιστα, αναβαθμίζεται και η Επιθεώρηση Εργασίας.

Δεν πρόκειται, λοιπόν, για νομοσχέδιο που δημιουργεί ευέλικτες σχέσεις εργασίας και δεν έχει σχέση η διευθέτηση με τις υπερωρίες οι οποίες αυξάνονται στο μέσο όρο της Ε. Ε. Όλες του οι ρυθμίσεις είναι λογικές και κινούνται στο πλαίσιο της κανονικότητας. Όσοι εργαζόμενοι επιθυμούν να ζουν από τη δουλειά τους θα το αγκαλιάσουν σε μια χώρα που αναπτύσσεται με συνεχώς μειούμενη ανεργία