Βασική προϋπόθεση για να δούμε σφαιρικά το θέμα της οπαδικής βίας είναι να απαντήσουμε αρχικά σε δύο βασικά ερωτήματα. Συγκεκριμένα:

«Τι ρόλο παίζει στην εκδήλωση αυτού του φαινομένου το κοινωνικό υπόβαθρο;» και

«Επηρεάζεται ή όχι η οπαδική βία από τη σχέση πολιτικής και ποδοσφαίρου;»

Απαντώ, καταθέτοντας τις απόψεις μου και για τα δύο.

Το κοινωνικό υπόβαθρο, λοιπόν, παίζει ρόλο, αλλά όχι κυρίαρχο. Δεκάδες χιλιάδες νέα παιδιά από κάθε κοινωνική και οικονομική διαστρωμάτωση είναι οπαδοί, πολλές φορές οργανωμένοι, χωρίς να είναι σε καμιά περίπτωση παραβατικά στοιχεία.

Επίσης, η δολοφονία του αδικοχαμένου Άλκη απέδειξε ότι η οπαδική παραβατικότητα που φτάνει στο σημείο να γίνεται δολοφονική δεν έχει πολιτικό πρόσημο ούτε αφορά Έλληνες η μετανάστες όπως πολύ κακώς ο τομεάρχης Πολιτικής Προστασίας του ΣΥΡΙΖΑ την πρώτη μέρα μετά το συμβάν επιχείρησε να αναδείξει. Έφτασε, μάλιστα, σε σημείο να μιλήσει για αναβίωση στη Θεσσαλονίκη του παρακράτους της δεξιάς, παραλληλίζοντας το γεγονός με τη δολοφονία Λαμπράκη.

Στο σημείο αυτό, οφείλω να αποδεχτώ, ως ένα βαθμό και την άποψη ότι η οπαδική βία είναι τμήμα της νεανικής βίας που θα εκδηλωνόταν με διαφορετική μορφή αν δεν υπήρχε το ποδόσφαιρο. Όχι όμως να αντιστοιχίζουμε τη βία απόλυτα με τη κοινωνική απομόνωση και περιθωριοποίηση υπάρχει μεγάλη απόσταση.

Εδώ τώρα έρχεται και δένει η απάντηση μου στο δεύτερο ερώτημα, το οποίο και επαναλαμβάνω «Επηρεάζεται η οπαδική βία από τη σχέση πολιτικής με το ποδόσφαιρο;»

Απαντώ αβίαστα. Ναι!

Η σχέση τους τροφοδοτεί την οπαδική βία κυρίως μέσα από τις λεγόμενες μεγάλες ομάδες. Γύρω από αυτές δημιουργείται ένα πλαίσιο που επιχειρεί να χειραγωγήσει όσο το δυνατόν περισσότερους οπαδούς ακόμη και αγνούς φιλάθλους.

Πως επιχειρείται η χειραγώγηση αυτή;

Ταυτίζοντας την ομάδα με τα γενικότερα συμφέροντα της κάθε περιοχής. Η ποδοσφαιρική αδικία ταυτίζεται με κυβερνητικές παρεμβάσεις. Ταυτίζονται, ή μάλλον αυτοταυτίζονται οι ομάδες με συγκεκριμένα κόμματα.

Αλλά δεν μένουν μόνο σε αυτά δυστυχώς.

Ορισμένες φορές η συμπεριφορά των παραγόντων γίνεται με όρους χουλιγκανισμού. Δίνουν το κακό παράδειγμα με ακραίες δηλώσεις, επιτιθέμενοι αλλήλων. Αλληλοβρίζονται απροκάλυπτα. Γενικά δίνουν τροφή στον οπαδικό διχασμό.

Φτάνουν σε σημείο να τροφοδοτούν ορισμένους ανεγκέφαλους με απόψεις και συνθήματα που διαχωρίζουν τους Έλληνες ανάλογα με τη γεωγραφική προέλευση.

Φυσικά οπαδική είναι η βία όταν ασκείται μετά από την ερώτηση «Τι ομάδα είσαι;»

Και τι κάνουμε εμείς, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι; Οι πολιτικοί, οι βουλευτές;

Κάποιες φορές, τονίζω το κάποιες, στοιχιζόμαστε πίσω από τις ομάδες ή σιωπούμε, επιζητώντας την πολιτική στήριξη από το σύστημα που προανέφερα και εκχωρώντας έτσι το ρόλο το οποίο μας ανέθεσε ο ελληνικός λαός. Το κάνουμε όταν τό κάνουμε, ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης και πολιτικής συγκρότησης.

Νομοθετούμε σήμερα για την οπαδική βία με ένα νομοσχέδιο που κινείται στη σωστή κατεύθυνση. Αναδεικνύει την ευθύνη των ΠΑΕ, μετατρέπει τα αδικήματα σε ιδιώνυμο, χρησιμοποιεί σύγχρονα μέσα για τον εντοπισμό των παραβατών.

Ναι θα βοηθήσει πολύ και καλώ την αντιπολίτευση α το ψηφίσει έστω επί της αρχής.

Στο σημείο αυτό έχω και μια ερώτηση. Συγκεκριμένα «τι δουλειά έχουν οι αστυνομικές δυνάμεις μέσα στα γήπεδα; Γιατί η ευθύνη της τήρησης της τάξης να μην ανήκει στις ΠΑΕ;»

Κυρίες και Κύριοι συνάδελφοι,

Πρέπει και εμείς οι πολιτικοί να στεκόμαστε πάντα στο ύψος των περιστάσεων.

Να λειτουργούμε συνεχώς πολιτικά. Να μην εκχωρούμε το ρόλο μας, φοβούμενοι τη μη επανεκλογή μας. Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών είναι έτοιμη να μας χειροκροτήσει.

Φτάνω στο σημείο να αναρωτιέμαι μήπως πρέπει να μη διαφημίζουμε την ποδοσφαιρική μας προτίμηση;

Τι δουλειά έχουμε στις σουίτες με τους προέδρους;

Ας σταθούμε σε απόσταση, ώστε να μην εκβιαζόμαστε να πάρουμε θέση για θέματα που αφορά το πρωτάθλημα και είναι ζητήματα αθλητικών νόμων.

Ας μην υποκύπτουμε, όσοι το κάνουμε, στα κατευθυνόμενα τρολς του διαδικτύου ,όταν με ήσυχη συνείδηση επιτελούμε το καθήκον.

Τελειώνοντας, θέλω να τονίσω ότι η ανάλυση μου έχει βάθος χρόνου. Αυτά τα φαινόμενα άρχισαν να υπάρχουν ταυτόχρονα με την επαγγελματοποίηση του ποδοσφαίρου που πολύ σωστά έγινε ακολουθώντας τη διεθνή τάση.

Δεν προσωποποιείται σε κανέναν. Γνωρίζω ότι ανάλογα με την οπτική που θέλει, τονίζω το θέλει, ο καθένας να βλέπει είτε την πολιτική είτε το ποδόσφαιρο θα πάρει θέση σε ό,τι έχω αναφέρει. Δυστυχώς συνήθως όχι αντικειμενικά.