Η Θεσσαλονίκη έχει το μεγάλο προνόμιο να περικλείεται σε μεγάλο βαθμό από τον Θερμαϊκό και το Σειχ-Σου.

Τα εκμεταλλεύεται, όμως, ως πραγματικούς χώρους αναψυχής και ταυτόχρονα αναπτυξιακούς πόλους;

Προφανώς και όχι.

Το μεν δάσος αποτελεί χώρο περιπατητικής άθλησης, ενώ το παραλιακό μέτωπο έχει αξιοποιηθεί μόνο κατά ένα τμήμα του εντός των ορίων του δήμου Θεσσαλονίκης πάλι για περιπατητές και ορισμένους ερασιτέχνες ψαράδες.

Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να βαδίσουμε μπροστά και να ξεπεράσουμε παραδοσιακές αγκυλώσεις , προτιμώντας να μην αναφερθώ σε ιδεολογικές για προφανείς λόγους.

Το Σειχ-Σου ή Κέδρινος Λόφος, καλύτερα,  πρέπει να κηρυχθεί περιαστικό δάσος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Σήμερα, θεωρείται περιαστικό χωρίς αυτό να έχει πάρει νομοθετικό μανδύα. Ήδη η υπουργική απόφαση για τις γενικές λειτουργίες που θα επιτρέπονται στα περιαστικά δάση αναμορφώνεται.

Για να προλάβω, μάλιστα, τους πραγματικούς οικολόγους, αλλά και τους οικολογούντες ενημερώνω ότι θα υπάρξει διαδικασία διαβούλευσης και φυσικά οι επιτρεπόμενες λειτουργίες θα προστατεύουν πλήρως το δασικό τους χαρακτήρα.

Οι προαναφερόμενοι ελπίζω να έχουν παραδειγματιστεί από την, με δική τους ευθύνη, ουσιαστικά έλλειψη διαχείρισης του δάσους της Δαδιάς και την καταστροφή που έφερε αυτή η έλλειψη.

Όσο αφορά στον φορέα της διαχείρισης για τον Κέδρινο Λόφο θα πρέπει να είναι δημόσιος, με συμμετοχή της τοπικής αυτοδιοίκησης μόνο σε ένα όργανο συμβουλευτικό και όχι διοικητικό.

Ερχόμενος, τώρα, στο παραλιακό μέτωπο που περιλαμβάνει την έκταση από τον Αξιό έως την Επανομή πιστεύω ότι εκεί πρέπει να δημιουργηθεί μια κρατική εταιρεία, στην οποία θα μεταβιβαστούν όλες οι δημόσιες εκτάσεις, ενώ οι ιδιωτικές θα απαλλοτριωθούν.

Η συγκεκριμένη εταιρεία, επίσης, προτείνω να έχει διοίκηση ανεξάρτητη από την τοπική αυτοδιοίκηση, να αναλάβει, με βάση το χωρικό σχέδιο, να εκπονήσει τις κατάλληλες μελέτες και να προχωρήσει με ΣΔΙΤ ή με παραχώρηση την  ανάπτυξη όλης της περιοχής.

Σήμερα αντιμετωπίζουμε το θέμα καθαρά αποσπασματικά, ενώ οι κατά τόπους δήμαρχοι  δε μπορούν να αντιμετωπίσουν, όπως θα άρμοζε, τις αντιδράσεις από οργανωμένες ομάδες πολιτών, οι οποίες δεν αντιλαμβάνονται την ανάγκη η ανάπτυξη να χρηματοδοτείται κυρίως από ιδιωτικά κεφάλαια που θα έχουν και την ευθύνη της συντήρησης και λειτουργίας.

Έτσι βλέπουμε το πιο πλουτοπαραγωγικό τμήμα της πόλης να παραμένει αναξιοποίητο, οι μαρίνες να μην χωροθετούνται, αλλά και όταν αυτό γίνεται να μην προχωράει η κατασκευή τους, το παλατάκι να καταρρέει, ο διαγωνισμός για τη μαρίνα της Αρετσούς να καθυστερεί, η παραλία να μην έχει καταφύγια ιστιοπλοϊκών σκαφών και η δυτική περιοχή να παραμένει, παρά τις προσπάθειες της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας χωρίς την στοιχειώδη αξιοποίηση ως χώρος αναψυχής και αγροτουρισμού.

Γνωρίζω ότι οι προτάσεις μου γεννούν αντιδράσεις ειδικά για το παραλιακό μέτωπο.

Τις αγνοώ. Πιστεύω ότι η υιοθέτησή τους θα αλλάξει τη ζωή των Θεσσαλονικέων τόσο σε επίπεδο περιβάλλοντος, όσο και σε οικονομικό επίπεδο