Εν μέσω του δεύτερου κύματος της πανδημίας και με την κοινωνία να δοκιμάζει τις αντοχές της, οι “πριμαντόνες” της αριστερής πολιτικής σκηνής, για ακόμα μια φορά, έβαλαν την ιδεοληψία πάνω από τη συλλογική ευθύνη και θέτουν εαυτούς υπεράνω νόμων.

Η κοινή λογική προέκρινε αυτό που είπε ο πρωθυπουργός στη Βουλή: «Δεν πρέπει να επιτρέψουμε μια πορεία μνήμης να εξελιχθεί σε πορεία πόνου για το σύστημα υγείας. Όπως δεν εορτάστηκε η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου, το ίδιο πρέπει να γίνει και για το Πολυτεχνείο. Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές προέχει η υγεία των πολιτών. Πρέπει να κάνουμε ότι μπορούμε για να βοηθήσουμε το σύστημα υγείας να ανταπεξέλθει και στο δεύτερο κύμα της πανδημίας. Αυτή είναι η προτεραιότητα της κυβέρνησης και είναι στη σωστή κατεύθυνση».

Όμως ο κ. Κουτσούμπας και ο κ. Βαρουφάκης προσποιήθηκαν ότι δεν καταλαβαίνουν πως η δημόσια υγεία είναι υπεράνω κάθε κομματικής σκοπιμότητας. Ακόμα και ο κ. Τσίπρας, παρότι απέφυγε να εκτεθεί προσωπικά, άφησε άλλους εκπροσώπους του να δείξουν το πραγματικό του πρόσωπο στα θέματα της δημόσιας υγείας.

Αναρωτιέμαι, τι περισσότερο θα είχε να προσφέρει μια ακόμα βορειοκορεάτικου τύπου συγκέντρωση, όπως αυτή του ΚΚΕ στην επέτειο της Πρωτομαγιάς;

Ο κεντροαριστερός χώρος παραδοσιακά είχε μια συγκεκριμένη ιδεολογική επιρροή στη κοινωνία. Αυτό οφείλεται και στη φοβική στάση ορισμένων στελεχών της κεντροδεξιάς οι οποίοι επί χρόνια “χαϊδεύουν” τις αριστερές θέσεις. Έτσι επικράτησε στις τάξεις της η άποψη ότι “αν θες να προχωρήσεις στην πολιτική πρέπει να σε αποδεχθεί η αριστερά”.

Παράλληλα, δόθηκε η ευκαιρία στην αριστερά να εκμεταλλευτεί αυτήν την επιρροή και τα στελέχη της να κτίσουν πολιτικές καριέρες, να καπηλευτούν τη νίκη των φοιτητών και των πολιτών ενάντια στην δικτατορία και να περάσουν στη συνείδηση του κόσμου το δικό τους αφήγημα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, όμως, ότι ελληνικές σημαίες ανέμιζαν τότε στους δρόμους και όχι κόκκινες με σφυροδρέπανα.

Σήμερα οι εκπρόσωποι του αριστερού χώρου αρέσκονται στο να παρουσιάζονται ως οι μοναδικοί υπερασπιστές των “αδυνάτων”. Παρουσιάζουν μια δική τους “αλήθεια” και απαιτούν από όλους να την αποδεχτούν. Όμως πρέπει επιτέλους να καταλάβουν ότι η ιστορία είναι αδιαπραγμάτευτη και καμία προπαγάνδα δεν αλλοιώνει τα ιστορικά γεγονότα. Στο όνομα της ελευθερίας και των ατομικών δικαιωμάτων κρύβονται επιμελώς οι απέλπιδες προσπάθειες ορισμένων από αυτούς να στοχεύσουν στην υπονόμευση κάθε μεταρρυθμιστικής προσπάθειας. Οι καταλήψεις των πανεπιστημίων αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα.

Η αριστερά έχει χάσει τον προσανατολισμό και την φυσιογνωμία της. Στους κόλπους της έχουν παρεισφρήσει διάφορες συνιστώσες που έχουν εμφυτέψει τα δικά τους φοβικά σύνδρομα, τα πάθη, τα ψέμματα και τη μισαλλοδοξία. Κρίμα γιατί η χώρα χρειάζεται μια υπεύθυνη αντιπολίτευση και όχι τη σημερινή που επενδύει στο φόβο και το διχασμό.

Οι “πριμαντόνες” της ας σταματήσουν επιτέλους τις κορώνες και ας σκύψουν πάνω από τα πραγματικά προβλήματα της χώρας.