Τον Νίκο Χαρδαλιά, τον είχα ακουστά ως καλό δήμαρχο. Έχω συναντηθεί μαζί του μια φορά στο γραφείο του, αυτός ως Γενικός Γραμματέας Πολιτικής Προστασίας και εγώ ως βουλευτής.

Ανταλλάξαμε απόψεις βασισμένες στην κοινή μας εμπειρία σχετικά με την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών και από την συζήτηση διέκρινα ότι πρόκειται για άνθρωπο έμπειρο και αποφασιστικό. Από τότε συναντηθήκαμε τυχαία μια-δυο φορές σε εκδηλώσεις και ανταλλάξαμε έναν τυπικό χαιρετισμό.

Με απλά λόγια δεν είναι φίλος μου και όσα θα αναφέρω γίνονται με «κρύο αίμα». Εμπλέκομαι, βέβαια, μαζί του συναισθηματικά μέσω της δικής μου εμπειρίας από τους σεισμούς της Κεφαλλονιάς.

Η κατάσταση που αντιμετωπίζει εδώ και ενάμιση χρόνο και η συνεπαγόμενη πίεση δεν έχει προηγούμενο. Αναλογίζομαι την παραμονή μου πάνω από ένα μήνα στην Κεφαλλονιά και αυτόματα την κατατάσσω στα «παιχνιδάκια» μπροστά σε αυτό που πέρασε ο Νίκος για δεκαοχτώ μήνες. Κορονοϊός και ταυτόχρονα φέτος τον Αύγουστο και πυρκαγιές. Η πίεση από τα προβλήματα της κρατικής μηχανής πολλαπλάσια, η πίεση από τον τύπο μεγάλη και από την αντιπολίτευση ασφυκτική. Στην Κεφαλλονιά για κάποιο περίεργο λόγο ο ανερχόμενος τότε ΣΥΡΙΖΑ ήταν «ήρεμος». Τα μέσα, όμως, δεν ήταν καθόλου. Τα μεγάλα κανάλια έκαναν ρεπορτάζ και εστίαζαν επιφανειακά στα προβλήματα.

Ο σεισμός είχε γίνει Κυριακή, πρωί Δευτέρας ήμουν στο νησί και ρωτήθηκα σχεδόν την ίδια μέρα σε απευθείας συνδέσεις γιατί δεν είχε ξεκινήσει άμεσα η διαδικασία σίτισης. Οι γέροντες ενός γηροκομείου που πλέον στεγάζοντο σε ένα γυμναστήριο έκαναν δηλώσεις ότι η πολιτεία δεν φροντίζει για τη στέγαση τους σε καλύτερες συνθήκες, χωρίς να αναφέρουν ότι οι ίδιοι δεν ήθελαν να απομακρυνθούν από την περιοχή τους.

Θυμάμαι, επίσης, με «τρόμο» τους απίστευτους εσωτερικούς ανταγωνισμούς στην τοπική αυτοδιοίκηση, οι οποίοι δυσκόλευαν το κυβερνητικό έργο, αλλά και τις συνεχείς επισκέψεις υπουργών στο νησί, με αρκετές φορές «τουριστικό» περιεχόμενο και με δηλώσεις και εξαγγελίες που έβαζαν φωτιά στις προσπάθειες μας.

Ως τελευταία παραδείγματα προβλημάτων θα αναφέρω τη μαζική είσοδο και παραμονή Ρομά, όχι από σεισμόπληκτες περιοχές, στο πλοίο το οποίο φέραμε στο Αργοστόλι για προσωρινή στέγαση των σεισμόπληκτων και την άρνηση ορισμένων τοπικών πλοιοκτητών να συνεχίσουν τη δωρεάν μεταφορά πληγέντων από Ληξούρι σε Αργοστόλι και αντίθετα, διότι είχε καθυστερήσει για λίγες μέρες η πληρωμή τους.

Όλα τα παραπάνω τα περιγράφω για να γίνει σαφές ότι επί δεκαοχτώ μήνες, όπως προανέφερα, ο Νίκος έλυνε παρόμοια θέματα καθημερινά, πέρα από αυτά που όλοι εμείς αντιλαμβανόμασταν μέσα από τα ΜΜΕ, έχοντας παράλληλα απέναντι του μια ακραία αντιπολίτευση που βρήκε ως κορυφαίο πεδίο αντιπαράθεσης τα θέματα του κορονοϊού και των πυρκαγιών.

Όσοι, λοιπόν, αντιπαρέρχονται την υψηλή αίσθηση καθήκοντος που επέδειξε και την επιτυχημένη διαχείριση ενός συνδυασμού προβλημάτων είτε έχουν άγνοια των πραγματικών καταστάσεων, είτε είναι βουτηγμένοι στην εχθροπάθεια.

Προφανώς, φυσικά, κατανοώ και όσους επώνυμους ή ανώνυμους, λόγω «μόδας», εύχονται περαστικά στο Νίκο, χωρίς να τον γνωρίζουν καλά και κυρίως χωρίς να έχουν αίσθηση της μεγάλης έντασης και βάθους των προβλημάτων που διαχειρίστηκε όλους αυτούς του μήνες.

Ο Νίκος, είναι η επιτομή ενός δημόσιου λειτουργού με υψηλή αίσθηση καθήκοντος και μεγάλη διαχειριστική επάρκεια που έβαλε ακόμη και την προσωπική του υγεία σε δεύτερη μοίρα.

Σιδερένιος Νίκο. Σε χρειαζόμαστε.