Πιστεύω απόλυτα ότι ο τομέας των ακινήτων στην Ελλάδα θα παρουσιάσει τα επόμενα χρόνια μεγάλη ανάπτυξη.

Η πεποίθηση μου εδράζεται στη γνώση της αγοράς και των εμφανών ή και ακόμη αφανών κινήσεων της, κινήσεις που γίνονται με πλαίσιο πάντα τη γενικότερη οικονομική κυβερνητική πολιτική, αλλά και την ειδικότερη για το συγκεκριμένο τομέα.

Η αναστολή του ΦΠΑ στην οικοδομή όχι μόνο για τις νεοαναγειρόμενες οικοδομές, η παράταση λόγω Covid  της ισχύος των οικοδομικών αδειών, ο νέος χωροταξικός νόμος, αλλά και η γενικότερη φορολογική πολιτική αποτελούν εχέγγυα προς μια τέτοια κατεύθυνση.

Βασικός μοχλός της ανάπτυξης της αγοράς ακινήτων θα αποτελέσει και η μελλοντική αναπροσαρμογή των αντικειμενικών αξιών.

Εδώ, λοιπόν, εστιάζεται και ο σημερινός μου προβληματισμός που συνοδεύεται από συγκεκριμένη πρόταση, ώστε να ανοίξει κατά πολύ και μία ακόμη αγορά, αυτή της ανακαίνισης ολόκληρων περιοχών κτισμένων την περίοδο της αντιπαροχής, κυρίως τις δεκαετίες δηλαδή 50 και 60.

Κάθε φορά η συζήτηση περιστρέφεται γύρω από τις τιμές ζώνης στα κέντρα των πόλεων ή σε μεγάλους δήμους όπως στη Θεσσαλονίκη είναι η Καλαμαριά και ο Εύοσμος και γίνεται προσπάθεια να εξομαλυνθούν οι αντικειμενικές αξίες σε σχέση με τις υφιστάμενες στην αγορά.

Υπάρχουν πολλά κτίρια, όμως, με παλαιότητα μεγαλύτερη από 60-70 χρόνια, δηλαδή των δεκαετιών του ’50 και ’60 με μεγάλη δυσκολία να ανακαινιστούν από μεμονωμένους ιδιοκτήτες λόγω του υψηλού κόστους. Χρειάζονται, εκτός των άλλων, κατά κανόνα και στατική ενίσχυση και τελικά καταλήγουν κουφάρια, ιδίως αυτά που ανήκουν σε πτωχευμένες εταιρείες ή σε παλιές οικογένειες ή σε πολλούς κληρονόμους. Είναι ασυντήρητα, ξενοίκιαστα και τα περισσότερα δεν έχουν σύσταση οριζόντιας ιδιοκτησίας, με αποτέλεσμα μάλιστα να προσμετράται στην επιφάνεια προς μεταβίβαση άρα και στην αντικειμενική αξία και η επιφάνεια των κοινόχρηστων χώρων.

Στα παραπάνω ακίνητα η αντικειμενική αξία τελικά είναι διπλάσια της τρέχουσας τιμής, επιβαρύνοντας έτσι κατά πολύ το κόστος μιας επένδυσης από μεμονωμένους εργολάβους ή από μεγάλες εταιρίες real-estate.

Με βάση τα παραπάνω, προτείνω η παλαιότητα των ακινήτων κατά τον υπολογισμό της αντικειμενικής αξίας να μην φθάνει μόνο στα 25 χρόνια, αλλά όσο παλαιότερο είναι το κτίριο να υπάρχει περαιτέρω μειωτικός συντελεστής. Κάτι ανάλογο θα μπορούσε να ισχύσει και για τα κτίρια τα οποία δεν διαθέτουν σύσταση οριζόντιας ιδιοκτησίας.

Τέλος προτείνω να μπορούν όσοι έκτισαν εξ αδιαιρέτου χωρίς να υπάρχει κάθετη και οριζόντια ιδιοκτησία να έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν μονομερώς.

Με την υιοθέτηση των παραπάνω προτάσεων θα δώσουμε περαιτέρω ώθηση στην ανάπτυξη της αγοράς μέσω μεγάλων και μαζικών ανακαινίσεων, σε συνδυασμό στην εποχή αυτή και  με τα προγράμματα εξοικονόμησης ενέργειας.