«Δεν θα προσφωνησω κανεναν. Οι προσφωνησεις έγιναν. Ούτε θα μιλήσω για τον ΣΥΦΑ και την ΣΕΛΦΑΡ. Τα ξέρετε καλύτερα από εμάς. Αυτό που θα πω αφορά τον Λάζαρο.Αφορά μια γενιά ανθρώπων, που πήραμε την σκυτάλη από τους γονείς μας ,ανθρώπων που πάλεψαν με νύχια και με δοντια, την γενιά την μεταπολεμική εννοώ.Με την σειρά μας δίνουμε την σκυτάλη σήμερα ,μέσω ανθρώπων που αναλαμβάνουν την ΣΕΛΦΑΡ , μέσω του Σπύρου Νικολαΐδη και στις επόμενες γενιές.
Γνωρίζω τον αγώνα που έδωσες Λάζαρε,είμαστε μαζί 50χρόνια, γνωρίζω τον τρόπο που συνεργαστηκες με παρά πολλούς φαρμακοποιους, γνωρίζω ότι ήσυχος δεν κάθεσαι, γνωρίζω όπως και πολλοι από εμάς, ότι ξεκινάμε πάντα εκεί που τελείωνει κάτι άλλο. Είμαι σιγουρος ότι θα μας εκπλήξεις. Είμαι σίγουρος ότι ο Σπύρος Νικολαΐδης και η νέα γενιά θα κάνουν ακόμα περισσότερα πράγματα. Θα ήθελα εδώ να ήταν οι γονείς σου, όπως θα ήθελα πολύ να ήταν οι γονείς μου εδώ.Ετσι είναι όμως η ζωή, συνεχιζεται.
Θέλω να σταθω και στους συμμαθητές μας από το γυμνασιο που είναι εκεί απέναντι, στον απουσιολόγο τον Γιώργο Τζικα, στον Νίκο Χαρατσαρη, στον Στεφανο Τσιρόπουλο, έχω δει εκεί τον Θαναση Δημου, βλέπω τους φίλους μας που ξεκινήσαμε μαζί, τον Νίκο τον Τσίτσα βλέπω τους φίλους μας που γνωρίσαμε στα 18 ως φοιτητές φαρμακευτικής. Τον Βάκη Φρατζη, σίγουρα κάπου εδώ θα ειναι η Κατερίνα Σιώτα,η Νανσυ Νασιουτζίκη. Πρέπει να είμαστε περήφανοι για αυτό που παραλάβαμε, περήφανοι για τους γονείς μας και για αυτό που παραδιδουμε. Περιμένουμε πολλά από τις νέες γενιές. Εμείς είμαστε εδώ για να τους στηρίξουμε,χωρίς όμως να σταματαμε. Λαζαρε, σε ευγνωμονώ για ένα ακόμη πράγμα, το γνωρίζεις.
Για την ηρωιδα της ζωής μου, για την συνεταιρο σου 40χρονια και για την γυναίκα μου 40χρονια.
Την Ρουμπίνη που δεν είναι εδώ,γιατί είναι στο φαρμακειο και έχει εφημερία, θα έρθει εδώ αργότερα.»
