Ασκώντας διοίκηση σε ημέρες κρίσης, θυμάται κανείς εύκολα το αρχαιοελληνικό «ευ αγωνίζεσθαι», αυτό που όλοι μετέπειτα αποκαλούμε «fair play». Τέτοιες στιγμές είναι χρήσιμη η υποταγή της σκοπιμότητας και της προσωπικής επικράτησης στην εθνική προσπάθεια, όπως και ο σεβασμός στον πολιτικό αντίπαλο.

Στο γήπεδο της πολιτικής όταν, μάλιστα, οι οικονομικές και πολιτικές συνθήκες σκληραίνουν, η ανάγκη του αθλητή να φτάσει στη νίκη με έντιμο τρόπο εκλαμβάνεται άλλοτε ως πολυτέλεια και ενίοτε ως αδυναμία. Διαχειριστικές και επικοινωνιακές λογικές υπερτερούν απέναντι στην ανάγκη για ουσιαστική προσφορά στο κοινωνικό σύνολο με γνώμονα το σεβασμό στον πολιτικό αντίπαλο. Νικητής θεωρείται αυτός που επιβάλλεται ευκολότερα, ακούγεται ηχηρότερα και αψηφά τους κανόνες.

Στην πορεία προς την νίκη, εθνική ή προσωπική, είναι σημαντικό να θυμηθούμε μια σειρά από κανόνες συμπεριφοράς για τους βασικούς πρωταγωνιστές, εντός και εκτός του πολιτικού στίβου. Η τήρηση των κανόνων, όπως συμβαίνει σήμερα στον αθλητισμό παγκοσμίως, δεν εγγυάται μόνο την αναγνώριση του νικητή, αλλά και την γαλήνη στους αγωνιστικούς χώρους.

 Διδάσκοντας το «fair play», ο αντίπαλος δεν είναι μισητός εχθρός, η νίκη δεν σημαίνει εξόντωση του αντιπάλου και  «πολεμική» ατμόσφαιρα στις κερκίδες. Είναι ώρα, λοιπόν, να ξαναθυμηθούμε το «fair play» και στην πολιτική.