Έβλεπα με οδύνη στην τηλεόραση, στις ειδήσεις, τα δράματα που εκτυλίχθηκαν σε γηροκομεία του λεγόμενου αναπτυγμένου κόσμου και ταυτόχρονα αναρωτήθηκα αν πραγματικά έτσι εννοούμε την εξέλιξη και τον πολιτισμό στις δυτικές κοινωνίες. Στη κορυφή στο κατάλογο θανάτων σε γηροκομεία, μερικές φορές μάλιστα μέσα σε συνθήκες εγκατάλειψης, χώρες όπως ο Καναδάς, οι ΗΠΑ ,η Γαλλία, η Ολλανδία και το Βέλγιο.

Αντίθετα, εμείς εδώ στην Ελλάδα απ’ότι γνωρίζω δεν έχουμε κανένα ή ίσως ελάχιστους επίσημα καταγεγραμμένους θανάτους λόγω κορονοϊού στα γηροκομεία.

Πώς μεταφράζω αυτήν τη διαπίστωση; Προφανώς, ως απόδειξη ότι η έννοια της οικογένειας ακόμη υπάρχει στην χώρα μας σε έντονο βαθμό. Λιγότεροι συμπολίτες μας σε σχέση με το μέσο όρο άλλων κρατών βρίσκονται στα γηροκομεία. Παράλληλα, η συντριπτική πλειοψηφία όσων διαμένουν εκεί δεν είναι «παρκαρισμένοι», αλλά βρίσκεται λόγω χρόνιων νοσημάτων ή αναπηρίας και ταυτόχρονης αδυναμίας των συγγενών να παράσχουν υποστήριξη στο σπίτι. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα μιας κυρίας στο twitter που ανέφερε ανήμερα το Πάσχα ότι «ετοίμασα το κατσικάκι και θα πάω στο κέντρο αποκατάστασης να φάω πασχαλιάτικα με τη μητέρα μου».

Αυτήν την εκδήλωση ελληνικότητας πρέπει να περιφρουρήσουμε ως «κόρην οφθαλμού». Αυτή μας έβγαλε από την οικονομική κρίση όταν αλληλοστηριχθήκαμε σε συγγενείς. Αυτή μας έδωσε κουράγιο, όταν μέσα στην κοινωνική αποστασιοποίηση, καταφεύγαμε κυρίως σε συγγενείς, αλλά και φίλους για να ηρεμήσουμε συναισθηματικά.

Κορυφή της ελληνικής οικογένειας είναι οι παππούδες και οι γιαγιάδες που είναι και οι περισσότεροι ευάλωτοι υγειονομικά και ψυχολογικά.

Οφείλουμε να είμαστε δίπλα τους.

Η συμμετοχή μας στον αναπτυγμένο δυτικό κόσμο μπορεί να συνδυασθεί και με την αγάπη και τη φροντίδα στη τρίτη ηλικία.

Η Ελλάδα απέδειξε ότι και στον τομέα αυτό μπορεί να πρωτοπορήσει.